Centrum Kulturalno-Rekreacyjnego Skansen - tak oficjalnie nazywa się nowa część, o którą w zeszłym roku powiększyło się Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu. Nowy obiekt to zespół trzech budynków połączonych w całość łącznikiem przykrytym zielonym dachem, który przypomina rodzaj skarpy. Trzy główne budynki mają nowoczesną i elegancką formę, która swoim kształtem odwołuje się do tradycyjnej wiejskiej zabudowy.
CONSULTOR ARCHITEKCI SP. Z O.O. (arch. Joanna Kapturczak, arch. Michał Kapturczak) i AHOR PRACOWNIA ANITA HOROWSKA (arch. Anita Horowska)
Trzy główne bryły budynku zostały zaplanowane w rytmie odwołującym się do szeregowo ustawionych wiejskich zabudowań. Dwuspadowe dachy i proste kształty nie przeszkodziły jednak aby budynek był na wskroś współczesny i elegancki, a tradycyjne materiały zostały wykorzystane w nowoczesny sposób.
CONSULTOR ARCHITEKCI SP. Z O.O. (arch. Joanna Kapturczak, arch. Michał Kapturczak) i AHOR PRACOWNIA ANITA HOROWSKA(arch. Anita Horowska)
Każda z trzech części została zaprojektowana z wykorzystaniem innego materiału wykończeniowego. Zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz zastosowano surowce użyte do budowy sąsiednich obiektów skansenu, takie jak : drewno, łupek kamienny i cegła. Każdy z obiektów odwołuje się też do jednego z żywiołów: ognia, wody i strefy sacrum, którym odpowiadają także umieszczone wewnątrz obiektu funkcje.
CONSULTOR ARCHITEKCI SP. Z O.O. (arch. Joanna Kapturczak, arch. Michał Kapturczak) i AHOR PRACOWNIA ANITA HOROWSKA (arch. Anita Horowska)
Budynek został zaprojektowany przez konsorcjum firm CONSULTOR ARCHITEKCI SP. Z O.O. iAHOR PRACOWNIA ANITA HOROWSKA
Sala koncertowa na toruńskich Jordankach to jedna z największych kulturalnych inwestycji zrealizowanych ostatnimi czasy w Polsce. Ale obiekt zasługuje nie tylko na uznanie ze względu na kulturalną funkcję, skalę i rozmach, ale także z powodu niecodziennej i ciekawej architektury, która w subtelny i nieoczywisty sposób odwołuje się do ceglanej historii Torunia.
fot. Jakub Certowicz
Od zewnątrz budynek został zaprojektowany jako szary betonowy masyw o nieregularnej formie. W nico surowej i monumentalnej bryle niejako wydrążono różne podcienia i otwory, których ściany zostały opracowane w technice pikado. Kontrast między powłoką, a zagłębieniami w elewacji to efekt dalekiej inspiracji... żurkiem w wydrążonym bochenku chleba - zewnętrzna powłoka, w której dzieje się to co najważniejsze. Pikado wypełnia prawie całe wnętrze budynku łącznie z przestrzenią sali koncertowej. Technika ta polega na wymieszaniu pokruszonej cegły i innych porowatych materiałów z betonem. To nawiązanie do ceglanych zabudowań dawnego Torunia, a dodatkowo rozwiązanie poprawiające akustykę wewnątrz sali.
fot. Jakub Certowicz
We wnętrzach zaprojektowano także system ruchomych sufitów, które można dowolnie obniżać i kształtować przestrzeń sali w zależności od aktualnych potrzeb akustycznych. Ale nie tylko sufit pozwala tutaj na różne aranżacje przestrzeni. Sala została zaprojektowana tak, by w razie potrzeby można było ją podzielić na dwie mniejsze lub otworzyć i prezentować występy publice zgromadzonej na zewnątrz budynku.
Budynek Międzynarodowego Centrum Kongresowego w Katowicach za sąsiada ma jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich budynków - słynny Spodek. Takie sąsiedztwo to nie lada wyzwanie i częsta pułapka projektowa - jak zaprojektować budynek, który jednocześnie będzie pasował do niezwykłej formy, sam z ciebie będzie ciekawy, ale nie będzie próbował przyćmić swojego sąsiada jeszcze bardziej rozbuchaną formą? katowicki przykład wskazuje, że wszystkie te elementy można połączyć w spójna i harmonijną całość.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
Nowy obiekt został zaprojektowany jako dość spokojny, szary prostopadłościan o ciekawym, rozrzeźbionym dachu, który schodzi schodkowo do alei biegnącej przez środek budynku i zakończonej otwarciem widokowym na sąsiedni Spodek.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
Z wewnętrznej alei można dostać się na zielone dachy budynku, które tworzą rodzaj wyniesionego miejskiego placu. Dzięki takiemu rozwiązaniu budynek zyskał ciekawą i rozpoznawalną formę, ale jednocześnie stał się elementem miejskiej publicznej przestrzeni. Wiele tego typu obiektów to zamknięta, ogrodzona i niedostępna przestrzeń. Tutaj jest dokładnie odwrotnie. Zielone dachy to zaproszenie do odwiedzenia i wypoczynku.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
Projekt katowickiego Centrum Kongresowego powstał w pracowni JEMS Architekci.
Europejskiego Centrum Edukacji Geologicznej Uniwersytetu Warszawskiego to doskonały przykład na to, że architektura edukacyjna może być ciekawa. Okazuje się, że wcale nie musi być tak, że tego typu obiekty muszą być wyłaniane w drodze zamówień, w których jedynym kryterium wyboru jest cena. Wyłoniony w konkursie architektonicznym projekt to doskonały dowód, że budynki uczelni wyższych mogą zapewniać komfortowe warunki studentom, ale także poprzez swoją formę pośrednio przyczyniać się do edukacji estetycznej.
fot. Marcin Mularczyk www.fotoradarmm.pl
Budynek Centrum zlokalizowany jest w dawnym kamieniołomie - stąd elewacje wykonane z lokalnego materiału, dzięki czemu budynek doskonale wpisuje się w kontekst i tworzy wręcz nierozerwalną całość z otaczającym krajobrazem. Wrażenie ciężkości niwelują duże powierzchnie przeszkleń otwierających jednocześnie wnętrza budynku na fantastyczne widoki.
fot. Marcin Mularczyk www.fotoradarmm.pl
Naturalny kamień pojawia się także we wnętrzach. W boczne ściany zagłębionej na 8 metrów pod powierzchnię największej sali konferencyjnej zostały wkomponowane najstarsze dewońskie skały pochodzące z kamieniołomu.
fot. Marcin Mularczyk www.fotoradarmm.pl
Budynek Europejskiego Centrum Edukacji geologicznej w Chęcinach został zaprojektowany w pracowni WXCA.
Budynek w którym swoją siedzibę ma Fundacja Galerii Foksal powstał w 1963 według projektu Leszeka Klajnerta. Obiekt miał być modernistycznym uzupełnieniem neoklasycystycznych kamienic przy Nowym Świecie. Wieloletni brak remontów stał się jednak powodem, dla którego konieczne okazało się przeprowadzenie interwencji mającej na celu zabezpieczenie stanu technicznego obiektu. Konieczność wykonania poważnego remontu stała się okazją do wykonania przebudowy i nadania budynkowi nowej formy.
fot. Juliusz Sokołowski
Lekkie, modernistyczne, mocno przeszklone elewacje zostały zastąpione przez masywne betonowe płyty z wyciętymi dużymi otworami otwierającymi budynek na zewnątrz i umożliwiającymi wgląd do tego co dzieje się w środku. Same płyty są nieznacznie przesunięte względem siebie a dodatkowo posiadają płytkie zagłębienia i uwypuklenia kontynuujące regularną siatkę otworów okiennych. Całość powoduje, że na elewacji rozgrywają się ciekawe efekty światłocieniowe ożywiając szarą, niemalże monolityczną bryłę budynku.
fot. Juliusz Sokołowski
Zastosowanie wielkopłytowych elementów na elewacji to swoista gra z architekturą lat 60-tych i królującymi wówczas blokami z wielkiej płyty. Jak widać, każda technologia da się oswoić i doprowadzić do powstania ciekawych efektów wizualnych. Co istotne, projekt przebudowy budynku nie obejmował parteru, w którym znajduje się zakład fryzjerski. Najniższa część gmachu została zmodernizowana wcześniej.
źródło: Fundacja Galerii Foksal | fot. Juliusz Sokołowski
Nową formę budynku zaprojektowała szwajcarska pracownia Diener&Diener.
