Co zobaczymy w kinach w tym tygodniu? [PRZEGLĄD]

Komedia gangsterska. W stylu wczesnego Guya Ritchiego, tylko po francusku i słabsza.

Drobny diler Fares, maminsynek i mięczak, postanawia wstąpić na uczciwą drogę i otworzyć legalny biznes. Niestety, jego matka, wyglądająca raczej na jego dziewczynę Adjani, przegrywa wszystkie jego oszczędności przeznaczone na uruchomienie interesu, w związku z czym Fares - w towarzystwie m.in. swojego starego druha Henriego (Cassel) - udaje się do Hiszpanii, aby dokonać dużej narkotykowej transakcji.

Gavras Jr. (syn słynnego Costy-Gavrasa) jest znany głównie jako twórca muzycznych wideoklipów, więc nic dziwnego, że akcja jego fabuły jest dynamiczna, strona wizualna interesująca, a muzyka dobrana z głową. Ale na tym lista jej zalet się kończy - no, można jeszcze dodać sympatycznego pucołowatego bohatera.

The world is yours jest przede wszystkim bardzo nieoryginalny: gdzieś z daleka kłania się Brian de Palma, z bliższej odległości Tarantino, a najbliżej mu do pierwszych filmów Guya Ritchiego - tyle że bez ich pomysłowości i dowcipu. Tu pomysły są albo mało wyszukane (nieuczciwy kontrahent nie płaci za dostawę towaru), albo absurdalne (wprowadzanie do akcji małego dziecka - trzeba być ostatnim idiotą, aby iść na robotę z ośmioletnią córką).

Całość, nawet uwzględniając współczynnik stylizacji, jest raczej głupia i umiarkowanie zabawna. Jest tu trochę żartów na konto osobliwej relacji Faresa z jego władczą matką, trochę na konto rasowych i narodowych antagonizmów we współczesnej Europie, trochę na konto kretyńskiej teorii spiskowej, której wyznawcą jest Henri. Trochę to jednak za mało.

Paweł Mossakowski

Francja 2018 (Le monde est a toi) Reż. Romain Gavras Aktorzy: Karim Leklou, Oulaya Amamra, Vincent Cassel, Isabelle Adjani

Kino akcji o wyimaginowanym konflikcie rosyjsko-amerykańskim z łodziami podwodnymi w centrum. Niby współcześnie, ale klimat jak z lat dziewięćdziesiątych.

Tego filmu miało nie być. Produkcja utknęła w martwym punkcie po finansowym kryzysie producenta Relativity Media i odejściu pierwszego reżysera, Martina Campbella. W marcu 2016 roku roku w świat poszła informacja, że film jednak powstanie. Za kamera stanął mało doświadczony południowoafrykański reżyser, Donovan Marsh.

Na ekranie śledzimy podwodny konflikt łodzi z USA i Rosji. Nie wiadomo do końca, kto strzelał i dlaczego - ale wojna wisi w powietrzu. Z czasem okazuje się, że minister obrony narodowej Durov (Gorevoj) przeprowadza właśnie zamach stanu, którego ofiarą ma paść wcale nie autorytarny prezydent Zakaryn (Diaczenko). Amerykanie wiedzą, że jeśli przywódca umrze, świat uzna, że to oni rozpętali wojnę. Wysyłają więc na miejsce ekipę komandosów, którzy mają Zakaryna uratować. Jednocześnie niepokorny, ale kapitan Joe Glass (Butler) nadzoruje podwodną akcję ratowniczą, nie zawsze w stu procentach realizując polecenia góry - przewodniczącego kolegium połączonych szefów sztabów Charlesa Donnegana (Oldman) czy wiceadmirała Johna Fiska (Common).

Czy gdyby ten film nie powstał, byłaby to strata dla ludzkości? Nie. Ocean ognia sprawia wrażenie, jakby nakręcono go o wiele dawniej niż w 2016 roku. Po pierwsze, nie udaje mu się wejść na poziom pewnej uniwersalności, a przecież amerykańska rzeczywistość sprzed 2,5 roku - i stan ducha - bardzo różnią się od dzisiejszych. Filmowa pani prezydent jest ewidentnie wzorowana na Hillary Clinton, która na wiosnę 2016 wydawała się jedyną wiarygodna pretendentką do najwyższej funkcji w państwie. W erze rządów Donalda Trumpa postać grana przez Caroline Goodall wydaje się dziwnie nie na miejscu.

Po drugie, myszką trąci sposób myślenia o sztuce filmowej, jaki prezentuje ten tytuł - ze swoją filozofią narracyjną, sposobem budowania scen i postaci, ciężkawą reżyserską ręką, teatralnością gestów i dramaturgii wydaje się być wyciągnięty z odmętów lat dziewięćdziesiątych. To nie jest skojarzenie przypadkowe - choć teoretycznie akcja rozgrywa się współcześnie, klimat całości jest mocno zimnowojenny.

Najjaśniejszym punktem jest Gerald Butler. Aktor już nie tak popularny, jak kilka lat temu, kojarzący się z raczej ciężkawym stylem gry, tu sprawdza się znakomicie. Wprowadza na ekran potrzebny element humoru, swoim występem równoważąc grających ze stuprocentową powagą Gary Oldmana i Michaela Nyqvista (kapitan Andropov to jedna z ostatnich ról zmarłego w 2017 roku szwedzkiego aktora). Butler jest daleko od realistycznych rejonów - i dobrze.

Świadomość konwencji ratuje ten film. To wciąż złe kino, ale dające się oglądać z pewną przyjemnością. O ile potrafi się ją czerpać z obcowania z kiczem, bo nad Oceanem czujnie czuwa duch Stevena Seagala.

Paweł Mossakowski

USA 2018 (Hunter Killer) Reż. Donovan Marsh. Aktorzy: Gerald Butler, Gary Oldman, Common, Linda Cardellini, Michael Nyqvist.

Kino zemsty z Korei. Bardziej przygnębiające niż emocjonujące.

Nie będę zdradzał szczegółów fabuły, powiem tylko, że kluczowym wydarzeniem jest tu śmierć 12-letniej dziewczynki, a głównym wątkiem - dążenie jej ojca do dokonania możliwie bolesnej zemsty na sprawcy nieszczęścia. Z tym, że mściciel sam pośrednio przyczynił się do śmierci córki i w ogóle jest złem wcielonym, zaś sprawca, choć oczywiście nie bez winy, nie zasługuje na aż tak okrutny los, więc normalne oczekiwania widzów tego gatunku ulegają odwróceniu. Oprócz tego mamy tu udręczone sumienia, samobójstwa, złamane życia, śmierć kilkudziesięciu niewinnych osób, itp. Wszystko to, choć fabularnie nieskomplikowane, opowiadane jest w wyjątkowo mętny i nieprzystępny sposób: z dzikimi przeskokami w czasie, antycypowaniem przyszłych wydarzeń oraz mnożeniem wspomnień i retrospekcji, dorzucaniem do tego całego bałaganu elementów nadprzyrodzonych, co nie tylko skutecznie niweluje napięcie (wyłączywszy pojedyncze sceny), ale też rozwleka film do ciężko wysiadywalnych dwóch godzin. Jak ktoś jednak chce się zdołować, bardzo proszę.

Paweł Mossakowski

Korea Płd. 2018 (7 Nyeon-eui bam) Reż. Choo Chang-min Aktorzy: Ryu Seung-ryong, Jang Dong-gun

Kontynuacja trylogii Stiega Larssona. W świecie cyberprzestępców, szpiegów oraz korupcji drogi hakerki Lisbeth Salander (w tej roli tym razem Claire Foy) i dziennikarza śledczego Mikaela Blomkvista (Sverrir Gudnason) znów się krzyżują.

pg

Wielka Brytania, Niemcy, Szwecja, Kanada, USA, 2018 (The Girl in the Spiders Web). Reż. Fede Alvarez. Aktorzy: Claire Foy, Sylvia Hoeks, Lakeith Stanfield

Jamie Lee Curtis powraca w roli Laurie Strode, by po raz ostatni zmierzyć się z zamaskowanym Michaelem Myersem, który prześladuje ją od potwornej nocy sprzed 40 lat. Długo się na to przygotowywała.

pg

USA, 2018 (Halloween). Reż. David Gordon Green. Aktorzy: Jamie Lee Curtis, Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton