Wybitny naukowiec, specjalizował się w geometrii, logice i podstawach matematyki. Profesor przez długie lata związany był z UMK. W latach 1948-1972 pracował w zakładzie logiki matematycznej i metodyki nauczania matematyki, później współpracował m.in. z Uniwersytetem Śląskim i włoskim Uniwersytetem Calabria. Udzielał się nie tylko na polu naukowym - na toruńskiej uczelni założył Dyskusyjny Klub Filmowy, współtworzył również Klub Inteligencji Katolickiej.
Zmarł w listopadzie 2014 r., miał 87 lat.
Pracowniczka naukowo-dydaktyczna na wydziale sztuk pięknych UMK. Jej główne zainteresowania i prace badawcze dotyczyły problematyki konserwatorskiej malowideł ściennych. Uczestniczyła w pracach badawczych i konserwatorskich w kościele Pokoju w Świdnicy, kaplicy św. Jakuba w zespole klasztornym w Lądzie nad Wartą, przy malowidłach romańskich w absydzie zachodniej Archikolegiaty w Tumie. Prowadziła prace przy malowidłach ściennych Eligiusza Niewiadomskiego, Andrzeja Szulczyńskiego, Józefa Mehoffera, Adama Swacha. Wykonała całościowe programy badawcze i konserwatorsko-restauratorskie m.in. dla kościołów: św. Benona w Broniszewie, N.S. Pana Jezusa w Turku, N.P. Marii i Mikołaja Biskupa w Lądzie oraz dla klasztoru Zgromadzenia Salezjańskiego w Lądzie. Odrestaurowała wiele ołtarzy, obrazów sztalugowych i rzeźb polichromowanych. Brała udział w komisjach konserwatorskich podczas ostatniej renowacji katedry toruńskiej.
Zmarła w grudniu 2014 r.
Nauczyciel akademicki z wydziału nauk ekonomicznych i zarządzania UMK, wybitny specjalista ekonomiki procesów inwestycyjnych, autor fundamentalnych dzieł poświęconych problematyce efektywności inwestycji i postępu technicznego.
Zmarł w styczniu 2015 r., miał 90 lat.
Geograf i geomorfolog z UMK, specjalista w badaniach stratygrafii i paleogeografii czwartorzędu. Urodził się we wsi Ciukantowicze na obecnej Białorusi. Po studiach na UMK rozpoczął pracę w katedrze geografii fizycznej. Na toruńskiej uczelni pełnił wiele funkcji organizacyjnych: w latach 1970-1976 był kierownikiem zakładu geomorfologii, następnie stanął na czele zakładu geomorfologii i geografii fizycznej. Od 1972 r. przez trzy lata był prodziekanem wydziału biologii i nauk o ziemi, a w latach 1975-87 dyrektorem Instytutu Geografii. Jego dorobek naukowy to prawie 200 publikacji, w tym kilka monografii, ponad 70 rozpraw i artykułów oraz mapy. Głównymi obszarami badań profesora były tereny ostatniego zlodowacenia, m.in. Pojezierze Chełmińskie, Dobrzyńskie, Brodnickie, Kujawy i wschodnia część gnieźnieńskiego. Interesował go również obszar całego Peribalticum i Spitsbergen, gdzie zbierał materiały podczas dwóch toruńskich wypraw polarnych w 1978 i 1985 r.
Zmarł w marcu 2015 r., miał 91 lat.
Były rektor UMK. Absolwent fizyki, jego mistrzem był prof. Aleksander Jabłoński, jeden z twórców toruńskiej fizyki i światowej sławy specjalista optyki atomowo-molekularnej. Prof. Łęgowski rozwijał jego zainteresowania badawcze, zajmując się spektroskopią atomową, w tym badaniami struktury atomowej, a także zagadnieniami polaryzowalności atomowej i molekularnej.