Biurowce często kojarzą się ze zdehumanizowaną przestrzenią wielkich "open space" w których nie ma miejsca ani na indywidualnych pracowników i ich potrzeby, ani na indywidualne rozwiązania architektoniczne. Łódzki biurowiec Ericpol, to kolejny w zestawieniu przykład, że wszystko zależy od podejścia, a architektura wcale nie jest skazana na czerpanie z katalogów gotowych rozwiązań i powielanie schematów. W łódzkim biurowcu znalazło się miejsce zarówno na ciekawą formę i indywidualnie, ręcznie formowaną cegłę nadającą budynkowi niepowtarzalnego charakteru.
fot. PIOTR PIĄTEK
Rzut budynku przypomina kształtem dużą literę X. Takie rozwiązanie pozwoliło doświetlić nawet głębokie partie budynku, a przy okazji umożliwiło otwarcie większości pomieszczeń na widok na sąsiadujący z biurowcem zabytkowy park. Tradycyjny materiał ręcznie formowanej cegły skontrastowano z nowoczesnymi powierzchniami dużych przeszkleń. Aby zabezpieczyć budynek przed nagrzewaniem i utratą temperatury zastosowano szkło ze specjalnymi powłokami niskoemisyjnymi a na zewnątrz budynku zaprojektowano system żaluzji, które automatycznie dostosowują swoje ułożenie do panującego nasłonecznienia i siły wiatru.
fot. PIOTR PIĄTEK
Również w projekcie wnętrz projektantom udało się odejść od schematów i klasycznych rozwiązań. Ściany biur, pomieszczeń socjalnych i korytarzy ozdobią murale przedstawiające pionierów nauki, kultury i sportu, utrzymane w stylu street art. Wnętrza mają pobudzać do kreatywności i spontanicznej wymiany myśli, niezależnie od tego, czy pracownicy będą w biurze, kuchni czy na korytarzu.
fot. PIOTR PIĄTEK
Budynek został zaprojektowany w pracowni Horizone Studio.
W Ostrowi Mazowieckiej powstało nowe przedszkole i żłobek. Forma budynku pokazuje, że współczesna architektura może być radosna, kolorowa i wesoła, a obiekty przeznaczone dla najmłodszych wcale nie muszą korzystać z infantylnych rozwiązań projektowych. Innymi słowy - edukacja estetyczna już od najmłodszego.
xystudio, fot. Filip Domaszczyński
Budynek przedszkola został zaprojektowany tak, aby do wnętrza docierało dużo światła. Dzięki zastosowaniu stropów z drewna klejonego we wnętrzu udało się uniknąć słupów podtrzymujących konstrukcję dachu, co niewątpliwie ma znaczenie dla komfortu użytkowania i bezpieczeństwa dzieci. Sercem obiektu jest wewnętrzne atrium z niewielkim placem zabaw, na który w godzinach południowych rzuca cień rozłożyste drzewo wyrastające z jego wnętrza.
xystudio, fot. Filip Domaszczyński
Ale przedszkole zasługuje na uwagę także z jeszcze jednego powodu. Powstało jako przedszkole przyzakładowe z inicjatywy właściciela zakładu. Z całą pewnością taka inwestycja to dobry krok, który wychodzi na przeciw realnym potrzebom pracowników i pomaga im pogodzić życie prywatne z zawodowym.
xystudio, fot. Anna Praat
Budynek powstał w pracowni XYstudio.
Zabytkowa wrocławska hala ma za sobą długą i burzliwą historię. W czasie wojny zlokalizowano tu nawet filię obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Po wojnie hala stała się jednym z obiektów kompleksu PAFAWAG, a w jej wnętrzach uruchomiono produkcję węglarek. Jednak już w latach 90-tych ponownie opustoszały budynek po raz kolejny zaczął zmieniać się w ruinę. Dziś jednak znów odzyskał dawny blask a ze względu na ciekawą formę może być powodem do dumy dla okolicznych mieszkańców.
Major Architekci
Projektanci postawili sobie za zadanie dokładny przeprowadzenie konserwatorskiego remontu, który przywróci obiektowi dawną świetność. O ile jednak forma budynku nie wymagała nowej ingerencji to pochodząca z przełomu lat 30 i 40 ubiegłego wieku stalowo ceglana konstrukcja okazała się niewystarczająco izolacyjna termicznie. Aby w jej wnętrzach zapewnić optymalne warunki pracy i aby zachować istniejące elewacje architekci zdecydowali się na dość niestandardowe rozwiązanie.
Major Architekci
Do wnętrza obiektu została wstawiona konstrukcja z poliwęglanu, która zapewnia komfort termiczny a jednocześnie pozwoliła uniknąć pokrycia elewacji budynku warstwą styropianu. We wnętrzach poza przestrzenią produkcyjną powstała też niewielka część biurowa oraz muzeum upamiętniające ofiary obozu pracy.
fot. Major Architekci
Projekt przywrócenia wrocławskiej hali dawnej świetności opracowali architekci z pracowni Major Architekci.
Podolsztyńskie lotnisko w Szymanach to najmłodszy polski port lotniczy. Najmłodszy i trzeba przyznać jeden z najciekawszych pod względem architektury. Działka na której znajduje się lotnisko otoczona jest przez las - stąd szklane elewacje budynku pozwalające oczekującym podróżnym na podziwianie z wnętrz terminalu sąsiedniej natury i przyrody. Ale w to nie jedyne rozwiązanie podyktowane kontekstem, w którym znalazła się zabudowa.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
Poza szkłem znajdziemy tu dużo drewna a lekko nierówny dach w formie geometrycznego zygzaka podparty nieregularnymi słupami. Całość odbija się w szklanych elewacjach i przypomina nieco jeden z wielu pomostów na jednym z wielu otaczających warmińskich jeziorach.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
W ciekawy sposób zostały też zaprojektowane wejścia do budynku, które przypominają niewielkie rybackie chatki o spadzistych dachach. Sala odpraw to 1 300 m kw. powierzchni i 6 stanowisk odprawy biletowo-bagażowej check in. Piętro to taras widokowy, powierzchnie gastronomiczne i sale konferencyjne. Oprócz wspomnianych stref w budynku znajdziemy też część VIP, punkty gastronomiczne, sklepy w strefie wolnocłowej czy specjalną strefę dla dzieci. Choć budynek funkcjonuje dopiero od niedawna, z całą pewnością można już stwierdzić jedno: od strony architektonicznej spełnia wszystkie wymogi i ma szansę być doskonałą wizytówką całego regionu.
fot. Bartosz Makowski - www.makowski.co
Projekt lotniska opracowała pracownia Studio Form Architektonicznych PANTEL.
Moda na lofty zaczęła się w Polsce już jakiś czas temu, ale trzeba przyznać, że zjawisko to ma miejsce głównie w większych miastach, gdzie ceny gruntu są bardzo duże, a wolnych działek jest stosunkowo niewiele. Okazuje się jednak, że podobne rozwiązania przeniesione do niewielkich miejscowości również mogą okazać się sukcesem i wcale nie jest prawdą, że Polska poza wielkimi ośrodkami nie jest gotowa na nowoczesne rozwiązania architektoniczne.
źródło: pracownia TEKKTURA
Zmiany gospodarcze spowodowały, że dalsze funkcjonowanie młynu w niewielkich Szamotułach przestało być opłacalne. Budynek pewnie podzieliłby los wielu innych poprzemysłowych obiektów, które niszczeją opuszczone i zaniedbane, ale na ratunek przyszedł inwestor, który docenił urok budynku i dostrzegł w nim potencjał. W ten sposób dawny młyn dostał drugą szanse i dziś oferuje w swoich wnętrzach nowe mieszkania.
źródło: pracownia TEKKTURA
Swoistym wyróżnikiem jest nowoczesna nadbudowa skontrastowana i wyraźnie odcinająca się od ceglanej elewacji. To znak zmian, które zaszły w obiekcie i dowód ciągłego życia obiektu. Pokrycie jej blachą sprawia, że mimo wyraźnej różnicy całość zachowuje spójny industrialny charakter.
Młyn Przed remontem źródło: pracownia TEKKTURA
Projekt rewitalizacji młynu został opracowany w pracowni TEKKTURA.
To już IX edycja konkursu BRYŁA ROKU. Pierwsze głosowanie na najlepszy polski budynek odbyło się w 2007 roku. We wszystkich edycjach oddano już ponad 100.000 głosów, a sam konkurs z roku na rok cieszy się większą popularnością. Nagradzane obiekty znalazły także uznanie w wielu międzynarodowych konkursach. Np. nagrodzony w ubiegłym roku budynek Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie jako pierwszy polski budynek zdobył główną nagrodę w Europejskim Konkursie Architektonicznym im. Miesa van der Roche.
Tegoroczne jury tworzą:
Ze wszystkich nadsyłanych propozycji jury wybrało dziesięć nominowanych budynków, na które można głosować. Głosowanie potrwa do 24 kwietnia 2016. Budynek, który zdobędzie największą liczbę głosów otrzyma statuetkę BRYŁY ROKU 2015 w kategorii Nagroda Internautów. Drugą statuetkę przyzna Jury, które wybierze z 10 nominowanych obiektów najlepszą realizację.
Obrady Jury oraz gala kończąca wydarzenie odbędą się 27 kwietnia w Centrum Sztuki Fort Sokolnickiego w Warszawie.
Głosujcie na CKK Jordanki na stronie http://www.bryla.pl/bryla/56,85301,19925207,bryla-roku-2015,,1.html
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze