Czy na te filmy warto iść do kina? [RECENZJE FILMOWE]

USA 2018 (Second act). Reż. Peter Segal. Aktorzy: Jennifer Lopez, Vanessa Hudgens, Treat Williams, Milo Ventimiglia

Żadna tam komedia romantyczna, tylko niezdarne połączenie komedii pracowniczej (a la Pracująca dziewczyna, choć na skromniejszą skalę) z ckliwym melodramatem.

40-letnia Maya (Lopez) pracuje w supermarkecie, wciąż nie mogąc doczekać się upragnionego awansu: ma pomysły, ma doświadczenie, ale brakuje jej formalnego wykształcenia. I oto nieoczekiwanie otrzymuje propozycję pracy konsultantki w wielkiej firmie kosmetycznej (tu ciekawostka: sędziwego współwłaściciela gra gwiazda Hair - Treat Williams), gdzie z miejsca rzucona zostaje na głęboką wodę: jej ekipa ma stworzyć nowy, całkowicie organiczny produkt, ścigając się z innym zespołem pracującym nad ulepszeniem dotychczasowego.

Ów błyskotliwy start korporacyjnej kariery Maya zawdzięcza swojemu chrześniakowi, młodocianemu geniuszowi komputerowemu, który jej poprawione CV (absolwentka Harvardu służąca w Korpusie Pokoju itp.) umieścił na Fb i w innych mediach społecznościowych. I przez pierwszą część Teraz albo nigdy Maya desperacko - z mieszanymi komediowo rezultatami - usiłuje sprostać swojemu fałszywemu wizerunkowi. Potem niestety następuje nieoczekiwany Wielki Zwrot Akcji, który praktycznie rozsadza film: zmienia się jego temat; nowa, rzewnie sentymentalna tonacja gryzie się z komediowymi pozostałościami wcześniejszej, niektóre sceny robią się fałszywe aż do bólu itd. Zaś końcowy morał tej bajki - nie należy oszukiwać ani w życiu zawodowym, ani prywatnym - nie brzmi w kontekście przedstawionych wydarzeń przekonująco. Na Jennifer Lopez zawsze przyjemnie popatrzeć, ale zasłużyła na lepszy film.

Paweł Mossakowski

Włochy/Francja 2018 (Loro). Reż. Paolo Sorrentino. Aktorzy: Toni Servillo, Elena Sofia Ricci, Riccardo Scamarcio, Kasia Smutniak

Twórca Wielkiego piękna maluje fantazyjny, groteskowy portret Silvio Berlusconiego.

Co zaskakujące, przez pierwszą godzinę tego dwuipółgodzinnego filmu Berlusconi w ogóle się na ekranie nie pojawia: jest postacią mityczną, człowiekiem legendą, nadzieją karierowiczów i aspirujących aktorek. W centrum obrazu znajduje się Sergio, biznesmen i alfons, który marzy o poznaniu wielkiego Silvio. W tym celu, wraz z grupą pięknych odalisek wprowadza się do domu na Sardynii, w bezpośrednim sąsiedztwie Berlusconiego.

Mieszkający na wyspie w wynajętej willi Berlusconi ma akurat nie najlepszy okres. Stracił władzę, znajduje się w życiowej próżni, ciążą na nim zarzuty prokuratorskie, na dodatek jego małżeństwo przeżywa kryzys. Ale ma nadzieję - i nie bezpodstawną - na powrót do gry.

Portret włoskiego przywódcy, wymalowany przez Sorrentino, jest złośliwy, groteskowy, karykaturalny (twarz Silvio przypomina maskę klauna), ale nie jednostronny. Widać, że jego autor nie jest ekranowym publicystą, lecz artystą z prawdziwego zdarzenia. Jego Berlusconi jest cynikiem, który doskonale opanował sztukę korumpowania innych oraz starym satyrem, dla którego seks stanowi coś w rodzaju eliksiru młodości. Ale jest też bardzo utalentowanym, jak sam się określa, sprzedawcą marzeń: bodaj w najlepszej scenie filmu Silvio, jakby chcąc się przekonać, czy jego urok wciąż działa, udaje budowlańca (którym był w swoim pierwszym wcieleniu), próbującego sprzedać nieistniejące mieszkanie przypadkowej telefonicznej rozmówczyni. I w trakcie rozmowy wykazuje się naprawdę głębokim znawcą włoskiego charakteru czy też natury ludzkiej w ogóle. Wie też, że aby zaspokoić swoje egoistyczne interesy, najlepiej jest udawać altruistę. Niby dobrze na tym wychodzi, ale na koniec filmu, po podsumowującej rozmowie z żoną, wcale nie jesteśmy pewni: wygrał czy przegrał życie? Bo, że Włochy na nim przegrały, Sorrentino nie ma wątpliwości.

Film jest ciekawy, wciągający i świetnie zagrany, ma dobre, aforystyczne dialogi, i tylko rytm narracji momentami szwankuje. Być może wynika to z nietypowego sposobu jego powstawania. Oni byli początkowo dziełem dwuczęściowym, a to, co pod tym tytułem teraz oglądamy, jest jego syntetyczną, skróconą wersją: czasem więc ma się wrażenie, że coś istotnego przepadło w montażu, a z drugiej strony niektóre sceny są nadmiernie celebrowane i przeciągnięte. Wolę wcześniejsze produkcje tego reżysera, choć i ta zasługuje na uwagę.

Mówi ona zresztą nie tylko o samym Berlusconim, ale też o jego otoczeniu, gdzie aż roi się od niebanalnych, intrygujących postaci (jedną z nich gra Kasia Smutniak). Ale też o samych Włochach, których wyobraźnią udało mu się na długie lata zawładnąć: pokaż mi, narodzie, jakiego przywódcę wybrałeś, a powiem ci, jaki jesteś.

Paweł Mossakowski

USA 2015 (Slumlord). Reż. Victor Zarcoff. Aktorzy: PJ McCabe, Brianne Moncrief, Neville Archambault, Sarah Baldwin

Thriller epoki monitoringu. Początek intrygujący, ale potem słabiutko.

Ryan i jego ciężarna żona Claire wprowadzają się do domku w Kalifornii, nie wiedząc o tym, że jego zarządca Gerald - typ wyjątkowo odrażający - rozmieścił w nim kilkanaście miniaturowych kamer, dzięki czemu może ich podglądać w najbardziej intymnych sytuacjach. A ma jeszcze dodatkowe atrakcje, gdyż Ryan romansuje ze swoją asystentką i czasami przyprowadza ją do domu podczas nieobecności żony.

Pomysł jest całkiem na czasie, a pierwszą część filmu ogląda się z zainteresowaniem i nawet pewnym napięciem, gdyż nie znamy motywów Geralda. Czy jest to on zwykłym podglądaczem, czy też niebezpiecznym psychopatą, mającym wobec swoich podnajemców zbrodnicze zamiary (sądząc z jego wyglądu - Gerald mógłby występować w Koszmarze z ulicy Wiązów - raczej to drugie). Gdy jednak odchodzi od swoich monitorów i zaczyna swobodnie buszować po mieszkanku naszych małżonków, i nikt nie dostrzega śladów jego bytności, historia staje się zupełnie nieprawdopodobna. A gdy jeszcze bardziej wzmaga swoją aktywność - z wykorzystaniem ukrytej w domku piwnicy - robi się już z tego kompletna bzdura, prawdziwy festiwal nielogiczności i niekonsekwencji.

Odnosi się wrażenie, że debiutujący reżyser nie bardzo wiedział, co zrobić ze swoim pomysłem, i w efekcie otrzymujemy jakąś dziwną hybrydę filmu obyczajowego o niedojrzałym facecie, który nie potrafi się wyplątać z pozamałżeńskiego związku, niedorzecznego thrillera i niedowarzonego horroru. Nie pomaga mu też, że ma tak nieciekawych bohaterów (Ryan jest palantem, Claire interesuje się tylko urządzaniem pokoju dla dziecka), przez co ogląda się go bez specjalnych emocji. Zalety? Względna bezkrwawość i przekonujące aktorstwo Archambaulta w roli potwora. No i niskie koszty, gdyż cała akcja rozgrywa się w domu i na podwórzu z basenem.

Paweł Mossakowski

Szwecja 2018 (Amatorer). Reż. Gabriela Pichler. Aktorzy: Zahraa Aldoujaili, Yara Aliadotter, Fredrik Dahl

Komedia. Wielka niemiecka sieć handlowa rozważa otwarcie supermarketu w podupadłym szwedzkim miasteczku Lafors. Aby zachęcić inwestora, radni Lafors postanawiają zrealizować o nim propagandowy film. Ale dwie miejscowe nastolatki z emigranckich rodzin kręcą komórkami jego alternatywny obraz...

pmoss

Korea Płd. 2018 (Beoning). Reż. Lee Chang-dong. Aktorzy: Yoo Ah-in, Steven Yeun, Jun Jong-seo

Między dramatem psychologicznym a thrillerem. Adaptacja opowiadania Haruki Murakami.

Dwudziestokilkuletni Jong-soo marzy o zostaniu pisarzem, ale póki co zajmuje się rodzinną farmą i pracuje dorywczo w Seulu. Pewnego dnia spotyka Haemi, dziewczynę, która twierdzi, że zna go z dzieciństwa, i nawiązuje z nią coś na kształt romansu. Wkrótce jednak Haemi wyjeżdża do Afryki, a wraca z niej w towarzystwie poznanego tam Bena, bogatego młodego playboya.

Ben stanowi całkowite przeciwieństwo Jong-soo: jest pewny siebie, światowy, ma wyrafinowany gust, jeździ sportowym porsche itd. Jong-soo jest z kolei nieśmiały i introwertyczny, trochę w typie naiwnego prowincjusza. Jak wielu bohaterów Murakamiego dryfuje przez życie bez wyraźnego celu i jest osobą raczej bierną (nawet zbliżenie seksualne z Haemi następuje z jej inicjatywy). Nie kreuje wydarzeń, po prostu czasem coś mu się przytrafia. Choć nie stanowi równorzędnego rywala dla Bena, ten w swojej łaskawości pozwala mu często towarzyszyć sobie i Haemi. Bawi się nim? Prowokuje? Potrzebuje odbicia w jego oczach?

Można oczywiście nazwać Płomienie opowieścią o miłosnym trójkącie - mamy tu obsesyjną (choć głośno nie wysławianą) miłość, udręki zazdrości, zranione uczucie, wściekłość itd. - byłoby to jednak ogromne uproszczenie. To bardziej film o zagadce, jaką zadaje nam świat, i tajemnicy, jaką stanowimy dla siebie wzajemnie. Rzeczywistość psychologiczna Płomieni jest nieprzenikniona, a świat, w którym się rozgrywa, niedookreślony i niepewny. Podczas pobytu Haemi w Afryce Jong-soo ma zajmować się jej kotem, który najwyraźniej w ogóle nie istnieje. Haemi chce zostać mimem, tłumacząc, że sztuka ta polega nie na udawaniu, że coś jest, ale na zapominaniu, że tego nie ma. W pewnym momencie mamy nawet prawo podejrzewać, że dziewczyna stanowi wyłącznie uosobienie marzeń Jong-soo; to skądinąd częste u niespełnionych pisarzy.

Zasługą koreańskiego reżysera jest nie tylko stworzenie intrygująco tajemniczej atmosfery, ale też nakreślenie trzech wyrazistych portretów psychologicznych. Z jednej strony mamy wrażenie, że pod spodem wydarzeń kryje się jakaś inna, bardziej płynna rzeczywistość, z drugiej - wszystko to umieszczone jest w solidnym kontekście społecznym: czegoś się tu o współczesnych młodych Koreańczykach dowiadujemy.

W miarę rozwoju akcji atmosfera gęstnieje, napięcie rośnie i Płomienie coraz bardziej upodabniają się do thrillera: Ben zdradza się ze swoim specyficznym i niebezpiecznym hobby, mamy tajemnicze zniknięcie, poszukiwanie, prywatne śledztwo itd. Nie jest to jednak, broń Boże, kryminał, a powolne, medytacyjne, wytrwale hipnotyzujące kino. Jak na mój gust zresztą seans hipnozy trwa nieco za długo (prawie dwie i pół godziny) i w związku z tym zaleca się go wyłącznie cierpliwym widzom.

Płomienie znalazły się na shortliście dziesięciu filmów mających szanse na nominację do Oscara w kategorii film nieanglojęzyczny.

Paweł Mossakowski