Co nas czeka w ten weekend w Toruniu? [POLECAMY]

Chyba najbardziej popularny dotąd film braci Darddene, czyli historia granej przez Marion Cotillad kobiety, która walczy o zachowanie pracy - i jej kolegów, którzy mogą bohaterce w tym pomóc. Ale nie muszą.

Dwa dni i jedną noc: dokładnie tyle ma bohaterka filmu Sandra (Marion Cotillard), by wpłynąć na kolegów i koleżanki z pracy. Jeśli większość z nich zrezygnuje z premii do pensji (tysiąc euro), kobieta zachowa swoje stanowisko. Jeśli nie zrezygnują - straci je. I nawet gdyby wszystko było ukartowaną rozgrywką szefa, który nie chce Sandry w swojej firmie, nikt z pracowników nie może pozostać neutralny: albo bohaterce pomoże, albo nie.

Zaskakujący to właściwie film Jean-Pierre i Luca Dardenne, którzy wyrzucają z fabuły wszystko, co nie wiąże się z głównym wątkiem. Niewiele tak naprawdę wiemy o Sandrze, poza tym, że przeszła załamanie nerwowe, wychodzi z depresji, ma dwójkę dzieci i męża. Jeszcze mniej - o jej pracy, kwalifikacjach, doświadczeniu. Cała historia sprowadzona zostaje do prostej przypowieści: obserwujemy tułaczkę nieśmiałej kobiety, która chodzi od domu do domu i prosi o pomoc, przyjąć musi rolę niemal żebraczki i wysłuchiwać mniej lub bardziej prawdziwych wyjaśnień (nie możemy, musimy zrobić remont, ja bym ci pomogła, ale mąż mi nie pozwoli itd.).

Ta prostota obrazu Dardenne, jego przejrzystość i dosłowność może budzić opór, choć - paradoksalnie - działa. Bo Dwa dni, jedna noc kapitalnie pokazuje, że filmowa sytuacja upokarza obie strony: proszącą i proszonych. Jest zgrzytem, wyjściem poza obowiązującą nawet wśród dobrych znajomych poprawność. Możemy o różnych sprawach rozmawiać, zżymać się na szefów i kapitalizm, ale czujemy się nieswojo, reagujemy agresywnie, kiedy ktoś naszą empatię, zdolność rezygnacji z czegoś bardzo potrzebnego (nikt z bohaterów bogaty nie jest) w tak konkretny sposób sprawdza.

Bajką Dardenne przejąć się tym łatwiej, że narracyjna lekkość buduje tu napięcie niemal jak w thrillerze: to jak w końcu zagłosują, kto będzie za, a kto przeciw? Mocnym atutem jest też Marion Cotillard - pierwsza gwiazda zaangażowana do filmu przez twórców Rosetty, nominowana za tę rolę do Oscara, świetna jako zwykła dziewczyna balansująca między rozpaczą, histerią a rozsądkiem i walecznością.

Kino dla wszystkich, którzy wielkich tyrad przeciwko krwiożerczym, kapitalistycznym korporacjom mają dość. I wolą zwięzłą, przejrzystą, szlachetną powiastkę o świecie, którego zmienić nie sposób, ale w którym można choć przez chwilę spojrzeć na tych obok i trochę dalej nieco inaczej.

Paweł T. Felis

W piątek w Dworze Artusa w Toruniu akustyczny koncert da zespół Mikromusic. Ich występ jest częścią cyklu Winogranie.

Ich muzyka to fuzja jazzu, trip-hopu, rocka, czasem też muzyki ludowej. Zespół w 2006 roku wydał debiutancką płytę Mikromusic z gościnnym udziałem Leszka Możdżera i znanego multiinstrumentalisty i performera Sambora Dudzińskiego, oraz późniejszy o dwa lata album Sennik.

Jesienią 2010 roku pojawiła się w sklepach trzecia płyta zespołu zatytułowana Sova. Krytyka uznała ten album za najbardziej spójne i energetyczne nagranie zespołu. W 2012 roku na swoje dziesięciolecie zespół zrealizował koncert na DVD Mikromusic w eterze.

Na początku 2013 światło dzienne ujrzał piąty krążek zespołu Piękny koniec zbierający bardzo pozytywne recenzje krytyków i fanów. Zespół napisał muzykę do czesko-słowackiej produkcji kinowej Kondent oraz do spektaklu muzycznego Trzy wesołe krasnoludki do słów Jana Brzechwy dla Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu.

Wizytówką zespołu są teksty i śpiew Natalii Grosiak, utalentowanej wokalistki o oryginalnej barwie głosu. Tym razem usłyszymy ją w akustycznym secie, a na scenie pojawią się gitarzysta Dawid Korbaczyn?ski i basista Robert Szydło.

Piątek. Dwór Artusa (Rynek Staromiejski 6) w Toruniu - godz. 19.30; bilety: 30 zł, 25 zł (ulgowy)

Ahoj Cafe przy ul. Łaziennej 9 zaprasza na imprezę Gangsta Bitches Rap Party. Początek w sobotę o godz. 20. Wstęp wolny.

Klub Dwa Światy zapraszają na kolejną edycję Hypodermic. Wystąpią didżeje: Oneplayz, Cinek, Raveland, Resk, Cthulhu, Tomfire McMonster, Break.E, Lunatic. Początek w sobotę o godz. 21 w klubie przy ul. Ducha św. 10/12. Wstęp: 10 zł.

Tom Horn to autorski projekt polskiego producenta, współzałożyciela legendy polskiej muzyki techno z połowy lat 90. - duetu Millennium'. Aktualnie klawiszowiec takich zespołów jak Strachy na Lachy i The Cuts. Tom Horn to połączenie nowoczesnej muzyki elektronicznej o zabarwieniu synthpopu, clubingu. Na scenie Tom Horn to cztery osoby - klawiszowiec otoczony syntezatorami, basista oraz wokalistka i wokalista. Koncert Toma Horna to precyzyjne połączenie świateł z dźwiękiem. Aktualna trasa klubowa promuje najnowsze wydawnictwo.

Sobota. Od Nowa (ul. Gagarina 37A) w Toruniu - godz. 20; bilety: 20 zł

Spektakl Między nami możemy nazwać recitalem, koncertem albo montażem słowno-muzycznym, ale przede wszystkim jest to niezwykłe spotkanie z poezją dwóch kultowych współczesnych bardów - Jacka Kaczmarskiego i Marcina Świetlickiego. Usłyszymy tak znane utwory, jak Nasza klasa i Kantyczka z lotu ptaka Kaczmarskiego i Świerszcze i słynną dzięki wykonaniu Bogusława Lindy Filandię Świetlickiego. Zaśpiewają i zagrają aktorzy Teatru Horzycy: Julia Sobiesiak (skrzypce) i Grzegorz Wiśniewski (gitara). Towarzyszyć im będzie na kontrabasie Andrzej Bruner Gulczyński.

Widowisko zobaczymy w sobotę o godz. 19 w Teatrze Horzycy na pl. Teatralnym 1. Bilety: 30 zł, 25 zł (ulgowy).

Rasputin, czyli Romans po rosyjsku to spektakl kabaretowy dla dorosłych. Osobista spowiedź największego skandalisty wśród rosyjskich Don Juanów. Pełna frywolnych, a może nawet pikantnych szczegółów, absolutnych tajemnic alkowy. Wystąpią: Grażyna Rutkowska-Kusa, Magda Cysewska, Michał Hajduczenia, Jacek Pietruski, Krzysztof Zaremba. Spektakl zobaczymy w niedzielę o godz. 17 w hotelu Bulwar na Bulwarze Filadelfijskim. Bilety: 28 zł.

Tylko do końca lutego w Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy w Toruniu będzie można zwiedzać interaktywne wystawy czasowe Świat zmysłów i Kalejdoskop - przewrotne oko.

Młyn Wiedzy przy ul. Łokietka 5 z początkiem marca wprowadza zmiany w przestrzeni wystawienniczej. Do końca lutego goście pierwszego centrum nauki w województwie mają okazję, aby odkrywać sekrety świata zmysłów i poznawać zagadnienia związane z optyką. W marcu pojawią się nowe ekspozycje. W sali na drugim piętrze będzie można oglądać postery Europejskiej Agencji Kosmicznej, a na czwartym w największej przestrzeni wystawienniczej zagości trzecia czasowa ekspozycja optyczna. Do 13 marca będzie można bawić się muzyką na wystawie Wmiksuj się!.

Ale to nie koniec zmian w ofercie Centrum Nowoczesności. - We wtorki i piątki wprowadzamy specjalne warsztaty dla przedszkolaków - mówi Marcin Centkowski, rzecznik CNMW. - Dobrze wiemy, jak ważne jest rozbudzenie pasji do odkrywania i poznawania wśród najmłodszych.

Od wtorku przedszkolaki będą mogły wziąć udział w trzech różnych zajęciach w pracowni kreatywnej przeBUDOWA. Dla najmłodszych (3-4 lata) pracownicy Młyna Wiedzy przygotowali warsztaty Wesołe Miasteczko Profesora Młynka i Jego Przyjaciół. Dla nieco starszych przedszkolaków (5-6 lat) czekają zajęcia Czarodziejska szafa gra! - Starszakom proponujemy podróż po krainie muzyki, dzięki której zbudujemy czarodziejskie szafy - mówi Centkowski.

Zajęcia będą połączeniem edukacji muzycznej z elementami Metody Ruchu Rozwijającego. Odkrywamy planetę to warsztaty skierowane do dzieci w wieku od 3-6 lat. Podczas warsztatów powstaną rakiety kosmiczne, a uczestnicy odbędą podróż, aby odkrywać nowe planety. Dzięki nabytej wiedzy o planetach Układu Słonecznego - przedszkolaki, nie tylko odkryją niezwykłą planetę, ale także zaplanują, jak będzie wyglądać na niej życie, tworząc niepowtarzalne wynalazki pomocne nowym mieszkańcom planety. - Zadbamy również o rozwój takich umiejętności jak kreatywne myślenie, usprawnianie motoryki i współdziałanie w grupie. Nieziemskie warsztaty czekają na kreatywnych kosmicznych budowlańców - opowiada Centkowski.

Wtorkowe zajęcia rozpoczynają się o godz. 10 i trwają 2,5 godziny. W tym czasie przez godzinę dzieci uczestniczą w warsztatach, a pozostały czas jest przeznaczony na zwiedzanie wystaw z opiekunem. Koszt udziału w warsztatach połączonych ze zwiedzaniem wynosi 14 zł za osobę. Opiekunowie dzieci mogą wybrać jeden z trzech zaproponowanych tematów zajęć.

Szczegóły: mlynwiedzy.org.pl

Romeo i Mrówka w reżyserii Laury Słabińskiej to zabawna historia pełna efektów prestidigitatorskich. Opowiada o ślepej miłości dwojga na pozór niepasujących do siebie bohaterów - Mrówki i Mrówkojada.

Marta Guśniowska napisała tę sztukę na zamówienie teatru Baj Pomorski w Toruniu. - Tekst miał opowiadać o stereotypach i uprzedzeniach. Autorka ze swego zadania wywiązała się bardzo dobrze i powstała komedia o głębszym i mądrym przesłaniu - mówi Zbigniew Lisowski, dyrektor toruńskiej sceny lalkowej.

Laura Słabińska nie pierwszy raz pracuje z tą autorką. - Tym razem jednak konwencja spektaklu całkowicie różni się od ich poprzednich wspólnych produkcji. Punktem wyjścia do każdej sztuki jest miłość, a punktem wyjścia do teatru lalek jest zawsze magia - mówi reżyserka.

Nawet w świecie bajki i iluzji pojawiają się przeszkody, lecz trzeba im stawić czoła. Sytuacja zakochanych komplikuje się, gdy trzeba przedstawić swojego partnera Mamie. Pani Mrówkojadowa apetyczną synową widzi raczej na talerzu niż przed ołtarzem, a rodzina Mrówek ucieka z krzykiem zawsze, gdy na horyzoncie pojawia się narzeczony Mrówki. Jednak tytułowy Romeo, urzeka nas swoim silnym charakterem, poczuciem humoru i niepoprawnym romantyzmem. Przez perypetie zakochanych bohaterów poprowadzą nas Magik-Narrator i jego towarzysz - Asystent K. Iluzjoniści przygotowali widowisko pełne sztuczek i niesamowitych zdarzeń. Sprawią, że coś zniknie, wyczarują co nieco z cylindra, a nawet przetną kogoś na pół.

Aneta Tulisz-Skórzyńska zaaranżowała przestrzeń, w której rozgrywa się show iluzjonisty, a Marek Papaj tajemniczą muzyką wprowadzi widzów w atmosferę magii. W przedstawieniu wezmą udział trzy absolutnie przypadkowe osoby z widowni, przez co każdy pokaz Romea i Mrówki będzie niepowtarzalny.

Premiera odbędzie się w niedzielę o godz. 16.30 w Baju Pomorskim przy ul. Piernikarskiej 9 w Toruniu.

19 Wiosen i Jesień wystąpią w niedzielę w klubie NRD w Toruniu.

19 Wiosen to jeden z ciekawszych zespołów punkowych w Polsce. Rozpoznawani są za sprawą charakterystycznego gitarowo-syntezatorowego brzmienia tworzonego przez Grzegorza Fagota Fajngolda oraz interesujących pod względem literackim tekstów Marcina Pryta. Na uwagę zasługuje współpraca zespołu z Wilhelmem Sasnalem - koncerty w związku z otwarciem wystaw artysty w Polsce i we Włoszech, a także wspólna praca przy filmach Drugi kościół i Olimpiada 2036.

W roku 2010 w wydawnictwie Oficyna Biedota ukazało się dwupłytowe archiwum koncertowe zatytułowane Suweniry, zawierające nagrania z lat 1995-2008 oraz sześć wideo. Zespół w swojej dyskografii łącznie z kompilacjami wydał 12 tytułów na różnych nośnikach. Płyta Cinema natura ukazała się 4 grudnia 2014 roku nakładem Anteny Krzyku. W 14 piosenkach pojawiają się miejskie historie, ale tym razem dziejące się w niedalekiej przyszłości, w zapoznanej aglomeracji Neo-Lodz. Płytę wspólnie produkowali trzej producenci Bartosz Adamiak, Paweł Cieślak i Kamil Łazikowski. Zespołowi chodziło o różnorodność brzmień i suwerenność opowiadanych historii. -To ma być ścieżka dźwiękowa do krótkich filmów z zimy roku 2061, słuchana na starej empetrójce z lat dziesiątych XXI wieku. Nie stać nas było na nakręcenie do tego czternastu klipów, ale może nasza wierna publiczność podejmie ten wysiłek wyobraźniowy we własnych głowach - mówi wokalista 19 Wiosen.

Jesień to toruńskie trio, w którego skład wchodzą: Michał Supcziński (bas), Maciej Karmiński (perkusja) i Szymon Szwarc (gitara, głos).

Niedziela. NRD (ul. Browarna 6) w Toruniu - godz. 20.30; bilety: 15 zł w przedsprzedaży, 20 zł w dniu koncertu

Pożegnanie ferii z Pippi Pończoszanką to ostatnie z cyklu trzech spotkań Weekend teatralny dużej rodziny, które odbędzie się w sobotę i niedzielę w Teatrze Horzycy w Toruniu. Zapowiada się interesujące wydarzenie dla całych rodzin.

Przedsięwzięcie skierowane jest do rodzin wielodzietnych z Kartą Dużej Rodziny. To doskonała okazja, żeby obejrzeć spektakl o rudej, piegowatej buntowniczce w reżyserii Adama Biernackiego, wziąć udział w bezpłatnych warsztatach i wspólnie spędzić czas w bardzo miłej atmosferze.

W sobotę w Teatrze Horzycy przy pl. Teatralnym 1 w Toruniu odbędą się zajęcia artystyczne. O godz. 10 w sali prób warsztaty poprowadzi malarka i fotograf Agnieszka Basak-Wysota. Godzinę później swój warsztat pracy przedstawią na dużej scenie aktorzy Łukasz Ignasiński i Matylda Podfilipska.

Pisarz i podróżnik Michał Malinowski o godz. 13 podzieli się z małymi uczestnikami swoimi doświadczeniami w licznych podróży i nakłoni dzieci do napisania własnych historii. Udział w warsztatach jest bezpłatny.

W niedzielę Teatr Horzycy zaprasza na rodzinne oglądanie spektaklu o przygodach sympatycznej dziewczynki o marchewkowych włosach i piegach, którą wciąż spotykają niesamowite przygody. - Po spektaklu będziemy wspólnie z Pippilottą Wiktualią Firandellą Złotomonettą Pończoszanką - dla przyjaciół po prostu Pippi - świętować zakończenie ferii zimowych - mówią organizatorzy.

Więcej informacji pod nr tel. 56 622 55 97, 56 654 90 74 i na stronie teatr.torun.pl/

Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu zaprasza na otwarcie wystawy Mieczysława Piotrowskiego.

Ta ekspozycja, przygotowana z myślą o najmłodszych odbiorcach, prezentuje ilustracje do bajek znanych polskich autorów, a także fragment bogatego archiwum ilustracji, które były drukowane na przestrzeni kilkudziesięciu lat w popularnym Świerszczyku.

- Chcemy, żeby w ten wernisażowy wieczór to dzieci poczuły, że są najważniejszymi widzami. Dlatego mamy kilka niespodzianek: proponujemy dzieciom, aby zabawiły się w dziennikarzy i zadawały pytania kuratorowi wystawy, który o ilustracji dziecięcej wie wszystko. No może prawie wszystko. Dla najbardziej dociekliwych mamy w prezencie książki autorstwa Mieczysława Piotrowskiego - mówi Katarzyna Drewnowska-Toczko, rzeczniczka prasowa CSW.

Zarówno jako autor, i jako ilustrator książek dla dzieci, Mieczysław Piotrowski był bez wątpienia jedną z największych indywidualności polskiej szkoły ilustracji. Podkreślano, że jego wrodzony talent liryczny w połączeniu ze zmysłem satyryka, pozwalał mu w najbardziej uroczy, delikatny i poetycki sposób kształtować wyobraźnię małych czytelników.

- Sama nieuchwytność, jakby kreacyjność dalekiego wspomnienia, dziecięcego snu. Totalne wyrafinowanie - pisał przed laty o tym świecie ilustracji Henryk Tomaszewski.

Wystawa przedstawia jego twórczość jako ilustratora i autora książek dla dzieci, a także prace z lat ostatnich. Będzie to jedna z pierwszych wystaw artysty po niemal 30 latach od ostatniej indywidualnej prezentacji jego twórczości, a jednocześnie jedna z pierwszych ekspozycji, która pokazuje tę część dorobku artysty.

Wernisaż odbędzie się w piątek o godz. 18 w CSW na Wałach gen. Sikorskiego 13 w Toruniu. Wstęp wolny.

Tomasz Stańko i Włodek Pawlik będą gwiazdami ostatnich dwóch koncertów Jazz Od Nowa Festival w Toruniu.

Piątek należy do uznanego pianisty i laureata nagrody Grammy Włodzimierza Pawlika, który zagra z kontrabasistą Pawłem Pańtą i perkusistą Cezarym Konradem. Pod koniec stycznia 2014 w Los Angeles pianista odebrał prestiżową nagrodę Grammy w kategorii najlepszy album dużego zespołu jazzowego. Jest pierwszym polskim muzykiem jazzowym, który otrzymał tego muzycznego Oscara. Nagrodzona płyta to Night in Calisia, nagrana przez Pawlika ze swoim triem, amerykańskim trębaczem Randym Breckerem i kaliskimi filharmonikami pod batutą Adama Klocka. Powstała z okazji 1850-lecia Kalisza. Sześcioczęściowa suita powstała w 2010 r. Kompozycję zamówił dyrektor Filharmonii Kaliskiej Adam Klocek.

Pawlik - rocznik 1958 - jest artystą wszechstronnym, ciągle angażującym się w nowe przedsięwzięcia. Na warszawskim Uniwersytecie Muzycznym wykłada improwizację. Sam uczył się jej w Hochschule für Musik w Hamburgu. Na koncie ma ponad 20 płyt. m.in. Anhelli, suitę inspirowaną poematem Słowackiego. W muzykę oprawił także poezję Czechowicza, Miłosza, Iwaszkiewicza i sonety Szekspira.

W piątek w Auli UMK przy ul. Gagarina 11 usłyszymy także Przemek Strączek International Group w składzie: Przemysław Strączek (gitara), Michał Wierba (fortepian), Martin Buhl Staunstrup (kontrabas), Frank Parker (perkusja). Sobotni koncert odbędzie się w Auli UMK przy ul. Gagarina 11. Perkusista Rafał Gorzycki zagra z brytyjskim gitarzystą Jonathanem Dobie.

W wielkim finale festiwalu pojawi się Tomasz Stańko New Band, które oprócz legendy polskiego jazzu tworzą: kontrabasista Sławomir Kurkiewicz, fiński pianista Alexi Tuomarila i perkusista Kush Abadey z USA. Stańko to niekwestionowana międzynarodowa gwiazda, muzyk, który grał z legendarnymi postaciami jazzu: od Krzysztofa Komedy i Adama Makowicza, do Jana Garbarka. Potrafi skupić wokół siebie wielkie talenty. Często to młodzi muzycy, którym ta współpraca przyniosła splendor i przyśpieszone wyjście z cienia - liderowi zaś efekt połączenia doświadczenia z nową jakością, energią i świeżością pomysłów.

Słynny trębacz zadebiutował w wieku 20 lat - miał jedynie dyplom krakowskiej Akademii Muzycznej, kiedy w 1962 roku z pianistą Adamem Makowiczem utworzył swój pierwszy zespół Jazz Darings. Rok później zaczął grać w kwintecie Krzysztofa Komedy. Wystąpił na 11 płytach, nagrywał większość tego, co Komeda skomponował i zrealizował w Polsce dla filmu. Jego charakterystyczną trąbkę słychać na Astigmatic - najsłynniejszej płycie polskiego jazzu.

Koncerty zaczną się o godz. 20. Bilety na poszczególne dni kosztują od 30 do 50 zł. Za karnet na cały festiwal zapłacimy 120. Więcej informacji: www.jazz.umk.pl/

Trwa CoCArt Music Festival w Toruniu. W Centrum Sztuki Współczesnej czekają nas dwa wspaniałe koncerty.

Kto wystąpi w piątek w galerii na Wałach gen. Sikorskiego 13? Rashad Becker z Niemiec to inżynier dźwięku, kompozytor muzyki elektroakustycznej. Jego album Traditional Music of Notional Species Vol. 1 został uznany za jedną z najlepszych płyt roku 2013, m.in. przez pismo The Wire.

W galerii zagra także duet trębacza Wojtka Jachny i perkusisty Jacka Buhla. Mike Majkowski to australijski kontrabasista polskiego pochodzenia, który od lat mieszka w Berlinie. Magda Ter to polska artystka zafascynowana analogową muzyką elektroniczną, jedna z niewielu kobiet w Polsce, które regularnie grają na żywo na syntezatorach modularnych. Współtworzyła grupy One Inch of Shadow i Brasil and the Gallowbrothers Band, których nagrania, poza blisko dziesięcioma albumami opublikowanymi w Polsce i USA, znalazły się na licznych kompilacjach z całego świata.

W sobotę w CSW usłyszymy zaś Franza Hautzingera - austriackiego trębacza, który od lat znajduje się na czele międzynarodowej awangardy muzyki improwizowanej. Hadron to szwajcarski duet, który tworzą Michael Wertmueller, grający na perkusji i obsługujący instrumenty elektroniczne, oraz basista greckiego pochodzenia Marino Pliakas. Artyści mają na koncie współpracę m.in. z Peterem Brötzmannem.

Krzysztof Topolski występuje pod pseudonimem Arszyn. To elektroakustyczny improwizator, autor soundartowych projektów, perkusista, kurator. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, tworzy instalacje dźwiękowe oraz realizuje nagrania terenowe. Ciekawie zapowiada się także koncert Zdzisława Piernika - słynny trębacz eksperymentator urodził się w 1942 roku w Toruniu.

Bilety na jeden dzień kosztują 25 zł, za dwudniowe karnety zapłacimy 40 zł. Więcej informacji: www.cocart.pl/

Rzymska cywilizacja kontra sympatycznie chaotyczna wolność Galów.

Dla Asteriksa, Obeliksa i ich wiernego psa Idefiksa wszystko jest zabawą: czy to polowanie na dzika, czy to walka z agresywną wycinką ukochanych drzew, czy spuszczenie łomotu wrednym Rzymianom. Galowie nie są zbyt skomplikowani, nie grzeszą inteligencją - są za to szczęśliwi i irytująco niezdolni do podporządkowania. To właśnie do białej gorączki doprowadza Juliusza Cezara, który wioskę Galów chciałby wreszcie zniszczyć. A skoro nie może, próbuje wrogów ucywilizować.

Służyć ma temu tytułowe Osiedle Bogów - wybudowane w samym środku ulubionego lasu Galów małe miasteczko bloków.

Wioska Galów to oczywiście w komiksach Goscinny i Uderzo Francja w pigułce: niezależna, niepoddająca się zewnętrznym modom i hierarchiom, trochę przaśna, a trochę wyszukana. W Polsce zobaczyć można w Galach dobrze znany, sarmacki rys: wąsaci, rubaszni, ale też zdumiewająco sprytni galijscy wojownicy mogliby spokojnie stanąć ramię w ramię z naszym Zagłobą. W końcu Asteriks i Obeliks to komiksowa i filmowa seria mocno uniwersalna, przesiąknięta wolnościowym duchem, no ale też - nie ma co ukrywać - dość charakterystycznym humorem.

To on właśnie staje się siłą napędową w zgrabnej animacji Louisa Clichy: Galowie są głośni i niezorganizowani, kotłują się, kłócą, obrzucają rybami i odkrywają prawa biznesu. Źródłem wielu żartów stają się też dziwnie oporni na ideę niezależności, czarnoskórzy niewolnicy albo rzymscy wojownicy, z którymi pertraktować trzeba niczym ze związkami zawodowymi nawet w trakcie szturmu.

Nowy Asteriks i Obeliks jest dokładnie tym, czego można się było spodziewać - ani zachwyca, ani boli, za to sprawia, choćby i powierzchowną bardzo, przyjemność. Niekoniecznie najmłodszym: przedszkolaki jednak filmu nie zrozumieją. Twórcy bawią się nieco kinowymi nawiązaniami (od King Konga po Władcę Pierścieni), spisali się też twórcy polskiego dubbingu. Ale być może najbardziej ujmujący jest tu moment, gdy Galowie postanawiają zniszczyć tytułowe osiedle, ruszają do akcji i rezygnują, bo w blokach pełno jest cywili. Taka niepozorna, ale ważna aluzja do świata, w którym tego rodzaju zasady - niestety - często nie obowiązują.

Paweł T. Felis

Zwycięzca plebiscytu publiczności Warszawskiego Festiwalu Filmowego, czyli komedia o wampirach zagubionych we współczesności.

Nie da się ukryć: wampirze istoty w XXI wieku nie mają lekko. Kiedy chcą iść do klubu, nie mogą sprawdzić, jak wyglądają (przecież nie odbijają się w lustrze). Gdy próbują wtopić się w tłum, i tak ktoś z boku za grupką ekscentryków krzyknąć może: Cioty! Nie wychodzi im w miłości (jeden z bohaterów zakochał się w kobiecie, ale podróżował za nią w trumnie osiemnaście miesięcy, aż znalazła sobie innego), uważać muszą na obwąchujących się wilkołaków i łowców wampirów. A kiedyś? Kiedyś to było życie...

Nieco zniewieściały Viago (379 lat) wciąż patrzy z sentymentem na XVIII-wieczne czasy uroczych konwenansów i fantazyjnych strojów. Vlad (lat 862) wspomina z rozkoszą średniowieczne zabawy w komnatach tortur i rozpasane orgie. Młodziutki Deacon (lat ledwie 183) nie potrafi z kolei żyć bez służącej, więc takową w świecie ludzi sobie znajduje: zanosi mu rzeczy do pralni, prasuje falbanki i wynajduje kolejne ofiary (zawsze można podesłać wampirowi znienawidzoną koleżankę z angielskiego), byle tylko kiedyś - jak Deacon obiecał - otrzymać od niego nieśmiertelność.

O wszystkim dowiadujemy się w formule mockumentu: z krzyżem na piersiach i gwarancją bezpieczeństwa twórcy wchodzą więc do domu wampirów i przygotowują o nich dokument. Ci bez problemu dają się podglądać (zaczyna się od wieczornego wybudzania kompanów w trumnach), często mówią też do kamery wprost. O swoich snach (zmieniłem się w psa i uprawiałem seks), o tym, gdzie warto mieszkać (nie wszystkie wampiry żyją w starych zamkach - niektóre wolą mieszkania w małej Nowej Zelandii), dlaczego wielkim atutem ich życia jest latanie, słabością - konieczność picia krwi, a sposobem na kłótnie: bieganie po ścianach i syczenie.

Co robimy w ukryciu to właściwie wariacja na temat kumpelskiej komedii o żyjących wspólnie nieudacznikach: ktoś musi w końcu zmywać naczynia, a ktoś sprzątać zakrwawione kanapy (Wstydzę się zapraszać tutaj ludzi - mówi bohater, na co drugi odpowiada: I co z tego? I tak potem ich zabijasz!). To również przeszarżowana zabawa wampirycznymi wątkami z popkultury: nestor Petyr (sympatyczne 8000 lat) to właściwie małomówny, prawie nieopuszczający trumny Nosferatu, Vlad to oczywiście Wład Palownik, czyli Dracula, Viago z powodzeniem pasowałby do Wywiadu z wampirem, a Nick - który do grona wampirów dołączy w ostatniej chwili - do Zmierzchu (To ja tam gram główną rolę!).

W sumie nienajmądrzejszy to film, ale zabawny - bez wątpienia. Bawi zgrywa z formuły mockumentu, zderzenie wampirów z przyziemną współczesnością, a zwłaszcza to, że krwawe dziwactwa nikogo tu właściwie (jest jeszcze ludzki przyjaciel Stu)... nie dziwią. I jeszcze coś: film wygrał jesienią 2014 r. w plebiscycie publiczności Warszawskiego Festiwalu Filmowego. A to rekomendacja solidna.

Paweł T. Felis

Dramat kryminalny autorki W lepszym świecie i Braci.

Mamy tu dwie pary, mocno ze sobą skontrastowane pod względem życiowej sytuacji. Policjant Andreas (Nikolai Coster-Waldau z Gry o tron) mieszka z żoną Anną (Maria Bonnevie) w domu nad jeziorem (którego mogliby pozazdrościć polscy przedsiębiorcy) chowając niedawno urodzone dziecko, synka Alexandra. Diler i narkoman Tristan (Nikolai Lie Kaas) żyje zaś w obskurnej melinie ze swoją dziewczyną Sanne (modelka May Andersen), którą niekiedy szpikuje heroiną (dawno nie widziałem takiego ekranowego potwora). Oni również mają synka, Sufusa, w tym samym wieku co Alexander, którego haniebnie zaniedbują. Andreas - główny bohater filmu - żyje we względnym komforcie psychicznym (względnym, gdyż jego partnerka zdradza objawy depresji poporodowej) aż zdarza się nieszczęście, po którym podejmuje dość szaloną decyzję...

Jestem tu nieco tajemniczy, ale nie chcę sadzić spoilerów w filmie, który opiera się na dostarczaniu widzowi niespodzianek. Bier potrafi to robić. W jej filmach (nawet nieudanych jak Serena) aż roi się od nieoczekiwanych zwrotów akcji, które mogą przyprawić o zawrót głowy. Nie są to drobne, korygujące kurs zwrociki, ale zwroty bardzo zasadnicze, kompletnie odmieniające sytuację i przekreślające wcześniejsze ustalenia - w Drugiej szansie ich też nie brakuje. Inna sprawa, że są niekiedy mechaniczne bądź naciągające prawdopodobieństwo psychologiczne (na czele z pierwszą, kluczową decyzją Andreasa).

Mam wobec filmu bardzo mieszane uczucia. Jest na pewno gęsty i intensywny. Bier korzysta w nim też z atrakcyjnej formuły kryminału, aby postawić ciekawe i niełatwe pytania natury etycznej (nie zdradzę, czego dotyczą, bo znów byłby spoiler). Zawsze również sympatyzuję z jej generalnie antymieszczańską postawą - lubi ona pokazywać, że pod gładką powierzchnią wygodnego, mieszczańskiego bytowania mogą kłębić się demony. Dokonuje też w nim swoistej - i odważnej - demitologizacji macierzyństwa: czy naprawdę wszystkie kobiety muszą mieć dzieci? Ale wszystko to jest bardzo przykre w oglądaniu i - mimo optymistycznego i zbyt chyba łatwego rozwiązania - depresyjne. Dół jest wszędzie, gdzie się obejrzeć: partner Andreasa, Simon (Ulrich Thomsen) musi być oczywiście alkoholikiem żyjącym w warunkach podobnych jak Tristan. Niektóre sceny są tak drastyczne, że rodzice - zwłaszcza młodzi - mogą ich nie wytrzymać. Strasznie dużo się tu też krzyczy, co jednak temperatury emocjonalnej filmu nie podnosi i bywa histeryczne. Kto jednak lubi takie ponure, skandynawskie klimaty oraz opowieści o zwykłych ludziach w niezwykłych okolicznościach - może się wybrać.

Paweł Mossakowski

Mieszanka czarnej komedii i psychothrillera (horroru?) o sympatycznym schizofreniku z morderczymi skłonnościami.

Bohater filmu, Jerry (bardzo dobry Ryan Reynolds) na pierwszy rzut oka wydaje się być miłym, nieśmiałym, nieco głupkowatym facetem z małego amerykańskiego miasteczka. Mieszka z psem i kotem, pracuje w miejscowej fabryce sanitariatów i podkochuje się w koleżance z pracy, atrakcyjnej Fionie z księgowości (Gemma Arterton). Pewnego wieczoru spotyka ją na ulicy i to przypadkowe spotkanie źle się dla niej kończy.

Przewrotność filmu polega na tym, że będąc komediowym horrorem wykorzystuje schematy poczciwej komedii romantycznej - z tych, co opowiadają o samotnych i spragnionych miłości... Chce je wykpić? Złośliwie poprzedrzeźniać?

W każdym razie szybko opuszczamy bezpieczne terytorium rom-komu i przechodzimy na grunt bliższy raczej American Psycho. Nie jest to zresztą przejście aż tak bardzo szokujące. Od pewnego momentu wiemy, że z Jerrym nie wszystko jest w porządku - zachowuje się dziwnie, słyszy głosy.

Mimo jednak krwawego zwrotu film wciąż pozostaje komedią, tyle, że już nie romantyczną i o bardzo czarnym odcieniu. I momentami całkiem zabawną: reżyserka, irańska emigrantka z Paryża, już w swoim debiutanckim Persepolis udowodniła, że potrafi być dowcipna i ma dobre wyczucie absurdu. Tu najbardziej komiczne są chyba dialogi psa i kota będące tytułowymi głosami w głowie Jerrego.

Oba zwierzęta reprezentują jakby dwie strony jego osobowości, jasną i ciemną. Kot namawia go więc do złego - jest niejako ukrytym w nim diabłem - zaś łagodny mastiff występuje w roli jego sumienia. Oba walczą o jego skołataną duszę, ale pies, niestety, na ogół przegrywa.

Połączenie psychothrillera i komedii to jednak trudna sprawa i wydaje mi się, że pełnej równowagi między tymi gatunkami nie udało się utrzymać. Mówiąc najprościej, opowieść jest zbyt makabryczna, aby była naprawdę śmieszna. Kiepskie i ze złym timingiem rozegrane wydaje mi się też zakończenie.

Na pewno jednak film jest oryginalny, wciągający i niebanalny wizualnie: całość jest wystylizowana, przerysowana (Marjane Satrapi zaczynała wszak od komiksu), utrzymana w wesołej kolorystyce. Mimo tego odrealnienia ekranowego świata wrażliwszym widzom bym go nie polecał. Uznają go za niesmaczny, odrażający i może nawet niemoralny (Jerry dokonuje tu przerażających czynów, a jednak jakoś go tam lubimy). Ale ci mniej wrażliwi na krew będą bawić się całkiem dobrze.

Paweł Mossakowski

Projekt Pull Up, który poprowadziła fundacja YouHaveIt, zakłada przeprowadzenie bezpłatnych działań warsztatowych z tańca ulicznego i muzyki robionej głosem (beat box) dla dzieci i młodzieży w drugim tygodniu zimowych ferii. W piątek o godz. 17 w Bang Bang Studio na Rynku Nowomiejskim 27 poznamy efekty tego projektu. Wstęp wolny.

NRD zaprasza na imprezę, na której czeka nas przegląd przez wszystkie odmiany electro: od kwaśnych rave hitów, aż do nowoczesnego brzmienia electro i future bass.

Kto wystąpi w piątek w klubie przy ul. Browarnej 6? Avtomat w klubie zmienia się w bezlitosnego muzycznego selekcjonera, a jego ponad siedmioletnie doświadczenie za gramofonami przekłada się na eklektyczną selekcję najlepszego, co oferuje dzisiejsza scena elektroniczna. Specyficzna odmiana tanecznej miksologii Avtomata ma korzenie w muzyce bass, grime, 2-step, garage i UK-dubstep.

Fizyk to miłośnik kwaśnych basów i 303rójki. Na imprezie pojawi się także Ratata. Początek godz. 22.