Taki był ten sezon żużlowego KS Toruń [ANALIZA]

Przed rozpoczęciem PGE Ekstraligi owych apetytów w nadmiernej skali nie było - celowano raczej w środek tabeli, a założeniem miał być po prostu awans do play-off i dobry sezon klubu po pożegnaniu z Romanem Karkosikiem i jego nieograniczonymi wręcz możliwościami budżetowymi. Kilka nadzwyczaj udanych spotkań rozbudziło emocje, które później - dość gwałtownie ostudzone - mogły zbudować poczucie zawodu. Niesłusznie. Powody do rozczarowania mogłaby mieć chociażby Zielona Góra, której SPAR Falubaz kończy sezon z długiem, kiepską atmosferą i niżej w tabeli mimo mocniejszego zestawienia personalnego.

Jaki był ten sezon dla KS Toruń w poszczególnych sferach klubu i zespołu?

Zespół zbudowano tak, by opierał się on na pieniądzach realnych nie zaś wirtualnych zapisach nie do zrealizowania. I pod tym kątem koncepcja drużyny wydawała się być słuszna. Emil Sajfutdinow był za drogi, więc sięgnięto po (wydawało się) jego rosyjską wersję ekonomiczną - Grigorija Łagutę. Jason Doyle również sprawiał wrażenie mądrego wyboru - po pierwsze jest już żużlowo ukształtowany latami doświadczeń, ale też ciągle głodny tej dyscypliny sportu (może aż za bardzo patrząc na to, w ilu ligach chciał startować). W sytuacji, gdy do drużyny wrócić miał Darcy Ward - a przecież to potwierdzał znając sytuację kadrową zespołu - naturalna konkurencja na zdrowych zasadach mogłaby być dla drużyny trampoliną do sukcesu. Trudno więc być rozczarowanym za to, jak zbudowano KS Toruń. Plan był bardzo dobry, tylko robotnicy nie spełnili oczekiwań.

Grigorij Łaguta (na zdjęciu) okazał się błędem. Tylko trudno było się spodziewać, iż będzie miał nadzwyczaj luźne podejście do żużla w sytuacji, gdy wcześniejszy sezon praktycznie stracił na przepychanki z Włókniarzem Częstochowa. Wydawać by się mogło, iż będzie zdeterminowany, skoncentrowany, w pełni profesjonalny, by ugruntować swoją pozycję na polskim rynku. Po tym sezonie jest odwrotnie. Co bowiem pokazał Łaguta w Toruniu? Głównie drugie miejsca za plecami liderów rywali, nadmierny luz objawiający się spóźnianiem pod taśmę startową, uśmieszki do kamer telewizyjnych w sytuacji, gdy partner z zespołu miał właśnie koszmarny wypadek lub zespół przegrał mecz. Rosjanin był trochę jak wolny elektron, który wpadał od czasu do czasu, by dać fakturę za usługi - punkty zdobywane przede wszystkim na słabszych zawodnikach, bo na lepszych brakło mu umiejętności. Nie tego oczekiwano. Różnica między nim a Sajfutdinowem jest głęboka jak Rów Mariański.

Chris Holder był lepszy niż się można było spodziewać. Widać po nim było ambicję - ciało być może, po serii wypadków, nie jest już tym samym, które świętowało tytuł mistrza świata, ale instynkt pozostał.

Jason Doyle był jak wańka-wstańka: a to zaskoczył świetnym wynikiem, by po chwili sprawiać wrażenie, że do ekstraligowego klubu się nie nadaje. Był krytykowany, ale czy oczekiwania wobec niego nie były nadmiernie rozbudzone? Jako ktoś na pół sezonu, a w tych kategoriach zatrudniano go z myślą o Wardzie, był rozwiązaniem idealnym.

Adrian Miedziński (na zdjęciu) sezon po prostu zaliczył. Nie jest już typem zawodnika, który budziłby postrach wśród rywali. Popadł w fazę ligowej przeciętności, z której od czasu do czasu wybijał się lepszymi wyścigami. W skali całego roku dawał jednak drużynie nieco mniej niż można się było spodziewać. W mocnym Unibaksie mógł narzekać na nadmiar gwiazd i to, że trudniej w takim gronie o punkty i chwałę. W słabszym KS Toruń nie udźwignął roli potencjalnego lidera.

Kacper Gomólski pokazywał z pewnością niezłe pomysły na rozprowadzanie konkurentów na pierwszym łuku. Czegoś brakowało mu, by wybić się ponad przeciętność. Ale też naiwnością byłoby sądzić, że będzie w Toruniu kimś wyjątkowym.

Paweł Przedpełski (na zdjęciu) najzwyczajniej przejął ten zespół. Zrobił to z łatwością, po prostu w ciągu tego sezonu awansował z postaci już i tak pierwszego planu do roli niekwestionowanego lidera, kluczowego zawodnika drużyny. KS Toruń nie był zespołem ani Łaguty, ani Holdera, ani Miedzińskiego, a właśnie Przedpełskiego. O jego wyniki w biegach można było być spokojnym praktycznie w każdym starcie - to jedyny taki przypadek w tej ekipie.

Sezon KST byłby zapewne inny, gdyby zimowego snu nie przedłużył Oskar Fajfer. Miał mecze dramatyczne, niegodne wręcz żużlowca, który za chwilę wkracza w wiek seniora. Końcówka sezonu była diametralnie inna. Jak się okazuje, można mieć w ciągu jednego półrocza dwie żużlowe twarze.

Motoarena nie była twierdzą KST, co pokazał już pierwszy mecz z Betardem Spartą Wrocław. Nie dość, że przez sporą liczbę imprez cała światowa czołówka zna ją równie dobrze jak gospodarze. Za to KST wyglądał często tak, jakby nie mógł dopasować nawierzchni zgodnie z oczekiwaniami swoich asów. Miotano się więc między różnymi wersjami toru, próbowano zadowolić wszystkich. Szkoda, bo od profesjonalistów oczekiwać należy, że sami odnajdą idealne przełożenia do narzuconego im toru. Trudno zrozumieć, dlaczego akurat Paweł Przedpełski nigdy na Motoarenę nie narzekał i równie dobrze radził sobie na jej różnych wersjach, zaś paru rutyniarzy - nie.

Taktycznie nie popełniano błędów w prowadzeniu zespołu, a układanie par było niełatwe - choćby ze względu na specyficzną i mało zespołową jazdę Jasona Doyle. Można odnieść wrażenie, iż w KST zabrakło czegoś innego - optymizmu, poczucia luzu, rozbicia atmosfery napięcia. Dobrze w Lesznie robił to chociażby Adam Skórnicki. Przy gęstniejącym czasami klimacie i nerwach (były przecież pretensje o niezbyt parową jazdę, złośliwe uwagi na twitterze w sprawie ustawiania składu wyścigów nominowanych itp.) ktoś taki okazuje się na wagę złota. W Toruniu dominowała powaga i marsowe miny.

Była ona lepsza niż wynik sportowy. KST miał kilka drobnych zderzeń z rzeczywistością szczególnie na początku sezonu, ale im dłużej trwały rozgrywki, tym działał lepiej. Pierwszy sezon działalności nowej ekipy w klubie skończył się dobrym czwartym miejscem, niemałą liczbą widzów na trybunach a przede wszystkim - stabilnością finansową, co przecież było priorytetem przed sezonem. To, co zakładano przed startem rozgrywek udało się osiągnąć. Pod względem organizacji był to udany sezon. Kilka klubów ekstraligi mogłoby Toruniowi pozazdrościć. Zielona Góra kończy sezon w dolnej czwórce ligi i z długami, Gorzów zalicza bolesny spadek z 1. miejsca poniżej fazy play-off, z kolei sukcesy drużyny we Wrocławiu nie przyciągnęły jej kibiców.

Na zdjęciu: prezes KST Przemysław Termiński.

Sporo w KST było dobrych pomysłów na zaakcentowanie nowego początku działalności klubu. Hasło #gramyfair odżegnywało się od złych skojarzeń z Unibaksem rezygnującym z rywalizacji w finale ekstraligi. Klubowa maskotka na dobre i pozytywnie wpisała się w świadomość kibiców. Kilka imprez na Motoarenie miało wymiar naprawdę rodzinnego pikniku - a to też było jednym z celów na ten sezon. Ciekawostką jest też z pewnością otwarcie się na komunikację z kibicami poprzez Facebook. To dobry fundament do tego, by budować wokół zespołu społeczność.

Budowa owej społeczności jest o tyle utrudniona, że toruński kibic, to prawdziwy kanapowiec. Lew salonowy, który na Motoarenie nazbyt energiczny nie będzie. Stadion jest cichy, nie czuć wśród widzów emocji. W tym sezonie tysiące widzów było właśnie widzami dosłownie - oglądali nie okazując nadmiernie emocji. Rozbudzenie ludzi z marazmu na Motoarenie - to największe wyzwanie dla toruńskiego żużla w przyszłości. By usłyszeli budzik potrzebne jest jedno - mocny skład i sukcesy.