To był dobry rok dla Torunia - inwestycje za 457 mln zł [GALERIA]

Największą toruńską inwestycją zakończoną w ubiegłym roku była budowa Centrum Kulturalno Kongresowego Jordanki. Sercem gmachu jest sala koncertowa dla 880 widzów. Jej scena ma 46 m długości. Obsługuje ją osiem zapadni. Widownię można w całości zdemontować i organizować wydarzenia na stojąco np. imprezy rockowe. Poza tym sala jest przygotowana na koncerty symfoniczne, przedstawienia teatralne, operowe i rozrywkowe. Obok jest sala kameralna na 278 miejsc. Ma pełne wyposażenie kinowe. Oba pomieszczenia można ze sobą łączyć. W podziemiach CKK salę prób mają symfonicy.
Na Jordankach jest osiem garderób dla 65 osób do wyłącznej dyspozycji Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej, siedem pomieszczeń 15-osobowych dla zespołów przyjezdnych i trzy mniejsze garderoby dla dyrygentów i solistów. W sumie około 200 miejsc. Poza tym są: charakteryzatornia, rekwizytornia i pomieszczenie garderobianych. Za garderobami jest bufet dla artystów i gości specjalnych z 65 miejscami.
Pod budynkiem powstał dwupoziomowy parking. Ma 185 miejsc postojowych. 165 z nich, położonych najniżej, jest dla gości, pięć przeznaczono dla niepełnosprawnych. Wyższy poziom zarezerwowano dla centrum - tam podjeżdżają samochody z artystami i sprzętem. Przy garażu działa wntylatorowania. Zwyczajowo, zgromadzone tu urządzenia, montuje się na dachach budynku. Na takie rozwiązanie nie zgodził się jednak projektant obiektu.
Dla rowerzystów ustawiono stojaki przed budynkiem i od strony urzędu marszałkowskiego. Od tej strony w tzw. pierwszym module centrum są pomieszczenie biurowe. Tam też jest niewielka salka prasowa. Na parterze powstała recepcja, miejsce dla ochrony budynku i tapas bar.
Nad kieszenią sceniczną jest zespół trzech sal konferencyjnych, które można ze sobą łączyć. Od strony al. św. Jana Pawła II powstała scena plenerowa. Prezentowane na niej wydarzenia artystyczne może obserwować jednocześnie od dwóch do trzech tysięcy osób w zależności od tego, czy impreza będzie z miejscami siedzącymi czy bez krzeseł.
CKK Jordanki zaprojektowała hiszpańska firma Menis Arquitectos, a wzniosło konsorcjum firm Mostostal Warszawa i Acciona Infrastructuras. Inwestycja kosztowała 225 mln zł, z czego ponad 55 mln zł to dofinansowanie z unijnego Regionalnego Programu Operacyjnego i państwowej kasy.

Ma pomóc kierowcom szybko i bezpiecznie przejechać ze wschodu na zachód miasta. Obecnie pojedziemy nią od ul. Skłodowskiej-Curie do Szosy Chełmińskiej. Jej drugi odcinek, otwarty w październiku, ma prawie 3,1 km długości. Połączył ul. Skłodowskiej-Curie z Grudziądzką, gdzie zaczyna się pierwszy fragment trasy. Powstały na nim trzy skrzyżowania: z ul. Dworcową, Chrobrego i Skłodowskiej-Curie. Drogowcy wznieśli estakadę na torami kolejowymi, a kawałek dalej zbudowali przepust dla pieszych i rowerzystów. Kilka dni temu skończyli dobudowywać dodatkowe zjazdy na wysokości ul. Świętopełka i Sczanieckiego. Wzdłuż całej średnicówki po jej południowej stronie powstała oświetlona trasa dla rowerzystów. Od jezdni oddziela ją pas zieleni oraz na długim fragmencie ekrany akustyczne. Połączona jest z drogami rowerowymi przy ul. Grudziądzkiej, Dworcowej i Skłodowskiej-Curie.
Przy ul. Świętopełka wyrosła betonowa kładka z klatkami schodowymi i pochylniami dla niepełnosprawnych. Pozwala pieszym bezpiecznie przekroczyć średnicówkę bez konieczności czekania na zmianę świateł lub spaceru do najbliższego skrzyżowania.
Inwestycja kosztowała ponad 111 mln zł, ale miasto dostało na nią przeszło 30 mln zł unijnego wsparcia z RPO. Większość pieniędzy, bo aż 107 mln zł, zainkasował główny wykonawca, czyli firma Skanska, niemal 900 tys. dostał inżynier projektu - spółka DGG. Reszta to m.in. koszty wykupu gruntów i promocji. Na dodatkowe zjazdy wydano prawie 310 tys. zł.
Pierwszy fragment średnicówki otwarto w maju 2014 r. Ma prawie 1,5 km długości. Jego budowa kosztowała 40 mln zł, z czego wykonawca - firma Skanska - dostał 35,5 mln zł. Połowę kosztów miasto pokryło z RPO.
W przyszłości do zrobienia są jeszcze trzy fragmenty: od Szosy Chełmińskiej do Okrężnej, od Szosy Okrężnej do Bydgoskiej i od ul. Skłodowskiej-Curie do Olsztyńskiej. Cała trasa ma mieć około 15 km długości.

W ciągu roku okolica dworca Toruń Miasto zmieniła się nie do poznania. Na ul. Traugutta wyrosła kładka dla pieszych, łącząca perony tramwajowe i obie strony ulicy z budynkiem stacji kolejowej. Konstrukcja przykryta jest szklanym dachem, ma windy dla niepełnosprawnych, oraz kolejowe i tramwajowe tablice informacyjne. Całość jest oświetlona i monitorowana.
Kładka prowadzi na zmodernizowany pl. 18 stycznia. Przed dworcem zmieniły się przystanki autobusowe. Odnowiony jest pomnik poświęcony poległym kolejarzom. Przy nim powstała niewielka fontanna. Wokół są trawniki z automatycznym nawadnianiem i sporo krzewów.
Za dworcem praktycznie od podstaw powstała ul. gen. Skrzyńskiego. Kiedyś stała przy niej obskurna stacja tankowania gazem i mur oddzielający zarośnięty plac od torów kolejowych. Teraz jest tam parking Park&Ride z ponad 50 miejscami dla osobówek i ośmioma dla autokarów oraz Bike&Ride z zadaszoną wiatą i stojakami do przypięcia rowerów. Wokół drogowcy ułożyli chodnik i ścieżkę rowerową biegnące do ronda na pl. Pokoju Toruńskiego. Dzięki temu powstało zupełnie nowe połączenie osiedla Chrobrego z Bulwarem Filadelfijskim.
Oprócz węzła przesiadkowego przy dworcu PKP Toruń Miasto warszawska spółka Budimex wymieniła torowisko tramwajowe od pl. 18 stycznia do al. Solidarności. Przy budowie wykorzystano specjalną technologię zmniejszającą drgania i hałas. Wykonano również nowe jezdnie i przystanki wyniesione ponad poziom ulicy tzw. wiedeńskie, a nową trakcję, zgodnie zaleceniami konserwatora zabytków, powieszono na ozdobnych stalowych słupach.
Wzdłuż ulic: Wały gen. Sikorskiego, Szumana, pl. św. Katarzyny, Warszawskiej i fragmentu Traugutta powstały ścieżki rowerowe i chodniki. Drogowcy wymienili nawierzchnię wjazdów do posesji i zmodernizowali sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach. Wyposażyli je w pętle indukcyjne wykrywające tramwaj oraz w system podczerwieni zapewniający priorytet przejazdu dla składów. Inwestycja kosztowała ponad 52 mln zł, przeszło 34 mln zł miasto dostało z unijnej kasy.

Przez lata największy toruński dworzec kolejowy należał do najgorszych w kraju. W końcu doczekał się kapitalnego remontu. W pomieszczeniach opuszczonych przez pocztę jest teraz hostel i sala konferencyjna. W kolejnym budynku remontu doczekały się sanitariaty i pomieszczenia dla Straży Ochrony Kolei. Nie do poznania jest też główny gmach dworca Toruń Główny. Ma nowe kasy, poczekalnie: ogólną, dla matek z dziećmi i ekskluzywną dla pasażerów pierwszej klasy. Są punkty gastronomiczne i salonik prasowy. Na zewnątrz wyremontowane zostały wszystkie perony wraz z wyregulowaniem ich wysokości i wymianą nawierzchni. Budowlańcy odrestaurowali wszystkie wiaty i ustawili dodatkową nad peronem czwartym. Z pociągu łatwiej można przesiąść się do autobusu. Zupełnie nowe są przystanki od strony ul. Kujawskiej i Podgórskiej. Robotnicy wyremontowali też parking dla samochodów. Teraz może pomieścić 110 aut, w tym 29 na miejscach strzeżonych. Obok powstało jeszcze 60 kolejnych postojów. Ul. Podgórską z Kujawską łączy tunel o długości 104 m. Ma ruchome schody, windy i bezpośrednie połączenie z halą kas i wszystkimi peronami. Nad nimi, jak i w budynku głównym, wiszą tablice informujące o rozkładzie jazdy pociągów i komunikacji miejskiej. Największy toruński dworzec kolejowy był modernizowany w systemie projektuj i buduj. Konkurs na realizację inwestycji wygrała firma Fijałkowski & S-ka, która 11 października 2013 r. podpisała umowę z miastem. Roboty ruszyły w lutym ub.r. Cała inwestycja kosztowała około 49 mln zł. Większość pieniędzy 30 mln zł wyłożyła Bruksela. Modernizacja dworca była bowiem elementem dużego unijnego projektu transportowego BiT City, wartego ponad 272 mln zł. UE dołożyła do niego aż 178 mln zł.
Zmodernizowanym dworcem, z którego korzysta rocznie 2 mln pasażerów, zarządza miejska spółka Urbitor.

1,3-kilometrowy odcinek ul. Łódzkiej był wąskim gardłem prowadzącym na nowy most przy ul. Wschodniej. Dlatego drogowcy zabrali się za modernizację odcinka od Andersa do Lipnowskiej, czyli skrzyżowania z Trasą Wschodnią. Teraz ma on dwie jezdnie z dwoma pasami ruchu w każdym kierunku. W rejonie skrzyżowań powstały dodatkowe pasy, pozwalające skręcającym na bezkolizyjne pokonanie krzyżówek. Jest też pętla dla tirów wyjeżdżających z firmy Wienerberger. Dodatkowo ruszył bajpas na rondzie w kierunku Poznania. Robotnicy z Przedsiębiorstwa Budownictwa Drogowo-Inżynieryjnego zrobili też chodnik, zatoki autobusowe, kanalizację deszczową i ustawili nowe oświetlenie. Łatwiej jest nie tylko kierowcom, ale i cyklistom. Biegnąca po północnej stronie, od ronda przy ul. Lipnowskiej niemal do wjazdu do Wienerbergera, ścieżka rowerowa została przedłużona do skrzyżowania przy Starej Drodze. Tu przecina ul. Łódzką i południową jej częścią biegnie dalej w kierunku centrum. Na północy ścieżka odbija w prawo do pętelki dla tirów i dalej do ul. Włocławskiej. Trasa dla cyklistów powstała też po południowej stronie ronda z włączeniem w drogę serwisową obsługującą osiedle Stawki Piaski. Przejazd dla rowerzystów został zbudowany też przy skrzyżowaniu koło Wienerbergera. Tu również ścieżka została wpięta w drogę serwisową. Inwestycja pochłonęła 11,6 mln zł, a budowa bajpasa przy rondzie dodatkowe 298 tys. zł.
Miejski Zarząd Dróg ma projekt na rozbudowę kolejnego fragmentu ul. Łódzkiej od wiaduktu przy ul. Lipnowskiej do ul. Zdrojowej w Czerniewicach. Nie wiadomo jednak, kiedy się zacznie. Chodzi o pieniądze. Magistrat spróbuje zdobyć je z unijnego Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko na lata 2014-2020.

Unikatowa kolekcja piernikarskich form ze słynną katarzynką, piece fabryczne, aranżacje: gabinetu dawnego fabrykanta, kuchni z przełomu XIX i XX w. oraz sklepów oferujących słodkie wypieki to tylko niektóre z atrakcji Muzeum Toruńskiego Piernika. Ruszyło w czerwcu w kamienicy przy ul. Strumykowej 4. Wybór siedziby oddziału Muzeum Okręgowego nie był przypadkowy. W XVIII w. w tym budynku działała wytwórnia pierników założona przez Jana Weese. Jego potomek Gustav przekształcił ją w nowoczesną fabrykę, pierwszą w mieście formującą pierniki maszynowo. Teraz w gmachu jest też sala warsztatowa. Zwiedzający mogą tworzyć własne pamiątkowe pierniki z oryginalnego ciasta oraz spróbować gotowych przysmaków. Ponadto odwiedzający zapoznają się z przyprawami używanymi do wypieku oraz prześledzą na ekranie dotykowym szlaki handlowe i miejsca pozyskiwania przypraw piernikarskich. Na torunian i turystów czekają liczne atrakcje i niespodzianki, m.in. film o tym, skąd się wzięła nazwa najsłynniejszego toruńskiego piernika, czyli katarzynki, interaktywna książka kucharska, multimedialna projekcja na temat produkcji pierników. Na pierwszym piętrze specjalnie dla najmłodszych przygotowano kącik gier i zabaw. Oprócz wystaw stałych są też ekspozycje czasowe. Nie zapomniano o turystach - w budynku działał niewielki sklep.
Kapitalny remont rozpoczął się w lipcu 2013 r. Elewację oczyszczono metodą piaskową, a na dziedzińcach położono nowe nawierzchnie. Całkowicie zmieniło się też wnętrze obiektu, które przeszło gruntowną modernizację. Za remont i adaptację budynku odpowiadała firma Stawbud, która zainkasowała 3,4 mln zł. Całkowity koszt przygotowania kamienicy do potrzeb muzeum, łącznie z wyposażeniem wnętrz, to prawie 4,8 mln zł. Inwestycję wsparła unijna dotacja - 2,7 mln zł oraz Fabryka Cukiernicza Kopernik, resztę wyłożyło miasto.

W tym roku niepełnosprawni uczniowie Zespołu Szkół nr 26 w końcu doczekali się siedziby. Placówka powstała w 1993 r. Zajmuje się edukacją, terapią i rewalidacją dzieci i młodzieży niesprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym. Prawie od początku istnienia borykała się z dużymi problemami lokalowymi. Aby mogła przejąć gmach przy ul. Fałata opuszczany przez ZS nr 22, trzeba było m.in. poszerzyć schody, zamontować dwie windy, przerobić łazienki, wydzielić szkolną stołówkę i kuchnię, wymienić instalacje oraz wyposażyć sale lekcyjne i gabinety. Remont i adaptacja do potrzeb nowych lokatorów kosztowały 2,6 mln zł. Za prace odpowiadał Rembud Zakład Remontowo-Budowlany z Grudziądza.

Chociaż jest najdroższą inwestycją realizowaną w regionie, znalazła się na końcu naszego zestawienia, bo de facto spalarnię wybudowano w Bydgoszczy, ale też z myślą o śmieciach przywożonych z naszego miasta. W Toruniu powstał punkt przeładunkowy koło wysypiska na ul. Kociewskiej. Tam odpadki są prasowane i umieszczane w kontenerach. Nimi jadą do Bydgoszczy. W naszym mieście stacjonują trzy zestawy samochodów, które do spalarni robią od 10 do 12 kursów dziennie. Punkt przeładunkowy działa sześć dni w tygodniu. Od poniedziałku do piątku na dwie zmiany, a w sobotę na jedną. Pracuje w nim 15 osób m.in.: kierowcy, dyspozytor, wagowy, brygadzista. Nie ma żadnej administracji. Wykonawcą spalarni było konsorcjum firm Astaldi i Termomeccanica Ecologia. Ekoelektrociepłownia spali co roku 180 tys. ton śmieci. Jest to jeden z największych tego typu obiektów w kraju. Łącznie zatrudnienie w zakładzie znajdzie ponad 50 osób. Inwestycja wraz z budową toruńskiego punktu przeładunkowego i kompostowni w Bydgoszczy pochłonęła 522 mln zł, z czego 255 mln zł to dofinansowanie z UE.