Film opowiada o historii zakonnic, które przeżyły piekło na ziemi. Siostry zostały napadnięte i zgwałcone we własnym klasztorze. Nieprawdopodobne? To pomyślcie o tym, że większość z nich zaszła w ciążę. Dla tych zakonnic był to wyrok. Bały się bowiem, że właśnie zamknięto im Bramy Niebios, że po śmierci trafią do Piekła. Jednak w całej tej trudnej historii znalazło się dla tych kobiet światło w tunelu. Była nim francuska pani doktor, która za wszelką cenę chciała pomóc siostrom. Początkowo było to trudne zadanie, gdyż kobiety nie chciały poddać się badaniu, decydowały się na nie w ostatnich chwilach przed porodem. Niestety, niektóre noworodki nie przeżyły, a inne natomiast spowodowały zmianę powołania u swoich matek. Oczywiście, to co napisałam o filmie, jest tylko małym skrótem czegoś naprawdę wielkiego, ponieważ produkcja ta jest fenomenalna, zapiera dech w piersiach i zmienia spojrzenie widza na otaczający go świat. Bardzo się cieszę, że w ramach Camerimage 2016 mogłam obejrzeć ten film, ponieważ było to dla mnie niesamowite przeżycie.
Milena Przygoda, ZSO w Tucholi
Film w reżyserii Jana Jakuba Kolskiego opowiada o Froście, dojrzałym mężczyźnie z tatuażem na głowie i paroma kolczykami tu i ówdzie, mającym dobrą posadę i pieniądze. Wydaje się mieć wszystko, jeździ na motorze i żyje pełną piersią, niestety pewnego dnia postanawia porzucić to wszystko i zniknąć z otaczającej go rzeczywistości. Nagle, gdy akcja przenosi się kilka lat później, widzimy zniszczonego starca żyjącego w czymś, co trudno nazwać domem, jest to Frost, który mimo swojej wielkiej zmiany wydaję się żyć w zgodzie z naturą. Koleguje się z trójnogim psem i wiewiórkami, zastawia pułapki na zające i bobry. Pragnie ciszy, ale spokój zakłócają mu różni ludzie. Najpierw prostytutka Nata, z którą bardzo szybko się zaprzyjaźnia. Później nastoletnia Jadzia , która uciekła z domu dziecka. I tak żyją sobie w tej naturalnej samotni, przeżywając swoje dramaty. Całość poprzedzielana została cytatami z Księgi Hioba, w pewnym stopniu komentującymi stan emocjonalny, w jakim znajduje się główny bohater.
To film o radzeniu sobie ze stratą, i różnych sposobach przeżywania żałoby. Mówi o potrzebie człowieka do samotności, stawieniu czoła swojemu bólowi i pewnym oczyszczeniu po stracie kogoś ukochanego. Twórca zaproponował ,,receptę'' na żałobę. Okazuje się, że pomimo usilnej próby ucieczki od świata i innych, człowiek znajduje pocieszenie w innej osobie.
Moją uwagę zwróciła scena, gdy Nata bawiła się światełkami i udawała, że jest świetlikiem. Ukazało to w pewien sposób, ile wrażliwości i dziecięcej niewinności może posiadać prostytutka, która powinna być raczej zniszczona przez trudne życie.
Julia Jabłońska klasa 3A, V LO im. Jana Pawła II w Toruniu
"W imię honoru" to wyreżyserowany przez Pawła Gule dokument poruszający trudny temat honorowych zabójstw w Indiach, Jordanii i Palestynie. To swoisty rytuał polegający na "oczyszczeniu" się z grzechów swoich krewnych. Kiedy np. córka wyjdzie za mężczyznę pochodzącego z innej kasty, na całą rodzinę spada ogromna hańba, jak to zobrazował jeden z bohaterów: "to jak plama na koszuli, której nie da się sprać, ludzie się na Ciebie patrzą i wyśmiewają". Film to przeplatające się cztery opowieści osób pochodzących z różnych miejscowości, dzięki czemu możemy poznać, jak ta sytuacja wpływa na każdą ze stron: ofiarę, zabójcę oraz rodzinę ofiary. Ciekawostką może być fakt, że takie sytuacje nie zdarzały się tylko i wyłącznie w rodzinach muzułmańskich, ale także hinduskich i chrześcijańskich. "Może jesteśmy chrześcijanami, ale niewiele różnymi się od muzułmanów" - mówi pewien mężczyzna, którego syn został zabity w imię honoru. Paweł Gula po seansie opowiedział, jak wyglądała jego praca nad tym dokumentem. Dotarcie do bohaterów bywało czasem przypadkowe. Jednym z nich był mężczyzna, który opowiedział mu, jak w akcie desperacji i pod wpływem presji wywieranej przez społeczeństwo, zabił własną córkę.
Reżyser w trakcie swojej pracy spotykał osoby, które wręcz zabraniały mu zadawania pytań na ten temat, ostrzegając tym samym, że może się to dla niego źle skończyć. Na sali padło pytanie, jak to możliwe, że w tych krajach jest taka znieczulica i nikt w żaden sposób nie walczy z tym problemem. Montażysta filmowy Wojtek Jagiełło wyjaśnił, że na Bliskim Wschodzie inaczej podchodzi się do tematu śmierci. Oni żyją w zupełnie innym świecie. Co dla nas jest wstrząsające, dla nich jest normą. Reżyser (z ciekawości) przestudiował przed nagraniem, jak działa prawo w każdym z tych krajów. Dowiedział się, że w Palestynie obowiązuje prawo zezwalające na zabójstwo honorowe, sam ojciec, który zabił własną córkę, był wręcz zdziwiony faktem, że musi spędzić w więzieniu aż trzy miesiące. W Indiach wygląda to inaczej, gdyż prawo tam jest bardzo zaostrzone. W Jordanii sytuacja jest wręcz groteskowa, gdyż to ofiary zamyka się w więzieniach "dla bezpieczeństwa", aby rodzina nie miała możliwości zabicia ich. W filmie jedna z dziennikarek opowiedziała, że będąc w sprawach służbowych w jednym z więzień , była świadkiem, jak trzynastoletni brat, pod wpływem rozkazu ojca, zastrzelił swoją własną siostrę, która wcześniej została zgwałcona przez kuzynów i zaszła w ciążę, przez co "zhańbiła swoją rodzinę". Dopiero w Pakistanie, gdzie jest najwięcej tych okropnych zbrodni, po raz pierwszy wprowadzono karę równoważną z zwykłymi zabójstwami.
Pokazany w czasie festiwalu dokument był dla mnie bardzo wstrząsający, bo zrozumiałam, co by było, gdybym urodziła się w jednym z takich krajów. Aż trudno uwierzyć, że takie zjawiska mają miejsce w XXI wieku!
Wanesa Kolenderska, ZSMEiE w Toruniu
Kristen Johnson to autorka filmu pt. "Cameraperson" - czyli "Człowiek z kamerą". Projekt Kristen polegał na podsumowaniu dwudziestu pięciu lat pracy nad kręceniem filmów. Został on stworzony z fragmentów zarchiwizowanych dokumentów, których była autorką. Pomysł powstał w momencie oglądania materiałów sprzed lat, które nią wstrząsnęły, między innymi nagrania narodzin afrykańskiego chłopca, który nie był w stanie oddychać, ponieważ pielęgniarki nie miały dostępu do potrzebnych urządzeń medycznych istniało duże ryzyko, że chłopiec po prostu umrze. Od czasu do czasu na ekranie mogliśmy ujrzeć rodzinę kobiety, tym samym poznając ją samą i taki miał być też przekaz. Chciała tym filmem pokazać samą siebie. Kristen pragnęła także zwrócić dużą uwagę na trudności w pracy dokumentalisty. Jednym z nich może być fakt, że osoby nagrywane mogą nie wyrazić zgody na udostępnienie materiałów. Taki przypadek wydarzył się raz pani Johnson, kiedy to przez trzy lata pracowała nad pewnym filmem i główną postacią była kobieta z Afganistanu. Niestety po zakończeniu nagrywania owa kobieta nie zgodziła się na publikacje tego dokumentu. Kristen chciała także podkreślić związek między człowiekiem a kamerą (m.in. stąd tytuł), mówiła, że im więcej osób z kamerami, tym lepiej, gdyż dzięki temu możemy pokazać "swój sposób widzenia" za pomocą kilku obrazów nagranych przez chociażby telefon komórkowy.
Wanesa Kolenderska, ZSMEiE w Toruniu
Uważam Powidoki za arcydzieło, które pokazuje, jak kiedyś wyglądała rzeczywistość. Czasy stalinizmu czy komunizmu mogę jedynie zrozumieć z perspektywy opowieści innych, gdyż jestem za młoda i miałam szczęście urodzić się w wolnym kraju. Ten obraz zmagań Władysława Strzemińskiego pozwolił mi zrozumieć, dlaczego wolność jest tak ważna.
To czterdziesty, a zarazem ostatni film Andrzeja Wajdy. Scenariusz został napisany przez Andrzeja Mularczyka. Warto wspomnieć, że jest to polska propozycja do nominacji do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Film opowiada o Władysławie Strzemińskim - wybitnym polskim malarzu, pionierze konstruktywistycznej awangardy lat 20. I 30. XX wieku i twórcy teorii unizmu - oraz o jego sprzeciwie wobec nakazanemu socrealizmowi. W rolę artysty wcielił się Bogusław Linda.
Czas akcji Powidoków został osadzony w okresie stalinizmu (lata 40. i 50. minionego wieku). Przedstawiono w nim realia Polski Ludowej, szczególnie trudne dla twórców. Strzemiński, ze swoim odejściem od realizmu oraz nowoczesnością w pracach naraził się komunistycznym władzom propagującym socjalistyczną treść w sztuce. Władysław Strzemiński był również wykładowcą w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, co było kłopotliwe dla władz, którzy nie chcieli, by malarz nauczał innych swego awangardowego spojrzenia. Komuniści aż do śmierci Strzemińskiego utrudniali mu realizację własnej wizji.
Powidoki to bardzo trudny film. Dużo jest w nim dobitnych scen typowych dla dzieł Wajdy (zdjęcia wykonywał Paweł Edelman). Przedstawiony realizm i okrucieństwo tamtych czasów wywołuje szok, ale również gniew. Gniew spowodowany niesprawiedliwością losu, przez którą naród polski musiał przejść. Bogusław Linda perfekcyjnie oddał postać Strzemińskiego i jego niechęć do socjalizmu. W każdej scenie w oczach Lindy było widać głębię, jak i różnorodność emocji.
Po projekcji większość osób na sali, w tym ja, była oniemiała. Oprócz oklasków, nie było słychać żadnych rozmów czy wyrażanych opinii, a jedynie głębokie westchnięcia, tak jakby wszyscy wstrzymywali oddech do końca filmu.
Na scenę zostali zaproszeni: autor zdjęć Paweł Edelman, producent Michał Kwieciński, koproducent Marek Żydowicz z Fundacji Tumult oraz aktorki Zofia Wichłacz i Bronisława Zamachowska.
Podziwiam głównego bohatera za to, że się nie poddawał. Nie dał się całkowicie podporządkować władzom i przez cały czas starał się przekazywać wiedzę na temat sztuki. Nawet teraz, gdy opisuję to wszystko dzień po zobaczeniu projekcji, wciąż jestem w szoku i wciąż próbuję przetworzyć wszystko, co zostało w filmie przedstawione.
Nie jest to film, który pomoże zresetować się po ciężkim dniu. Jednak właśnie dlatego uważam,
że warto na niego pójść. Nie ma nic lepszego niż dzieło, które edukuje i daje do myślenia. To dzięki takim obrazom człowiek nabiera wiedzy potrzebnej mu do osiągania progresu.
Michalina Mąka, V LO w Toruniu
Film ,Play the Devil' w reżyserii Marii Govan opowiada o osiemnastoletnim Gregorym, który mieszka na wsi ze swoją ciężko pracującą babcią oraz starszym bratem. Główny bohater jest utalentowany, dobrze się uczy, ale podczas gdy całe otoczenie wmawia mu, że powinien studiować medycynę, on wolałby zostać fotografem. Dlatego Gregory nie potrafi odmówić, gdy znacznie starszy biznesmen James wyraża zainteresowanie jego talentem i proponuje mu swój aparat oraz pełne zrozumienia towarzystwo, którego osiemnastolatek potrzebuje w swoim życiu najbardziej.
Film świetnie przedstawił problemy dorastania, kiedy to młody człowiek musi stawić czoło wielu trudnym wyborom. Główny bohater musiał szybko dojrzeć i stać się mężczyzną, który wie, czego chce. Nie mógł już być zawsze zależnym finansowo od babci, jego brat nie mógł ciągle stawać w jego obronie, a jego przyjaciel nie powinien zawsze rozwiązywać jego problemów. Jako osiemnastolatek Gregory musi również zmierzyć się ze swoją seksualnością, która staje się główną przyczyną jego tragedii. Twórca filmu przeniósł widza do współczesnego Trynidadu, ukazał kulturę, sytuację społeczną oraz codzienne życie mieszkańców tego państwa.
Najbardziej podobała mi się scena z wodospadem. Główny bohater wraz ze swym przyjacielem często pływał w jego pobliżu, aby ,,zmyć'' różne problemy. Niestety, na końcu Gregory musiał nie tylko w nim zostawić codzienne zmartwienia, ale ,,oczyścić'' się z najcięższego grzechu.
Julia Jabłońska klasa 3A, V LO im. Jana Pawła II w Toruniu
Film w reż. Michała Jaskulskiego i Lawrenca Loewingera - 4 lipca 1946 roku, rok po drugiej wojnie światowej, milicja, żołnierze i zwykli Kielczanie zabijają ocalałych z Holocaustu Żydów mieszkających w komitecie żydowskim w centrum miasta. Ranią około 80 osób w całych Kielcach. Pogrom kielecki staje się symbolem polskiego powojennego antysemityzmu . Dzięki temu filmowi oraz ludziom pracującym nad nim widzimy, że pomimo błędów popełnionych przez naszych rodaków, są ludzie którzy zamiast ,,zamiatać wszystko pod dywan'', dążą do prawdy i dzięki miłości naprawiają więź łączącą kiedyś Żydów i Polaków. Myślę, że ten film zasługuje na szczególną uwagę. Nigdy podczas żadnego dokumentu nie targały mną tak sprzeczne emocje.
Julia Jabłońska klasa 3A, V LO im. Jana Pawła II w Toruniu
Z pewnością film należał do ciężkiego kina, dotykał spraw, które wydają nam się odległe, a na dobrą sprawę takie nie są... Do dzisiaj mam mieszane uczucia i nie mogę do końca pozbierać się po tym filmie. W tej produkcji ukazano cztery różne kobiety, cztery różne historie, a w tym wszystkim - podobne traktowanie. Akcja dzieje się w czasach PRL-u, jednak po obejrzeniu filmu zrozumiałam, że mentalność mężczyzn w stosunku do kobiet, jak stereotypu, w którym miejsce kobiety jest w kuchni, przy boku męża, nie zmieniła się tak bardzo... Film godny polecenia w mojej opinii, jednakże trzeba liczyć się z tym, że to ciężki film, o którym długo będziemy pamiętać.
Ewa Bartlewska, ZSO w Tucholi
"Maria Skłodowska- Curie", jak sam tytuł sugeruje, dotyczy życia pierwszej kobiety, która otrzymała nagrodę Nobla. Film bardzo mi się podobał, przedstawił mi fakty z życia noblistki, o których nie miałam pojęcia. W postać Marii Skłodowskiej-Curie wcieliła się Karolina Gruszka, w filmie mogliśmy zobaczyć takich aktorów jak: Iza Kuna, Piotr Głowacki czy Daniel Olbrychski. Życie Marii Curie było trudne, szczególnie po śmierci jej męża, na drodze do jej szczęścia stawali mężczyźni, którzy za wszelką cenę nie chcieli pozwolić, aby zdobyła pracę na uczelni. Bo jest kobietą. Po utracie najbliższej osoby wdała się w romans, co spowodowało wiele kontrowersji wokół jej postaci. Przez problemy w życiu osobistym pod znakiem zapytania stanęła jej kariera naukowa, a na pewno ucierpiała reputacja...
Podsumowując, obejrzane przez nas filmy skupiły się głównie na kobietach, ich życiu, problemach, kontaktach z mężczyznami. Poruszone tematy wydają mi się aktualne do dziś. Camerimage był dla mnie wspaniałą okazją do spotkania doświadczonych i mądrych osób, zobaczenia filmów, które - chcąc nie chcąc - wpłynęły na mój sposób myślenia i postrzeganie świata. Bardzo cieszę się, że mogłam uczestniczyć w tym wielkim wydarzeniu i mam nadzieję, że za rok taką możliwość także będę miała. Osoby, które spotkałam na festiwalu, uświadomiły mi swoimi przemowami i obrazami, że warto marzyć, warto sięgać po najwięcej i czerpać z życia jak najwięcej, gdyż jest ono krótkie i nigdy nie wiemy, co czeka nas w przyszłości.
Ewa Bartlewska, ZSO w Tucholi
Z 300 filmów wybranych z całego świata na 24. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage zachwycił mnie i skłonił do głębszych refleksji film "Lady Macbeth" w reżyserii Williama Oldroyda. Pozwolił na przeżycie razem z główną bohaterką: Katherine- jej wewnętrznej przemiany oraz poczucie więzi emocjonalnej. Zdjęcia do filmu wykonała Ari Wenger, która w mistrzowski sposób uchwyciła uprzedmiotowienie kobiety dzięki ustawieniu kamery na wprost sylwetki Katherine na równi z przedmiotami znajdującymi się w pomieszczeniach. Statyczność kamery w pierwszej części filmu podkreśla uwięzienie kobiety. Dzięki temu zabiegowi w kontrastującej scenie, która pokazuje początek wyzwolenia się głównej bohaterki, kamera zaczyna przesuwać się wraz z sylwetką postaci, zostaje załamy kąt prosty kamery, co wyraźnie sygnalizuje widzom wewnętrzną przemianę. Sceny statyczne, sylwetka na wprost kamery są tylko przerywnikami- wyraźnym kontrastem, podkreślają dramaturgię. Zaznacza to także etapowe dążenie do celu, wkraczanie na drogę zbrodni, które wzmacniają charakter, choć finalnie prowadzą z powrotem do uwięzienia- samotności. Podkreśleniem zmian jest także stopniowe przechodzenie koloru sukni Katherine, z głębokiego błękitu do czerni. Symbolizuje ona również barierę, z którą zmaga się kobieta nowoczesna, pewną siebie, odważna, niedopasowana do czasów, w których żyje, przygotowaną na konsekwencję swoich czynów. Pożądanie staje się dla niej ważniejsze od zasad moralnych, pragnie uzyskać pełnię szczęścia.
Zamierzeniem reżysera nie było zrobienie filmu kostiumowego. Unikał ciemnych wnętrz z przytłaczającymi meblami, ciężkimi dekoracjami (zasłonami). Założeniem było skupienie się widza na charakterze oraz utożsamienie się z uczuciami , emocjami głównej bohaterki.
Karolina Drężek, V LO w Toruniu
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze