Miedziński pod Jasną Górą nabierze żużlowej mocy

- Nie żałujmy odejścia Adriana. To nie ma sensu i zazwyczaj źle się kończy. Życzmy mu jak najlepiej. Niech osiągnie najlepszą średnią w karierze. Wszyscy będziemy się z tego powodu szczęśliwi. Tego ci Adrian życzę. Powrotu do kadry narodowej, zdrowego, spokojnie przejechanego sezonu - powiedział menedżer Get Well, Jacek Frątczak. - Po tylu latach w jednym miejscu człowiek potrzebuje złapać nieco świeżości. Spróbować czegoś nowego. Moja kariera nie będzie przecież trwała wiecznie - podkreślił sam żużlowiec.

Urodzony w 1985 roku Miedziński przez tradycje rodzinne był właściwie skazany na uprawianie żużla. Jego ojciec Stanisław w latach 80. reprezentował barwy Apatora, a po zakończeniu kariery pełnił funkcję trenera. Mimo to, na młodego Adriana nikt nie wywierał presji związanej z wyborem dyscypliny sportu. Początkowo zresztą fascynowała go japońska sztuka walki: aikido.

Zainteresowanie motoryzacją pojawiło się w naturalny sposób. Zaczęło się od jazd na motorynce. Później stopniowo przychodził czas na "poważniejsze" maszyny. Aż w wieku 12 lat, pod czujnym okiem taty, postanowił przejechać się po minitorze wewnątrz starego stadionu przy ulicy Broniewskiego 98 i... tak już zostało. Młody Miedziński połknął żużlowego bakcyla. 31 sierpnia 2001 roku zdał egzamin na licencję. W spotkaniu ligowym zadebiutował rok później w przegranych w Toruniu derbach z Polonią Bydgoszcz. Zdobył punkt, pokonując Michała Robackiego.

Od początku kariery Miedziński był uznawany za wielki talent. Wraz ze swoim kolegą Karolem Ząbikiem tworzył jeden z najlepszych młodzieżowych duetów w Polsce. I choć nie zdobył, jak Ząbik, tytułu IMŚJ, to swoją renomę potwierdzał na krajowym poletku, wygrywając wszystko, co się dało: Brązowy i Srebrny Kask (2004) oraz złoty medal MIMP (2005). A trzeba nadmienić, że juniorami byli wówczas tak klasowi zawodnicy jak np. Janusz Kołodziej, Krzysztof Kasprzak, czy Krzysztof Buczkowski.

W 2007 r. wraz z nastaniem w toruńskim klubie "ery" miliardera Romana Karkosika, Miedziński przeszedł w wiek seniora. I w dalszym ciągu pełnił ważną rolę w drużynie, która przed każdym sezonem była zaliczana do faworytów w wyścigu po Drużynowe Mistrzostwo Polski. Sztuka ta udała się ówczesnemu Unibaksowi tylko raz - w sezonie 2008 po ostatnim w historii meczu na Broniewskiego.

W swojej pokaźnej kolekcji trofeów "Miedziak" ma także dwa złota Drużynowego Pucharu Świata, które wraz z kadrą narodową zdobył w 2009 r. w Lesznie oraz rok później w duńskim Vojens. W 2013 r. zaś Miedziński błysnął w turnieju Grand Prix na Motoarenie. Po fantastycznych żużlowych "nożycach" na ostatnim okrążeniu finałowego biegu z, wydawałoby się, dziecinną łatwością minął amerykańskiego mistrza Grega Hancocka. - To była jedna z najwspanialszych chwil w mojej karierze - przyznał później torunianin.

Wychowanek Apatora, mimo wielu sukcesów na koncie, nadal nie w pełni wykorzystał swój spory potencjał. Na przeszkodzie nie stawał jednak, poza dramatycznym pod tym względem sezonem 2006, brak pieniędzy. Nikt chyba nie jest w stanie zliczyć wszystkich kontuzji, jakich Miedziński doznał w trakcie 16 lat na żużlu. Niekiedy jego kraksy wyglądały makabrycznie (jak w Bydgoszczy w 2007 r.), inne mogły mieć bardzo groźne konsekwencje (m.in. w Pradze w 2013 r., czy w Swindon w 2015 r.). Obecny sezon nie był, niestety, wyjątkiem.

Po karambolu w spotkaniu ligowym z Jasonem Doyle'em 32-latek padł ofiarą medialnej nagonki. Krytykowano jego agresywny, ryzykancki styl jazdy. Niektórzy z obserwatorów wysyłali nawet Miedzińskiego na dodatkowe badania lekarskie. - Do czerwca było niemal perfekcyjnie. Owszem, były lepsze i gorsze momenty, ale generalnie wszystko układało się dobrze. W czerwcu natomiast pękłem. Przytrafiła się bezsensowna kontuzja. Może nie w 100-proc. zawiniona przeze mnie, ale też się do niej przyczyniłem. Tego się nie da ukryć. Zadaniem na najbliższy czas będzie wyeliminowanie popełnianych błędów - powiedział żużlowiec.

Główną przyczyną problemów ambitnego Miedzińskiego mogła być, czego sam nie dementuje, zbyt wielka presja, jaka ciążyła mu podczas startów w rodzinnym mieście. Rodzina, przyjaciele, sponsorzy, czy wreszcie zwykli kibice tworzyli krąg, który czasami nie pozwalał zawodnikowi oddychać pełnym płucem. Paraliżował. A niekiedy podsuwał zbyt radykalne sposoby walki na torze. - Presja dotyczy każdego sportowca. Wiele zależy od otaczających go ludzi i samego zawodnika. Tego, jak sam przepracuje ten temat. Każdy kolejny rok startów daje tu nowe wskazówki. Gdyby zaś każdy był idealny, to każdy byłby mistrzem świata. Poziom zawodników w PGE Ekstralidze jest bardzo wyrównany, więc decydują przede wszystkim dwie rzeczy: detale sprzętowe i głowa - podkreślił torunianin. W odpowiednim przygotowaniu mentalnym w nowym miejscu ma pomóc Miedzińskiemu współpraca z psychologiem Markiem Graczykiem. Czy m.in. dzięki niej, 32-latek pobije swoją najlepszą dotąd średnią w karierze 2,08 pkt/bieg?

Wychowanek Apatora w Częstochowie spotka się z, jak się wyraził Jacek Frątczak, "otwartym", podobnym do toruńskiego, środowiskiem. Takim, gdzie zawodników traktuje się po partnersku, nie zaś jak "maszyny do zdobywania punktów".

O właściwą atmosferę, sprzyjającą walce o czołową czwórkę mają zadbać tam: Słoweniec Matej Zagar, Duńczyk Leon Madsen oraz, być może, Szwed Andreas Jonsson. Ten ostatni mimo uzgodnionych warunków nowego kontraktu najpewniej opuści ekipę Włókniarza. Czemu? Bo szefowie klubu z Częstochowy chcą pozyskać jego rodaka, Fredrika Lindgrena. Bliski podpisania umowy z częstochowianami jest także Tobiasz Musielak

Miedziński na pewno wróci na toruński stadion. Z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że na Motoarenie zachowa swój warsztat. W miarę możliwości i za zgodą Get Well będzie mógł także kręcić na niej treningowe kółka. Po drugie, przyjedzie na świetnie mu znany obiekt ze swoją nową drużyną w ramach rozgrywek ligowych. A czy po roku przerwy znowu wciśnie się w toruński kevlar?

Frątczak zadeklarował, że Miedziński będzie pierwszym zawodnikiem, z którym po sezonie 2018 przeprowadzi na ten temat rozmowy. Pytanie, czy po ewentualnym dobrym roku żużlowca w Częstochowie, nie wsiąknie on w tamtejszy pejzaż na dłużej?

- Rozstajemy się w zgodzie. Za rok może wrócę, może nie. Zobaczymy. Mam tutaj otwarte drzwi, za co jestem bardzo wdzięczny pani prezes Ilonie Termińskiej i całemu klubowi. To oczywiście nie jest tak, że odchodzę i Toruń stanie mi się obojętny. Będę trzymał kciuki za toruńską drużynę, ale z drugiej strony postaram się najlepiej wykonywać swoje zadania we Włókniarzu - zaznaczył Miedziński.