Pod koniec studiów rozpoczął pracę jako asystent w katedrze fizyki teoretycznej, a po ich zakończeniu odbył aspiranturę w instytucie fizyki PAN. Doktorat uzyskał w 1960 r., habilitację w 1967 r., a profesurę w 1976 r. Na początku lat 60. związał się z zakładem fizyki doświadczalnej UMK, zostając wkrótce jego kierownikiem. W latach 1970-71 był zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki. W trakcie swojej pracy naukowej wyjeżdżał na staże i stypendia zagraniczne, m.in. do Brandeis University w Waltham w USA (1961-63) i na uniwersytet w Heidelbergu (1982). W 1984 r. został wybrany na stanowisko rektora UMK. Był to czas ograniczania autonomii uczelni w Polsce i zwalczania wszelkich przejawów działalności opozycyjnej, mimo to jego kandydaturę wysunęło działające w podziemiu Niezależne Zrzeszenie Studentów, zapewniając mu odpowiednie poparcie wśród elektorów.
Stanisław Łęgowski od początku studiów aktywnie włączał się w organizację sportu studenckiego - w Akademickim Związku Sportowym UMK działał ponad 60 lat, był jego prezesem w latach 1971-74, a w 1991 r. został honorowym członkiem Związku.
Zmarł w marcu 2015 r., miał 83 lata.
Nauczyciel akademicki na wydziale nauk historycznych UMK, wybitny badacz historii Europy Wschodniej XVI-XIX w. i historii kartografii. Urodził się w Wilnie, w Toruniu uczęszczał do I LO, a następnie studiował historię i archiwistykę na UMK. Magisterium zrobił na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie następnie odbył aspiranturę pod kierunkiem Henryka Łowmiańskiego. W latach 1977-87 związany był z filią Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. W 1987 r. został zatrudniony na UMK, gdzie pracował w Instytucie Historii i Archiwistyki oraz w Instytucie Stosunków Międzynarodowych. Do 2001 r. kierował zakładem historii narodów ZSRR, przekształconym później w zakład historii Europy Wschodniej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1989 r., a pięć lat później tytuł profesora zwyczajnego nauk humanistycznych. Zainteresowania badawcze prof. Alexandrowicza skupiały się przede wszystkim wokół historii Wielkiego Księstwa Litewskiego i Podlasia, historii gospodarczej - zwłaszcza miast i miasteczek, dziejów kartografii, historii lotnictwa oraz historii zesłańców polskich w Kazachstanie w latach 1940-46.
Zmarł w kwietniu 2015 r., miał 84 lata.
Zajmował się średniowieczem, dziejami państwa krzyżackiego oraz miast europejskich. Był absolwentem historii na UMK (1955 r.), gdzie obronił doktorat (1960 r.) i habilitował się (1967 r.). Nominację profesorską odebrał w 1991 r. Pracę na toruńskim uniwersytecie rozpoczął w 1955 r. Pełnił na nim wiele ważnych funkcji: prorektora uczelni (1982-84), dziekana (1978-81) oraz prodziekana (1973-75) wydziału humanistycznego, kierownika zakładu historii średniowiecza. Był członkiem wielu międzynarodowych i krajowych stowarzyszeń oraz organizacji naukowych: m.in. Toruńskiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Historycznego. Profesor został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł w kwietniu 2015 r., miał 83 lata.
Zajmował się mniejszościami etnicznymi i narodowymi w Polsce. Jego wielką pasją był komiks. Wiele lat przepracował w zakładzie badań kultury Instytutu Socjologii UMK. Naukowo interesowali go m.in. Ukraińcy na Mazurach, diaspora ormiańska oraz muzułmanie. Był również znanym i cenionym znawcą komiksu, który był jego nie tylko naukową, ale również prywatną pasją. Opublikował na ten temat kilkadziesiąt artykułów, zasiadał w jury Międzynarodowego Festiwalu Komiksów i Gier w Łodzi, współtworzył też Asocjację Komiksu w Toruniu. Był konsultantem Amnesty International i ministerialnym ekspertem od rewitalizacji obszarów miejskich i wiejskich.
Zmarł w kwietniu 2015 r., miał 49 lat.
