Był pierwszym wojewodą pomorskim. Objął to stanowisko z rangą podsekretarza stanu 19 października 1919 r. Początkowo urzędował w Poznaniu, a od stycznia 1920 r. w Toruniu. Wtedy mianowany został też komisarzem państwowym ze strony polskiej do spraw przejęcia administracji na obszarze przyszłego woj. pomorskiego. Na stanowisku wojewody zabiegał m.in. o poprawę warunków bytowych ludności przez podjęcie walki z bezrobociem. Szybko jednak stracił posadę - 2 lipca 1920 r. ustąpił pod naciskiem Narodowej Partii Robotniczej. Po opuszczeniu fotela wojewody został prezesem Najwyższego Trybunału Administracyjnego. Zmarł w 1924 r. w Warszawie. W święto 3 maja 1925 r. w Toruniu przed gmachem ówczesnego Urzędu Wojewódzkiego (Collegium Maius UMK) został odsłonięty jego pomnik. Monument zniszczyli hitlerowcy. Został zrekonstruowany w 1997 r. Łaszewski urodził się w 1862 r. w Brąchnówku w powiecie toruńskim, w rodzinie ziemiańskiej. Ukończył studia prawnicze, był doktorem praw. W latach 1899-1919 kierował Bankiem Ludowym w Grudziądzu. Był posłem do parlamentu Rzeszy Niemieckiej, a potem do polskiego Sejmu Ustawodawczego.
Skończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był dziennikarzem i wydawcą, redaktorem Gazety Toruńskiej w latach 1894-1922 . Poseł do sejmu pruskiego i sejmu ustawodawczego II RP. Wojewodą pomorskim był do maja 1924 r. - odszedł w wyniku zatargu z premierem Władysławem Grabskim. Po przewrocie majowym zwolennik Piłsudskiego, stworzył wraz z braćmi prosanacyjne Zjednoczenie Gospodarcze. Następnie bez skutku ubiegał się o mandat poselski i wycofał się z polityki. Zmarł w Toruniu, miał 71 lat.
Urodził się 28 stycznia 1885 r. w Kutaisi w Gruzji. Ukończył gimnazjum w Twerze. Studiował prawo i matematykę na Uniwersytecie Petersburskim. Przed I wojną światową pracował jako adwokat w Mińsku. Walczył w I wojnie światowej, a później z bolszewikami. Był polskim działaczem politycznym, społecznym i wojskowym. Szefował Ministerstwu Spraw Wewnętrznych w czterech rządach II RP. Był senatorem z list BBWR i marszałkiem Senatu III kadencji (1930-1935). Sprawował funkcję wojewody nowogródzkiego (1921-1924), wileńskiego (1926-1931), krakowskiego (1935) i pomorskiego (1936-1939). Po wybuchu II wojny światowej 17 września przekroczył granicę rumuńską w Kutach. Dziesięć dni później znalazł się w Paryżu. Po klęsce wrześniowej został mianowany na następcę prezydenta Ignacego Mościckiego. Francję opuścił jeszcze przed kapitulacją i przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Był prezydentem RP na uchodźstwie aż do śmierci. Zmarł 6 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii. Pochowany został na Cmentarzu Lotników Polskich w Newark w Wielkiej Brytanii, gdzie spoczął obok gen. Władysława Sikorskiego. Ma swój pomnik przed urzędem marszałkowskim w Toruniu.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze