Teatralna Klamra. Dlaczego warto iść na ten festiwal? [GALERIA]

Klamra jest festiwalem prezentującym najnowsze i najciekawsze spektakle przygotowane przez najlepsze polskie teatry niezależne. - Celem festiwalu jest również pokazanie jak najszerszego spektrum krajowej sceny alternatywnej - mówią organizatorzy z toruńskiego klubu Od Nowa. - Stąd obecność na festiwalu teatrów posługujących się różnorodnym językiem i środkami wyrazu, operujących rozmaitą poetyką i klimatem spektakli.

Tradycją Klamry są odbywające się po spektaklach spotkania i dyskusje z twórcami i wykonawcami. - Stanowią doskonałą okazję do poznania intencji twórców, którzy z kolei mogą dowiedzieć się, jak ich spektakle odbierają i interpretują widzowie - dodają organizatorzy.

Klamra nie ma charakteru konkursowego. - Nie czujemy się upoważnieni, by oceniać, które z przedstawień są lepsze, a które gorsze. Jedyną formą oceny jest plebiscyt publiczności, która wybiera najlepszy spektakl festiwalu. Nagrodzony teatr otrzymuje pamiątkową statuetkę i jest zaproszony na kolejną edycję z nowym przedstawieniem - tłumaczą twórcy Klamry.

Tegoroczny festiwal zacznie się w sobotę 18 marca. O godz. 19 znany reżyser teatralny i plastyk Leszek Mądzik zaprezentuje etiudę przed klubem przy ul. Gagarina 37A w Toruniu. O godz. 20 festiwal przeniesie się już do Od Nowy, gdzie zacznie się spektakl Projekt: Ojciec w wykonaniu szczecińskiej Kany. Następnego dnia o godz. 19 na scenie wystąpi Tomasz Bazan, który pokaże spektakl Nationalism. Kinectic excersises. O godz. 21 zobaczymy zaś Parantelę w wykonaniu Wrocławskiego Teatru Radioaktywnego. W poniedziałek 20 marca o godz. 19 czeka nas Burmistrz teatru Gdynia Główna, a także zaczynający się o godz. 21 stand-up Macieja Adamczyka z Porywaczy Ciał.

We wtorek o godz. 19 poznamy zaś widowisko Kantor_Tropy: Collage Amareya Theatre. Następnego dnia będziemy mieli okazję obejrzeć o godz. 19 spektakl I rozstawili namiot wśród nas Teatru Ósmego Dnia. O tej samej porze 23 marca w Toruniu wystąpi teatr Krzyk z przedstawieniem To Face. Piątek 24 marca należy do teatru Biuro Podróży -poznański zespół zaprezentuje Wot takaja żizń. Festiwal zamknie w sobotę 25 marca Wierszalin z Supraśla, który pokaże o godz. 19 Dziady. Noc pierwsza.

Wśród imprez towarzyszących znalazły się m.in. wystawa plakatów teatralnych oraz koncerty.

Więcej informacji: www.klamra.umk.pl/

To znany reżyser, scenograf, malarz, fotograf. Jest uważany za jednego z najoryginalniejszych polskich twórców teatralnych. W 1966 r. rozpoczął studia z historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Początkowo był scenografem w Teatrze Akademickim, ale już w 1969 r. założył autorską Scenę Plastyczną KUL. Pierwszy spektakl Ecce Homo został wystawiony wiosną 1970 r.

- Odkryłem możliwość robienia teatru samą scenografią, okazało się, że mogę opowiadać o emocjach bez słów, które wszystko mieszają. To taki teatr, który przemawia samą dramaturgią dziania się, obrazem. Dojrzewałem do milczenia - wspominał Mądzik.

Spektakle Sceny Plastycznej KUL - określanej jako teatr obrazu - są pozbawione słów, tradycyjnego aktorstwa i fabuły, opierają się na scenografii, przestrzeni, grze świateł, ciszy i dźwięków. Artysta drąży tematykę sacrum, śmierci, erotyki, przemijania. Krytycy nazywają teatr Mądzika teatrem filozoficznego egzystencjalizmu. - Zawsze staram się dotknąć w swoich przedstawieniach nurtu swojej podświadomości. Właściwie każdy z moich spektakli jest pod tym względem podobny, tak jakby to był jeden spektakl, który reżyseruję przez całe życie. Można też powiedzieć, że bohaterem wszystkich moich spektakli jest czas - mówił Mądzik.

Etiudę zobaczymy 18 marca o godz. 19 przed wejściem do klubu Od Nowa.

W zeszłym roku ich spektakl Projekt: Matka zdobył nagrodę publiczności. Czy Projekt: Ojciec teatru Kana ze Szczecina znów przekona do siebie widownię Klamry?

Projekt: Ojciec jest odpowiedzią na Projekt: Matka - to przewrotna, pełna ironii i humoru opowieść o młodych matkach odkrywających jasne i ciemne strony macierzyństwa. W trakcie rozmów z publicznością okazało się, że istnieje zapotrzebowanie na historie o doświadczeniu bycia rodzicem z perspektywy młodych ojców. - Chcemy opowiedzieć o tym, jak wygląda doświadczenie rodzicielstwa z perspektywy ojców. Scenariusz jest kompilacją tekstów ojców, którzy piszą blogi i książki na temat ojcostwa oraz autorskich tekstów aktorów biorących udział w spektaklu - tłumaczą twórcy przedstawienia.

Scenariusz powstał na podstawie tekstów Tomasza Kwaśniewskiego, Huberta Pełki, Macieja Mazurka, Tomasza Bułhaka, Pawła Klimczaka.

Reżyser Mateusz Przyłęcki chce opowiedzieć o tym, jak młodzi mężczyźni odnajdują się dzisiaj w roli ojców, co daje im doświadczenie ojcostwa, czy i w czym różnią się od swoich partnerek w podejściu do wychowywania dzieci, czy udaje im się godzić obowiązki rodzicielskie z zarabianiem na utrzymanie rodziny.

- Chcemy się przyjrzeć temu, jakie są oczekiwania wobec ojców ze strony ich rodzin i społeczeństwa i czy ojcowie są w stanie im sprostać. Chcemy też poruszyć temat praw ojca. Czy są sytuacje, w których ojcowie są traktowani gorzej niż matki? Czy państwo wspiera ojców w realizowaniu ich obowiązków rodzicielskich? - mówią szczecinianie.

Kana jest stałym gościem toruńskiego festiwalu. Zespół istnieje od 1979 roku - początkowo działał jako teatr studencki, potem stopniowo uzyskiwał coraz większą dojrzałość artystyczną i samodzielność organizacyjną. Przełomowe dla istnienia teatru znaczenie miały dwa przedstawienia na podstawie twórczości Wieniedikta Jerofiejewa - Moskwa-Pietuszki i Noc. Szczecinianie zaprezentowali te spektakle na renomowanych światowych scenach i zdobyli entuzjastyczne recenzje na łamach The Times, Los Angeles Times, Los Angeles Weekly, The Scotsman, Backstage. Ponadto Noc w 1994 roku otrzymała nagrodę First Fringe i Critics Award na festiwalu w Edynburgu.

Projekt: Ojciec otworzy tegoroczną edycję Klamry - spektakl zobaczymy w sobotę 18 marca o godz. 20 w klubie Od Nowa. Twórcy odbiorą nagrodę publiczności za sukces podczas zeszłorocznej edycji i porozmawiają z publicznością.

- Nacjonalizm ciała. Ciało narodowe. Ciało kosmiczne. Ciało kosmopolityczne. Ciało graniczne. Ciało uwłaszczone. Spalmy ciało. Jeśli witam się z tobą, to tylko dlatego że się ciebie boję. Witamy się w strachu, że nic z tego powitania głębszego nie wynika. Jesteśmy razem w tej przestrzeni To znaczy jedno: ja i ty

Trudno wyjść poza strefę interesu ego: zaspokojenia  - mówi o swoim widowisku Nationalism kinetic exercises Tomasz Bazan.

Spektakl odbędzie się w niedzielę o godz. 19.

Parantela Wrocławskiego Teatru Radioaktywnego to słuchowisko intermedialne do scenariusza Michała Występka. To historia o utracie prawa do własnej wolności ograniczonej miłością do drugiej osoby.

Wrocławski Teatr Radioaktywny to grupa artystów zainteresowanych teatralnością medium radiowego, założona w 2013 roku przez Karola Skrzypca - kompozytora i twórcę grupy muzycznej Inner Vision Laboratory oraz Michała Występka - scenarzysty. W czasie swojej działalności wtrA współpracowało z wieloma wrocławskimi artystami - aktorami i muzykami. WtrA ma za sobą cztery premiery o charakterze słuchowiskowym, nie licząc pomniejszej, okolicznościowej twórczości, a także ostatniego premierowego słuchowiska wizualnego Parantela. Od stycznia 2016 roku grupa sformalizowała się, rejestrując swoją działalność jako fundacja Towarzystwo Radioaktywne.

Spektakl zobaczymy w niedzielę 19 marca o godz. 21.

- Burmistrz to opowieść o szarym polskim miasteczku, w którym - pod ojcowską władzą tytułowego Burmistrza - żyją szarzy mieszkańcy. Wszyscy z nich to lokalni patrioci. Kochają ojczyznę, postawili pomnik wyłożony szlachetnymi kamieniami i mają swojego Niemca pokutnika, na którym mszczą się za krzywdy ojców. Któregoś dnia na miasteczko spada nagle wywiedziona z przeszłości Prawda. Społeczność, która dawno odwróciła się od tamtych czasów, nie jest gotowa na weryfikację trudnej przeszłości. Za wszelką cenę chce uciec przed bolesną Prawdą - opowiadają twórcy.

Tym spektaklem Ewa Ignaczak świętuje 35-lecie pracy artystycznej. Teatr Gdynia Główna to powstałe w 2014 r. miejsce rozwoju twórczego, mieszczące się w podziemiach Dworca Głównego PKP w Gdyni. Teatr Stajnia Pegaza rozpoczął działalność w 1981 roku w Gdańsku z inicjatywy Ewy Ignaczak, która przez ponad trzydzieści lat jest jego spiritus movens.

Przedstawienie zobaczymy w poniedziałek 20 marca o godz. 19.

Porywacze Ciał często goszczą na toruńskim festiwalu. Tym razem zobaczymy monodram w wykonaniu Macieja Adamczyka.

Porywacze Ciał należą według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych w Polsce. Nazwa tego zespołu pochodzi od filmu Dona Siegela Inwazja porywaczy ciał, w którym ludzi zastępowały podrzucone przez kosmitów bezduszne kopie. Teatr powstał w 1992 roku we Wrocławiu z inicjatywy ówczesnych studentów Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej: Katarzyny Pawłowskiej i Macieja Adamczyka. Od 1995 roku grupa działa w Poznaniu.

Zespół odwołuje się w swoich przedstawieniach do tradycji teatru alternatywnego lat 60. i 70. Wrocławianie prezentowali swoje prace na najważniejszych festiwalach w kraju. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami pop kultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują jak dalece są przez nie ukształtowani. Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki.

Porywacze Ciał przyjadą z monodramem Jak nie oszaleć ze szczęścia w wykonaniu Macieja Adamczyka - stand-up zobaczymy w poniedziałek 20 marca o godz. 21.

Kantor_Tropy: Collage to spektakl łączący taniec współczesny, taniec but?, sztuki wizualne i muzykę nowoczesną. Spektakl miał premierę w 2015 roku w Gdańsku w ramach polsko-japońskiego projektu Kantor_Tropy, realizowanego przez Amareya Theatre & Guests w ramach Roku Tadeusza Kantora. Spektakl został bezpośrednio zainspirowany głęboką i nieopisaną dotąd relacją między tańcem Ankoku but? Hijikaty Tatsumiego - kluczowej postaci japońskiej awangardy a koncepcjami estetycznymi i praktyką artystyczną Tadeusza Kantora. Przedstawienie jest niewątpliwie jedną z ciekawszych propozycji w aktualnym krajobrazie polskiego tańca i teatru, nieustannie dialogującego z własną historią i duchem czasów.

Pokaz we wtorek 21 marca o godz. 19.

Teatr Ósmego Dnia przyjedzie do Torunia ze spektaklem I rozstawili namiot wśród nas, w którym chcą się zmierzyć z problemem bezdomności i opuszczenia.

Teatr Ósmego Dnia to legenda polskiego teatru. Słynny zespół powstał w 1964 r. z inicjatywy studentów polonistyki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wywodzi się bezpośrednio ze studenckiego teatru kontrkulturowego lat 60. Ósemki to do dziś jedna z najważniejszych polskich grup niezależnych, która zyskała ogromne uznanie również za granicą. Ich spektakle pokazywane były niemalże na całym świecie - nawet w tak egzotycznych krajach jak: Meksyk, Kolumbia, Brazylia, Wenezuela, Singapur czy Korea Południowa - zdobywając wiele nagród, w tym prestiżową Fringe First na festiwalu teatralnym w Edynburgu.

Przez wiele lat premiery ich przedstawień stawały się wydarzeniami niemalże politycznymi. Poza działalnością teatralną grupa podejmuje szereg działań edukacyjnych i animacyjnych. Dziś Ósemki to zespół legenda, będący symbolem teatru zaangażowanego, pulsującego rytmem najistotniejszych wydarzeń politycznych i społecznych.

Toruńska widownia obejrzy przedstawienie I rozstawili namiot wśród nas, które wspólnie wyreżyserowali dwaj aktorzy: Adam Borowski i Marcin Kęszycki. Opowiedzieli historię Judith Maliny i Elżbiety Zielińskiej. Pierwszą z nich - słynną amerykańską artystkę - eksmitowano z siedziby grupy The Living Theatre w Nowym Jorku. Legendarny zespół współtworzyła od 1947 r. Pod koniec życia nie miała pieniędzy na czynsz. Zmarła w domu opieki społecznej.

Bezdomna Elżbieta Zielińska spędziła półtora roku na skarpie przystanku Pestki przy ul. Szeligowskiego w Poznaniu. Najpierw spała tam pod gołym niebem. Mieszkańcy okolicznych bloków widzieli ją przez okna swoich domów i samochodów. Ktoś przyniósł jej namiot. Pod płachtą prowizorycznego domu zaczęła rosnąć sterta ubrań, koców, naczyń...

Poznaniacy zaprezentują spektakl w środę 22 marca o godz. 19 w Od Nowie.

Teatr Krzyk z Maszewa istnieje od 2002 roku. Założony został przez Marka Kościółka, byłego aktora Teatru Brama i absolwenta Akademii w Gardzienicach. Marek Kościółek jest kierownikiem teatru oraz reżyserem spektakli. Teatr utworzony w maszewskim Ośrodku Kultury i Sportu, od 2007 roku działa niezależnie jako stowarzyszenie teatralne.

W czwartek 23 marca o godz. 19 pokaże spektakl To Face. - Pytanie o własną naturę bywa naszym najdociekliwszym pytaniem o samego siebie. Ile potrzeba konsekwencji i determinacji, by stawić jej czoło i chociaż raz spróbować się jej przeciwstawić? A później i tak po płonącej walce przyznać się przed samym sobą, że ma się to nijak do żądz, które budzą się w nas tak potężnie i mrocznie, że żadne znane nam słowa nie są w stanie tego okiełznać - opowiadają autorzy.

Toruńska Grupa Improwizacyjna Teraz (obecnie Grupa Teraz) powstała w Toruniu, w grudniu 2012 roku. Pierwszy skład zespołu tworzyli: Małgorzata Drążek, Marcin Walentynowicz, Mateusz Świerski, Kornel Wawrzyniak, a w listopadzie 2013 roku do składu dołączył Piotr Pawłowski. Na początku działalności scenicznej inspirowali się głównie programem Whose Line Is It Anyway?!, dlatego w grze grupy można zobaczyć spore wpływy amerykańskiej szkoły Impro. Toruńska Grupa Teraz bawi się sugestią widzów na zasadzie luźnych skojarzeń. Zabawa słowem jest cechą charakterystyczną ich przedstawień. Zupełnie nieprzewidywalny ciąg scen musi doprowadzić ich do puenty, którą jest nic innego, jak właśnie słowo, od którego wyszli. Spektakl jest więc połączeniem absurdu, groteski i osobistej obserwacji otaczającej ich rzeczywistości.

Torunianie wystąpią w czwartek 23 marca o godz. 21. Pokażą widowisko Herman.

Teatr Biuro Podróży powstał w 1988 roku z inicjatywy Pawła Szkotaka. Należy do najważniejszych w Polsce alternatywnych scen teatralnych.

Bezpośrednim impulsem do powstania spektaklu Wot takaja Żizń stały się opowiadania Dmitra Głuchowskiego Witajcie w Rosji oraz rozmowa z nim w pewnej moskiewskiej restauracji. Choć ostatecznie w spektaklu jego literatura nie istnieje namacalnie, to duch Głuchowskiego towarzyszył artystom w pracy. Przedstawienie zobaczymy 24 marca o godz. 19. - Zastanawialiśmy się, jak Rosjanie przyjmą to przedstawienie. Rosja dla mnie jest ważnym punktem odniesienia - to kraj wielkich sprzeczności z wielką historią, kulturą i tradycją teatralną, który rzuca wielki i złowrogi cień. Od lat utrzymujemy kontakt z tamtejszymi artystami. W ostatnim czasie niestety kilka razy doszło do kłótni z powodu tego, co się dzieje we wschodniej Ukrainie i na Krymie. To nie są wcale takie proste przyjaźnie - opowiada reżyser Paweł Szkotak.

Ta jedna z najlepiej rozpoznawalnych na arenie europejskiej polskich scen powstała jako Towarzystwo Wierszalin. Ćwierć wieku temu w Supraślu powołali ją do życia reżyser Piotr Tomaszuk, dramaturg Tadeusz Słobodzianek i absolwenci wydziału lalkarskiego Akademii Teatralnej w Białymstoku. Od początku swojej działalności artyści nawiązują do dawnych wierzeń i lokalnego folkloru, śmiało poddając się wpływowi białostockiej prowincji, gdzie ścierają się elementy białoruskie i polskie, prawosławne i katolickie, wschodnie i zachodnie. Zespół sięga więc po wszystko z pogranicza oficjalnej religii, historii, tradycji.

Ich spektakle nabrzmiewają od metafor, symbolicznych obrazów i cytatów z wielu tradycji artystycznych. Wierszalin miesza święte z bluźnierczym, sacrum z profanum, ekspresyjny ruch z surową scenografią. Do tego jeszcze z niezwykłą precyzją traktuje stronę plastyczną i muzyczną swoich przedstawień. Dzięki temu krytycy porównują tę grupę do takich światowych zjawisk teatralnych jak Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego i Cricot 2 Tadeusza Kantora. Do tego Wierszalin nie ucieka od inspiracji teatrem lalkowym, z którego zaczerpnął to, co najistotniejsze - niezwykłą dbałość o plastyczną stronę swoich projektów.

Przedstawienie Dziady. Noc pierwsza w reżyserii Tomaszuka zobaczymy w sobotę 25 marca o godz. 19 w klubie Od Nowa. - To nie do spektaklu trzeba dojrzeć, trzeba dorosnąć do tekstu. Nasze młodzieńcze rozumienie literatury i w związku z tym rozumienie świata całkowicie się zmienia, kiedy zaczynamy przeżywać wiek męski - wiek klęski. Rozumienie świata to seria nie do końca udanych przedsięwzięć i pomysłów na życie. Nie moglibyśmy tej przestrzeni odkryć, gdyby w naszym życiu nie pojawił się ton tragizmu. Część czwarta Dziadów to opowieść o niespełnionej miłości, miłości, która potrafi człowieka wznieść ku najwyższym wyżynom, ale jeśli jest nieudana i nieszczęśliwa, potrafi strącić nas w najniższe sfery piekła. A żeby to wszystko zrozumieć, należy takie doświadczenie mieć dawno za sobą - opowiada Piotr Tomaszuk.