Toruń Blues Meeting. Kto zagra w Od Nowie? [PROGRAM]

Festiwal co roku zbiera rzesze ludzi rozkochanych w bluesie. Od lat przedstawia najciekawsze zjawiska z polskiej i zagranicznej sceny. Imprezę wymyślił i od początku realizuje Maurycy Męczekalski - szef studenckiego klubu Od Nowa. Na pierwszym - pionierskim TBM w 1990 roku - wystąpiło kilka znanych do dziś grup jak np. Easy Rider, Nocna Zmiana Bluesa i After Blues. Już na drugiej edycji koncert dał ojciec polskiego bluesa - Tadeusz Nalepa. W 1993 roku pierwszy zagrał Dżem, a w połowie lat 90. zaczęli pojawiać się czarni bluesmani z USA.

Na scenie Od Nowy występują wykonawcy reprezentujący bluesa elektrycznego i akustycznego, boogie, jump, west coast, blues-rocka, country bluesa i oczywiście nieśmiertelnego bluesa chicagowskiego. Bywalcy festiwalu mogą zobaczyć zespoły, duety i solistów, weteranów i młodych adeptów sztuki bluesowej. Od wielu lat festiwal ma już w pełni międzynarodowy charakter. W festiwalu brali już udział tak znani artyści jak: Johnny Winter, Ireneusz Dudek, Martyna Jakubowicz, Easy Rider, Mira Kubasińska, Keith Dunn, Carlos Johnson, John Broadway Tucker, Michael Roach, Mike Russell, Guitar Crusher, Eddie Turner i Earl Green oraz wykonawcy z Wielkiej Brytanii, Francji, Holandii, Austrii, Niemiec, Szwecji, Finlandii, Włoch, Węgier, Czech, Słowacji, Litwy, Białorusi, a nawet Australii i Brazylii.

Impreza ma swoich oddanych fanów i co roku pojawiają się nowi, których prawie natychmiast pochłania niezwykła atmosfera koncertów. - Niektórzy twierdzą, że pod względem atmosfery panującej na koncertach jest jednym z najlepszych festiwali w Polsce - opowiada Maurycy Męczekalski. - Klubowy klimat koncertów, bliskość wykonawców, których zawsze można spotkać w barze, atmosfera radości i przyjaźni, to chyba najważniejsza cecha toruńskich spotkań z bluesem. Festiwal ma swoich oddanych fanów, ale co roku pojawiają się nowi, których prawie natychmiast pochłania niezwykła atmosfera koncertów i tradycyjnych, trwających często do rana jam sessions.

W piątek 16 listopada na scenie klubu Od Nowa przy ul. Gagarina 37A w Toruniu wystąpią: Mark Olbrich Blues Eternity, Earl Thomas Gospel, Fog Eaters, Szulerzy, Limit i Przyjaciele. Następnego dnia zagrają: Southern Avenue, John Porter, Why Ducky?, Green Grass oraz Tortilla wraz z Adamem Wendtem. Nie zabraknie również tradycyjnych nocnych jam sessions na małej scenie klubu, które poprowadzi zespół Izotop. Początek o godz. 19.

Bilety na pojedyncze wieczory kosztują w przedsprzedaży 50 zł, a w dniu koncertów 60 zł. Za karnet na dwa dni zapłacimy zaś 80 zł w przedsprzedaży i 100 zł w dniu otwarcia festiwalu. Więcej informacji: www.blues.umk.pl/

- Nigdy nie strój gitary do perfekcji: życie brzmi inaczej - radzi John Porter. Słynny Walijczyk, który zmienił oblicze polskiego rocka, po raz pierwszy zagra na festiwalu bluesowym w Toruniu.

Zaczęło się tak: hipis z Walii w połowie lat 70. jeździł po Europie. W Berlinie Zachodnim natknął się na reklamę Tanie wakacje w Polsce. Słyszał, że mieszkają u nas mili ludzie. Przyjechał i choć przeszkadzała mu wszechobecna szarzyzna, został. Szybko wszedł w kręgi artystyczne. Był 1977 rok. Wielu krytyków mówi, że jego pojawienie się zmieniło obraz polskiego rocka.

Obok Kory i Marka Jackowskich był współtwórcą składu Elektrycznego Prysznica Maanamu, undergroundowego, psychodeliczno-akustycznego trio, które - z pokazami świetlnymi Kamila Sipowicza - nadawało barw tamtym szarym czasom. Od maja 1979 r. stał już na czele własnej formacji, nazwanej Porter Band, utworzonej z wrocławskimi muzykami Alkiem Mrożkiem, Kazimierzem Cwynarem i Leszkiem Chalimoniukiem. Ich płyta Helicopters stała się jedną z ważniejszych płyt rockowych w Polsce. Grali punka jeszcze przed rozpoczęciem całego ruchu punk w Polsce (płyta Mobilization). Potem Porter Band rozwiązał się, jednak sam John Porter pozostał aktywny, choć - jako cudzoziemcowi - działać w Polsce w stanie wojennym nie było mu łatwo. W czasie kiedy ZOMO gazowało uliczne demonstracje, powstała płyta China Disco. Zagrali na niej z Porterem czołowi polscy jazz-mani, m.in. Krzysztof Ścierański, Winicjusz Chróst i eksperymentujący Sławomir Kulpowicz. W tych latach John Porter współpracował też z Maciejem Zembatym, dając muzyczne oparcie dla jego własnej wersji piosenek Leonarda Cohena (płyta Alleluja, której był także producentem).

Później przyszedł czas na granie bardziej oszczędne, akustyczne, klubowe. Występował z recitalami w klubach studenckich, wydał kilka płyt balladowych (m.in. jedną ze swoich najpopularniejszych: Magic Moments, pierwszą płytę unplugged w Polsce, oraz One Love, we współpracy z Neilem Blackiem, skrzypkiem i producentem najlepszych płyt Manaamu), łączył klimaty rockowe i różne odcienie blue. Na przełomie lat 1997/1998 powstał projekt nowego składu Porter Band.

Kolejnym etapem zarówno w życiu osobistym, jak i artystycznym była współpraca z Anitą Lipnicką. Zarejestrowany w 2002 roku utwór For You zaśpiewany wspólnie z Anitą okazał się kolejnym punktem zwrotnym w karierze Johna. Rok później ukazała się płyta Nieprzyzwoite piosenki, która została entuzjastycznie przyjęta zarówno przez fanów, jak i krytyków. Krążek osiągnął status złotej płyty oraz otrzymał Fryderyka za najlepszy album. Kolejne wydawnictwo, Inside Story, także zostało docenione i zyskał miano złotej płyty. W 2008 roku ukazała się ostatnia płyta duetu Lipnicka Porter - Goodbye.

6 października 2014 roku odbyła się premiera Honey Trap. Później wraz z Adamem Nergalem Darskim z Behemotha założył duet Me and That Man - duet wykonujący muzykę z pogranicza rocka, folku i country. Debiutancki album studyjny formacji zatytułowany Songs of Love and Death trafił do sprzedaży 24 marca 2017 roku nakładem wytwórni muzycznej Cooking Vinyl.

- Nazywano mnie ikoną, legendą, nestorem itd. Bzdura. Ja wciąż żyję, gram to, co kocham grać - pisze John Porter w książeczce dołączonej do antologii jego płyt Why? Takiego też artystę poznamy 17 listopada w Toruniu.

Earl Thomas to artysta obdarzony charakterystycznym głosem, niesamowitą sceniczną charyzmą i energią.

Pochodzi z muzycznej rodziny w amerykańskim stanie Tennessee, w której mama śpiewała gospel, a tata grał bluesa. Ojciec był oficerem marynarki wojennej, więc rodzina często się przeprowadzała. Jak miał 15 lat, Earl Thomas Bridgeman Jr. wrócił do rodzinnego Pikeville.

Studiował stomatologię na Humboldt State University w kalifornijskiej Arcacie. Na studiach zaczął brać udział w imprezach typu open mic. Do porzucenia marzeń o zawodzie lekarza przyczynił się wypadek. Podczas jednej z pieszych wędrówek Earl stoczył się w dół wąwozu i stracił przytomność. Gdy ją odzyskał, uświadomił sobie, że jego największym marzeniem jest śpiewanie.

Na początku lat 90. przeniósł się do San Diego. Zachwycił się też muzyką rockową. Od wielu lat Thomas oprócz śpiewania zajmuje się komponowaniem. Najpierw napisał hit I Sing The Blues Etty Jones. Później pisał piosenki dla takich znakomitości jak m.in. Tom Jones, Solomon Burke i Peter Green. Dwa razy był nominowany do Grammy i czterokrotnie zwyciężał San Diego Music Award.

W Toruniu koncertował m.in. w pubie Pamela i zorganizował warsztaty wokalne. Tym razem 58-letni artysta zaprezentuje się w programie gospel. Usłyszymy utwory z albumu Plantation Gospel oraz stare Negro Spirituals z południowo-wschodniej części stanu Tennessee.

Earl Thomas wystąpi z towarzyszeniem wokalnego tria w składzie: Gerad Mcarthur, Paul Connor Mcarthur, Greig Taylor.

Southern Aventue to ulica we wschodniej części Memphis. To także nazwa kwintetu, który stara się uchwycił ducha tego miasta, jego tradycyjnego bluesa i gospel.

Lokalni dziennikarze mówią: Jeżeli Memphis ma swój gatunek, to jest właśnie to! albo zespół, o którym najczęściej mówi się w Memphis. Ich brzmienie to unikalne połączenie gospel, soul i roots bluesa. Młodzi muzycy pochodzą z różnych środowisk i mają różne zainteresowania artystyczne.

Zasadniczy trzon tworzą siostry: wokalistka Tierinii Jackson i jej siostra Tikyra, która gra na perkusji. Skład uzupełnia także pochodzący z Izraela gitarzysta Ori Naftaly, jazzowy basista Daniel McKee i zdolny klawiszowiec Jeremy Powell. Na debiutanckiej płycie pojawili się znakomici muzycy z Memphis.

Ciechanowsko-warszawsko-mławska grupa Why Ducky? sprawnie łączy ostre bluesowe brzmienie z nostalgicznym jazzem.

Formacja zadebiutowała podczas V Spring Blues Night w 2002 roku. Inspirują się m.in. twórczością Tower of Power, Chicago. Muzyka, którą wykonują, to przykład radosnego grania z wyraźnymi elementami bluesa i funky. Ich repertuar stanowią interesująco zaaranżowane standardy i kompozycje własne.

Why Ducky? to zespół dużego formatu, swoistego rodzaju big band. Skupia doświadczonych muzyków, grających wcześniej w takich formacjach jak: Old Timers, Blues Market, Bloose Connection, Antykwariat, Regeneracja. Zespół regularnie pojawia się na dużych festiwalach bluesowych, wzbudzając zachwyt zarówno publiczności, jak i krytyków.

- Muzyka, którą prezentują to interesująco aranżowane standardy bluesowe i kompozycje własne pisał o nich Janusz Bartnocki. - Jest to współczesne twórcze połączenie ostrego, lekko rockowego brzmienia gitar z bardziej subtelnymi, tradycyjnymi, nostalgicznymi akcentami ze strony sekcji saksofonów o wyraźnie jazzowych korzeniach. Profesjonalny perkusista, klawiszowiec i basista oraz wokalista o ciepłym, ekspresyjnym głosie dopełniają całości. To wszystko sprawia, że każdy ich występ stanowi bardzo apetyczny kąsek dla uszu.

To wszystko usłyszymy drugiego dnia imprezy.

Szulerzy to zespół założony w 2001 roku w Inowrocławiu przez doświadczonych muzyków - braci: gitarzystę Marcina Szulkowskiego i perkusistę Miłosza Szulkowskiego. Artyści z biegiem czasu odkryli właściwe proporcje receptury zawierającej wszystko to, co kręci najbardziej: energetyczny i taneczny miks rhythm and bluesa i rock and rolla, doprawiony szczyptą swingu i soulu. To muzyka pełna pozytywnych wibracji, które nie pozwalają spokojnie usiedzieć w miejscu. Jej uzupełnieniem są polskie teksty oraz oryginalny wizerunek sceniczny.

W ciągu całej swojej działalności koncertowali w całym kraju - w klubach, na festiwalach, jak i wszelkiego rodzaju imprezach plenerowych. Wszystkie płyty zespołu zawierają własne kompozycje i polskie teksty. Pojawili się także w telewizyjnym show Must Be the Music i doszli do półfinału. Ich dyskografię zamyka album Życie zaczyna się w piątek z 2014 roku.

Zespół wystąpi w piątek 16 listopada w składzie: Emilia Wikarska (śpiew), Marcin Szulkowski (gitara), Marek Wikarski (gitara basowa, kontrabas), Miłosz Szulkowski (perkusja), Jacek Karpowicz (harmonijka).

Nasz album Blues Everywhere napisałem o rzeczach najfajniejszych, najdziwniejszych, niesamowitych i najzabawniejszych w naszych podróżach po trzech kontynentach. Toruń to dla nas przystanek o nazwie fun.

Rozmowa z Markiem Olbrichem

Grzegorz Giedrys: Toruńska publiczność zna ciebie z regularnych występów w rockowym pubie Pamela. Właściwie można powiedzieć, że czujesz się u nas jak w domu.

Mark Olbrich: Jak się to u nas mówi: our own place under the Sun. Nasz pierwszy show w Polsce był w Toruniu w 2003 roku w klubie Od Nowa. Potem trzy razy pojawiliśmy się na Harmonica Bridge, potem kilka razy w drodze różnych tras, z których każda miała etap w Pameli. Niesłychane miejsce i wspaniała energia. Miałem więc okazję zakochać się w Toruniu.

Właśnie. Jedną piosenek Mark Olbrich Blues Eternity nazwaliście Toruń. To wspaniała reklama naszego miasta. Dlaczego tak zrobiłeś?

- Nasz album Blues Everywhere napisałem o rzeczach najfajniejszych, najdziwniejszych, niesamowitych i najzabawniejszych w naszych podróżach po trzech kontynentach. Toruń to dla nas przystanek o nazwie fun.

Co właściwie daje ci blues? Radość w duszy, ekscytację i dobry podkład do przekazywania historii?

- Sam odpowiedziałeś na to pytanie. Daje wyjechać we wspaniale miejsce w duszy i ciele. To czyste emocje, czysta radość. Każde słowo i każdy dźwięk są ważne.

Jaka jest twoja filozofia gry bluesa na basie? Ten instrument uchodzi za mało basowy, choć daje rytmiczną i melodyjną podstawę dla gitar.

- Jest kustoszem serca i sensu każdego numeru. Narzuca rytm wydarzenia z jednej strony i wzbogaca melodię z drugiej.

Od ponad 40 lat mieszkasz w Wielkiej Brytanii. I tam właściwie nauczyłeś się grać bluesa.

- Można powiedzieć, że tam zrozumiałem, w co gramy, Grać umiałem dobrze, ale czuć czystego bluesa to inna bajka. Jak to mówią w USA, you got or you aint got it. Masz to albo nie masz. Skoro zapraszali mnie do Nowego Jorku, Londynu i Chicago, to myślę, że robiłem coś więcej niż poprawnie.

Co różni blues polski od brytyjskiego?

- Różnica jest duża, ale i tak wszyscy jesteśmy jedną blues family. W bluesie wychodzi cała dusza twórcy. Rytm, agresywność bądź jej brak, sposób opowiadania historyjek. Długo by o tym można mówić. Od początku były to prawdziwe historie lub wspomnienia w formie muzycznej, która miałaby pobudzić emocje. Trudno zrobić coś, identyfikując się z inną kulturą. Dlatego blues w Anglii to bardziej blues rock, bo taki jest charakter ludzi, a w w USA roots - to wyszło z ich ziemi. W Polsce jest wielki entuzjazm i dobry smak.

A czy nasze publiczności się jakoś od siebie różnią?

- W Polsce chyba bardziej się lubi bluesa niż w UK w tej chwili. Żywiej tutaj ludzie reagują, w UK jest spokojniej, ale publiczność jest bardzo lojalna, jak już ciebie polubi.

Co przygotujesz tym razem na koncert i z jakimi muzykami przyjedziesz do Torunia?

- Headlinujemy piątek. Bardzo nam miło, że dostaliśmy to zaproszenie, bo to bardzo znana impreza w Europie. Będę ja i Eddie Angel plus Danny Mattin na klawiszach i Filippo Giangrande. Danny pracował z takimi artystami jak m.in. Glen Hughes z Deep Purple, Gary Moore, Bernie Marsden z Whitesnake, Jimmy Degrasso z Alice Cooper Band. Będzie ostro, głośno i sensualnie. Zapraszam wszystkich na koncert, a tych, co wytrzymają do końca, na post-show party!

Mark Olbrich

Na początku lat 80. wyemigrował z Polski do Wielkiej Brytanii. Po latach współpracy z cenionymi angielskimi i amerykańskimi bluesmanami zdecydował się na założenie własnego zespołu, który nazwał Mark Olbrich Blues Eternity. W 2017 ukazała się jego czwarta płyta Blues Everywhere. Jej polska premiera odbyła się w toruńskim Hard Rock Pubie Pamela w Toruniu, zaś angielska w londyńskim Jazz Cafe mieszczącym się w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym. Wydawcą płyty jest HRPP Records.

Zespół zaistniał na polskiej scenie bluesowej w 1991 roku. Ma na koncie kilkaset zagranych koncertów, wśród których były zarówno występy w salach klubowych, jak i na dużych scenach plenerowych. W swojej twórczości zespół posługuje się uniwersalnym językiem wywodzącym się z najlepszych tradycji bluesa. Repertuar stanowią klasyczne bluesowe evergreeny oraz własne kompozycje. Green Grass jest laureatem kilku prestiżowych festiwali: Rawy Blues w Katowicach, Bluesady w Szczecinie, Olsztyńskich Nocy Bluesowych. Znaczącym wydarzeniem w historii zespołu był występ na festiwalu Przystanek Woodstock.

Fog Eaters to bluesowy kwartet z Włoch. Ich inspiracje to: Jimmie Vaughan, The Faboulous Thunderbirds, Ronnie Earl, Muddy Waters, Sonny Boy Williamson i wielu innych. Jest to mieszanka bluesa, rocka, boogie i swingu.

Historia zespołu sięga 1983 roku, kiedy to trzech licealistów zapragnęło zrobić światową karierę. Formacja przetrwała niecały rok, aby powrócić na scenę w 2012 roku. Po wydaniu kilku nieoficjalnych albumów zespół wydał w 2015 roku płytę Inaczej, która odbiła się szerokim echem w środowisku muzycznym. Po zagraniu wielu koncertów w całej Polsce wykrystalizował się pomysł na kolejny album, przy którym zespół pragnął zaprosić do współpracy wybitnych artystów z całego świata. Płyta Limit i Przyjaciele to połączenie sił siedmioosobowego zespołu oraz 15 znakomitych gości z Polski i ze świata.

To zespół doskonale reprezentujący, jako jedna z nielicznych grup w Polsce autentycznego bluesa elektrycznego. Tortilla czerpie z bluesowych korzeni, jednak wyraźnie przełamuje narzuconą w tym nurcie konwencję, podążając własną niebanalną drogą. Efektem tego jest unikalny i rozpoznawalny styl, który cechuje szacunek do tradycji czarnoskórych wykonawców i jazzowy puls. Największymi atutami Tortilli są żywiołowe koncerty, znakomity kontakt z publicznością oraz sposób interpretacji i niezwykła barwa głosu wokalistki zespołu.

Powstał wiosną 1997 r. w składzie: Przemo Łukasiewicz (gitara. wokal), Andrzej Łysów (gitara). Dariusz Nowicki (perkusja), Heniu Tomczak (bas). W przeszłości muzycy ci grali w takich zespołach jak: Stress, Heam, Turbo, CETI, Non Iron, RMI Band, Hot Water. Formacja będzie w tym roku odpowiedzialna za jam sessions.