Niepełnosprawny sportowiec i podróżnik, zginął w wypadku statku Down North na Bałtyku. Mimo że poruszał się na wózku inwalidzkim i handbike'u - trzykołowym rowerze napędzanym siłą rąk, nie rezygnował z aktywności na wielu polach. Brał m.in. udział w maratonach i podróżował po całym świecie.
Zmarł w maju 2015 r., miał 53 lata.
Należał do czołówki polskich alpinistów, był m.in. kierownikiem dwóch wypraw andyjskich (w r. 1973 i 1988), wyprawy w Atlas Wysoki (1971 r.), zastępcą kierownika wyprawy na K2 (1976 r.). Urodził się na terenie dzisiejszej Litwy. Ukończył geografię na UMK, a po studiach zajął się fizyką aerozoli inhalacyjnych i CO2 w lecznictwie, napisał na ten temat doktorat, został kierownikiem zakładu balneotechniki w Ciechocinku. Był też prezesem toruńskiego Klubu Wysokogórskiego - funkcję tę pełnił przez wiele lat. W stanie wojennym w klubie kolportowano ?bibułę?. Sam zaangażowany w działalność konspiracyjną był szykanowany przez władze. Na wyprawę w Himalaje w 1983 r. wyruszył bez klubowego radiotelefonu, bo skonfiskowała go SB. Z tej podróży wrócił z odmrożonymi kończynami, lekarze musieli amputować mu palce. Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, nadanym przez prezydenta Bronisława Komorowskiego za działalność sportową.
Zmarł w maju 2015 r., miał 75 lat.
Nauczyciel akademicki z wydziału chemii UMK, wybitny specjalista w dziedzinie chemii i fizykochemii polimerów. Był wicedyrektorem Instytutu Chemii w latach 1975-78 oraz wieloletnim kierownikiem zakładu chemii ogólnej, członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem UMK Za zasługi położone dla rozwoju Uczelni.
Zmarł w czerwcu 2015 r., miał 89 lat.
Był animatorem życia studenckiego i właścicielem toruńskich klubów. Pochodził z Kurpiów. Dzieciństwo spędził w miejscowości Drężek, kilka kilometrów od Myszyńca. W 1985 r. rozpoczął w Toruniu studia historyczne. Dyplomu nigdy nie zdobył, bo wciągnął go biznes. Tak jak wielu młodych ludzi na początku lat 90. zaczął wyjeżdżać za granicę. Z Węgier, Turcji, a nawet z Syberii przywoził do Polski odzież, dezodoranty i czekoladę. Wielu pracowników UMK i studentów ubierało się w sprowadzone przez niego dżinsy. Drężek osiadł w Toruniu i w Domu Studenckim nr 11 na Bielanach założył klub Olimp. Największą popularność wśród żaków zdobyła jednak Kotłownia, która powstała 1995 roku w DS nr 5 przy ul. Słowackiego. Lokal przez lata było najważniejszym miejscem toruńskiej młodzieży. Prowadził także bar w klubie Od Nowa przy ul. Gagarina 37A. - Bardzo angażował się w życie środowiska studenckiego oraz w wydarzenia kulturalne i działania artystycznej naszej uczelni - wspomina Maurycy Męczekalski, szef klubu. - Nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę, bo był człowiekiem niezwykle skromnym. Bezinteresownie pomagał innym i wiele osób dużo mu zawdzięcza. Zapamiętamy go wszyscy jako dobrego człowieka.
Zmarł w czerwcu 2015. Miał 49 lat.
Znawca epoki napoleońskiej, wielki popularyzator historii i animator wielu imprez rekonstrukcyjnych nawiązujących do dziejów Torunia. Z jego inicjatywy w 2006 r. odbył się efektowny przemarsz wojsk napoleońskich przez toruńską Starówkę. Był absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, od 1986 r. pracował na UMK - najpierw na wydziale humanistycznym, a następnie na wydziale nauk historycznych. Pasjonował się dziejami napoleońskimi, zwłaszcza wojskowością Księstwa Warszawskiego. Napisał książki: 'Kampania 1813 r. na północnym zachodzie Księstwa Warszawskiego: napoleońska twierdza Toruń i jej obrona', 'My z Napoleonem', 'Czasy napoleońskie'. Był członkiem Centre d'Etudes du Monde Russe, Soviétique et Post-Soviétique przy Ecole Hautes Etudes en Science Sociales w Paryżu. W 2009 r. dostał Palmy Akademickie - wysokie odznaczenie Akademii Francuskiej, ustanowione przez Napoleona I w 1808 r.
Zmarł w czerwcu 2015 r., miał 55 lat.
Badacz polskiej literatury i wielki znawca twórczości Bolesława Prusa, szczególnie powieści ?Lalka?, której obszerne fragmenty recytował z pamięci. Z UMK był związany przez 30 lat. Pochodził z Rypina. Na toruńskim uniwersytecie ukończył filologię polską, a tuż po studiach rozpoczął na nim pracę. Jako nauczyciel akademicki cieszył się ogromną sympatią studentów filologii polskiej. Przez wiele lat pełnił też obowiązki zastępcy dyrektora Instytutu Literatury Polskiej. Jego zainteresowania naukowe obejmowały m.in. teorię literatury, związki muzyki z literaturą, fantastykę naukową oraz estetykę dzieła literackiego ze szczególnym uwzględnieniem teorii komizmu. Literaturoznawcy uznali ostatnią książkę dr. hab. Główczewskiego (?Komizm w literaturze. Studia w perspektywie komunikacyjnej?) za fundamentalną pracę o komizmie w rodzimej literaturze i kulturze. Jego prawdziwą pasją była muzyka, zwłaszcza Jana Sebastiana Bacha.
Zmarł w lipcu 2015 r., miał 49 lat.
Wieloletni proboszcz parafii Opatrzności Bożej na toruńskim Rudaku. Ukończył seminarium duchowne w Gnieźnie, święcenia kapłańskie przyjął w 1972 roku z rąk prymasa Stefana Wyszyńskiego. Parafię na Rudaku objął w 1987 r. Na początku lat 90. po reformie kościelnej administracji i utworzeniu diecezji toruńskiej biskup Andrzej Suski powierzył mu funkcję kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Toruńskiej. Był też spowiednikiem alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu, a od 2013 roku był dziekanem dekanatu Toruń IV.
Zmarł 12 lipca, miał 69 lat.
Jeden z najwybitniejszych polskich śpiewaków operowych drugiej połowy XX w. Urodził się w Toruniu w rodzinie o tradycjach muzycznych. Po II wojnie światowej zapisał się do chóru kościelnego i rozpoczął naukę śpiewu w muzycznej szkole średniej - w klasie Konstancji Święcickiej. Nawiązał współpracę z Zespołem Radiowym Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu, który w tamtym czasie znany był jako Kwartet Zenona Jarugi. W 1949 r. został solistą Państwowej Filharmonii i Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Należał do grona najwspanialszych legend Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Przez ponad 20 lat związany pracą pedagogiczną w Akademii Muzycznej w Gdańsku, a następnie z Akademią Muzyczną w Bydgoszczy. Wykształcił grono znanych śpiewaków.
Zmarł w lipcu 2015 r., miał 88 lat.
Wybitny znawca prawa i postępowania administracyjnego, wychowawca wielu pokoleń prawników, wieloletni kierownik katedry prawa administracyjnego UMK. Był prorektorem toruńskiej uczelni w latach 1984-87. Stypendysta uniwersytetów w Lipsku, Tybindze i Erlangen. Otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal UMK Za zasługi położone dla rozwoju Uczelni. Jego dorobek to ponad 140 prac naukowych.
Zmarł w lipcu 2015 r., miał 89 lat.
Nauczyciel akademicki z wydziału biologii i nauk o ziemi UMK, uznany specjalista w dziedzinie geomorfologii, ceniony badacz czwartorzędu. Prowadził zajęcia m.in. z geografii fizycznej Polski, geomorfologii ogólnej i geomorfologii Polski, a także z podstaw kształtowania i ochrony środowiska. Brał udział w wielu wyprawach naukowych, m.in. na Islandię, Spitsbergen oraz na Antarktydę. Członek Polskiego Towarzystwa Geograficznego oraz Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony w 1988 r. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Zmarł w lipcu 2015 r., miał 78 lat.
Fotograf i grafik multimedialny. Pracował przez lata w zakładzie konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej UMK. Filmowiec samouk - debiutował, gdy ukończył 50 lat, ale magia kina przyciągała go od małego. W szkole bawił się w reżysera - malował serie rysunków, które umieszczał w papierowym telewizorze. Przesuwał je tak, żeby powstawało wrażenie ruchu. Potem dostał swoją pierwszą kamerę i realizował proste scenki z podwórka. W dorobku miał trzy filmy, które zdobywały nagrody na całym świecie. Za swoje zasługi dla regionalnego kina otrzymał statuetkę Flisaka - najwyższe wyróżnienie toruńskiego festiwalu filmowego Tofifest.
Zmarł w sierpniu 2015 r., miał 61 lat.
Absolwent prawa na UMK, pracę na uczelni rozpoczął w 1973 r. W roku 1979 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1993 r. doktora habilitowanego. Dwa lata później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego toruńskiej uczelni, a w 2011 r. nominację profesorską. Pełnił wiele ważnych funkcji na uniwersytecie i poza nim - był m.in. wieloletnim kierownikiem katedry administracyjnego prawa gospodarczego, doradcą wicemarszałka Sejmu, sejmowej komisji nadzwyczajnej ds. zmian w kodyfikacjach, a także członkiem prezydium komisji urbanistyki i zagospodarowania przestrzennego PAN w Poznaniu. Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Aktywnie działał na rzecz zachowania obszarów chronionej natury w Europie oraz odnowy małych zabytkowych miast.
Zmarł we wrześniu 2015 r., miał 68 lat.
Aktor, reżyser. Urodził się w Toruniu, w Warszawie ukończył studia na wydziałach aktorskim i reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, gdzie później wykładał i pełnił funkcję prorektora. Grał w teatrach Studio i Powszechnym, gdzie w latach 80. rozpoczął pracę jako reżyser. W 1993 r. został dyrektorem Teatru Dramatycznego, którym kierował przez 14 lat. W ostatnich latach wystawiał sztuki m.in. w Teatrze Narodowym ('Dozorca'). Jako aktor zostanie zapamiętany m.in. z ról w 'Człowieku z marmuru' Andrzeja Wajdy i 'Pokoju z widokiem na morze' Janusza Zaorskiego.
Zmarł we wrześniu 2015 r., miał 66 lat.
Całe życie był związany z UMK. Urodził się 9 lutego 1942 r. w Krotoszynach pod Lubawą. W latach 1959-64 studiował fizykę na ówczesnym wydziale matematyki, fizyki i chemii UMK, a po magisterium rozpoczął na nim pracę. Był ostatnim doktorantem prof. Aleksandra Jabłońskiego - rozprawę obronił w 1971 r. W latach 1991-95 oraz 1999-2008 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego UMK. Trzykrotnie sprawował funkcję prodziekana do spraw studentów na wydziale matematyki, fizyki i chemii (1990-93) oraz na wydziale fizyki, astronomii i informatyki stosowanej (2002-8). Był wybitnym eksperymentatorem. Dziedziną jego zainteresowań badawczych była fizyka ciała stałego, a szczególnie luminescencja półprzewodników. Należał do pionierów badań zjawiska termoluminescencji w Polsce i był twórcą toruńskiego laboratorium datowania luminescencyjnego.
Zmarł we wrześniu 2015 r., miał 73 lata.
Jeden z twórców Polskiego Radia Pomorza i Kujaw w obecnej formule. Był prezesem radia - najpierw w latach 1993-2000, a następnie 2006-15 r. Wcześniej pracował jako dziennikarz Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia. Pochodził z Torunia, ale w 1973 r. związał się z Bydgoszczą.
Zmarł w październiku 2015 r., miał 67 lat.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze