Czy warto iść na nowego Spider-mana? [RECENZJE FILMOWE]

USA, 2019 (Spider-Man: Far From Home). Reż. Jon Watts. Aktorzy: Tom Holland, Zendaya, Samuel L. Jackson, Jake Gyllenhaal

Szalony eurotrip to epilog do Avengers: Koniec gry, a zarazem kontynuacja przygód Spider-Mana.

Po emocjach związanych z finałem Avengers: Koniec gry Peter Parker zasłużył na chwilę spokoju. Lecz Nick Fury ma wobec niego plany. Można oczywiście nie odbierać telefonu i wsiąść na pokład samolotu do Wenecji, ale nawet w trakcie szkolnej wycieczki po Europie sympatycznemu chłopakowi z sąsiedztwa trudno będzie uciec przed powinnościami superbohatera. Dobrze, że ciotka May spakowała mu kostium Spider-Mana. Peter zbiera się na odwagę, by wyznać MJ (w tej roli Zendaya), co do niej czuje. Musi jednak zmienić plany: wsparcia w walce z żywiołakami potrzebuje Mysterio (Jake Gyllenhaal mimo okrągłego akwarium na głowie nieźle odnajdzie się w uniwersum).

Spider-Man: Homecoming polubiłem za młodzieńczy entuzjazm i oddech humoru. Superbohaterskie kino sprowadzono do skali licealnej komedii, gdzie ratowanie świata bywa łatwiejsze od sercowych rozterek. Daleko od domu to bardziej rozbuchane widowisko.

Reżyser Jon Watts wykorzystuje zwinność Człowieka-Pająka, za którym kamera z trudem nadąża w podniebnym tańcu na pajęczynach. Filmowi brak jednak świeżości poprzednika.

Komentarzem do naszych czasów okazuje się już wybór czarnego charakteru. Wykorzystuje on łatwość, z jaką ludzie ufają iluzji prawdy.

Tom Holland ponownie daje z siebie wszystko, zasługuje na miano najlepszego z dotychczasowych odtwórców roli Petera Parkera. W jego wydaniu to jeszcze nieco naiwny dzieciak: po stracie mentora musi poukładać sobie w głowie kilka spraw, uporać się z presją odpowiedzialności i oczekiwań.

Piotr Guszkowski

USA 2019 (Midsommar). Reż. Ari Aster. Aktorzy: Florence Pugh, Jack Reynor, Will Poulter

Niecodzienny, momentami zabawny horror, czyli Amerykanie na szwedzkiej wsi.

Po przeżyciu rodzinnej tragedii Dani wyjeżdża na wakacje ze swoim mało empatycznym chłopakiem Christianem do Hargi - ni to pradawnej wspólnoty, ni to newage;owej sekty żyjącej na malowniczym pustkowiu na północy Szwecji. Jadą tam na zaproszenie przyjaciela Christiana, Pellego, który w tej komunie dorastał, a towarzyszą im dwaj inni jego kumple, Josh (który chce badać miejscowe obrzędy) i Mark (który chce podrywać Szwedki). Po przybyciu na miejsce szybko orientują się, że w Hardze panują obyczaje co najmniej osobliwe.

Midsommar - drugi po świetnym debiucie Dziedzictwo. Hereditary film Astera - jest horrorem niestandardowym. Gatunek ten zwykle kojarzymy z mrokiem, tymczasem tutaj akcja rozgrywa się w okresie letniego przesilenia, więc niemal w pełnym świetle.

Sceneria jest idylliczna, ubrani w białe szaty mieszkańcy społeczności niby życzliwie uśmiechnięci, ale klimat nieokreślonego zagrożenia jest z miejsca wyczuwalny. Obrazy mają w sobie coś z psychodelicznej wizji: często zażywa się tu halucynogenne grzybki, ale widz momentami ma uczucie, że sam się ich najadł. Całość nie jest jakoś szczególnie przerażająca, a raczej wprawiająca w dziwny niepokój.

Oglądaniu filmu często też towarzyszy nerwowy chichot - a nawet wybuchy śmiechu - i jest to reakcja jak najbardziej prawidłowa. Najlepsze współczesne horrory często graniczą z czarnymi komediami, ale w Midsummer humoru jest wyjątkowo dużo. Kilka komediowych pomysłów jest tu naprawdę rewelacyjnych.

Przy całej swojej niecodzienności Midosmmer nie jest jednak aż tak oryginalny, jak się wydaje. Nawiązuje wprost do tzw. folk-horrorów, popularnych zwłaszcza w latach 70., z klasycznym dziś Kultem (1973) na czele. Ma też kilka istotnych słabości.

Po pierwsze nieludzką długość (140 minut), nieproporcjonalną do ilości ekranowych zdarzeń. Po drugie, od połowy film staje się zanadto przewidywalny. Po trzecie, młodzi Amerykanie zachowują się tu niesłychanie biernie wobec własnego losu, a ich pasywność wydaje się cokolwiek sztuczna. Normalny człowiek już po pierwszym zetknięciu z praktykowanymi tu rytuałami uciekłby gdzie pieprz rośnie - ci trwają w miejscu, jakby ich ktoś zaczarował. Urzeczenie Hargą Dani - głównej postaci filmu - można jeszcze zrozumieć: panują tu silne więzi, których jej brakuje, władza praktycznie należy do kobiet, a tutejsze postrzeganie śmierci, po jej traumatycznych doświadczeniach, może mieć w sobie coś kojącego. Ale reszta postępuje tak, jakby po prostu nie zależało im na życiu. Dlaczego więc mnie, widzowi, ma zależeć?

Paweł Mossakowski

USA 2018 (Teen Spirit). Reż. Max Minghella. Aktorzy: Elle Fanning, Agnieszka Grochowska, Zlatko Burić, Rebecca Hall

Elle Fanning udaje się tchnąć trochę życia i prawdy w dość konwencjonalną opowieść o spełnianiu młodzieńczych marzeń wpisaną w neonową oprawę talent show.

Poznajcie Violet Valenski. W szkole trzyma się na uboczu, w weekendy dorabia w podrzędnym barze, żeby podreperować domowy budżet, a po godzinach śpiewa dla niedobitków przysypiających nad piwem. Niezbyt podoba się to jej matce, polskiej imigrantce. - Czy ja ci zabraniam śpiewać? - pyta, ale córce już dawno przestał wystarczać kościelny chór. Znamy podobne życiorysy z Idola czy X Factor. Violet oprócz odpowiedniej historii, czyli tzw. backgroundu, ma też głos. Kiedy skromna i nieśmiała 17-latka z prowincji wchodzi na scenę, nabiera pewności siebie.

W swoim reżyserskim debiucie aktor Max Minghella (jego ojciec, laureat Oscara za Angielskiego pacjenta, pochodził z brytyjskiej wyspy Wight, gdzie mieszka bohaterka filmu) sięga po bajeczkę o narodzinach gwiazdy. Przechodzimy kolejne etapy telewizyjnego show, do którego Violet przygotowuje samozwańczy menedżer, podupadły gwiazdor opery. Scenariusz brzmi znajomo, rozpoznajemy go po pierwszym, rytmicznym takcie, jak większość kawałków wykorzystanych na ścieżce dźwiękowej.

Choć Minghella sięga po gatunkowe klisze, jednocześnie oszczędza nam paru oczywistych rozwiązań. Nie wpycha więc dziewczyny w ramiona wymoczka z kapeli, za to kusi kontraktem płytowym (w roli diablicy Rebecca Hall reprezentującej bezwzględny show-biznes), co będzie dla niej pierwszym poważnym sprawdzianem, zanim w ogóle zacznie karierę.

Z perspektywy polskiego widza interesujące wydaje się tło w postaci matki bohaterki, która mieszka za granicą od lat, ale wciąż czuje się obco. Miło zobaczyć na ekranie Agnieszkę Grochowską, coraz częściej mamy ku temu okazję w zagranicznych produkcjach.

Jednak Moja gwiazda. Teen Spirit pozostaje koncertem Elle Fanning. Violet nie rozstaje się tu z iPodem, a młodziutka aktorka sama wykonuje covery m.in. Ellie Goulding, Robyn i Sigrid. I właśnie kiedy śpiewa, jej bohaterka odnajduje w cudzych tekstach własny głos, a popowa energia zdaje się nieść film ponad ograniczenia prostej fabuły.

Piotr Guszkowski

Kenia/Niemcy 2018. Reż. Likarion Wainaina Aktorzy: Stycie Waweru, Nyawara Ndambia, Marrianne Nungo

Dramat o chorej na raka 9-letniej dziewczynce, która uwielbia bohaterów filmów kung-fu.

Podczas pobytu w szpitalu Jo oraz inni mali, nieuleczalnie chorzy pacjenci oglądają z zapartym tchem wyczyny Jackie Chana, Jet Li i innych filmowych herosów. Gdy matka Jo dowiaduje się od lekarzy, że córce zostało zaledwie kilka miesięcy życia, decyduje się zabrać ją do domu, gdzie ma spokojnie leżeć i odpoczywać. Ale jej starsza siostra Mwix ma inny pomysł: wciągając do współpracy mieszkańców wioski, umożliwia Jo realizację jej fantazji.

Jak? Na dwa sposoby, jeden lepszy od drugiego. Nie będę ich szczegółowo opisywał, w każdym razie dookreślają i uzupełniają tematykę filmu. Supa Modo jest nie tylko opowieścią o umierającym dziecku, ale też swoistym hołdem złożonym kinu, jego sile i magii. A także potędze wyobraźni, na tymże kinie wyhodowanej.

Opowiadać o umierającym dziecku jest w kinie niezwykle trudno. Albo się popada w łzawy, graniczący z emocjonalnym szantażem melodramat, albo w irytujący swoją naiwnością optymizm. Supa Modo udało się tych skrajności uniknąć i - choć momentami ociera się o każdą z nich - odnaleźć drogę pośrodku. Bardziej niż o grozie śmierci mówi się w nim o celebrowaniu radości życia.

Trzy główne postaci dramatu (dwie siostry oraz surowa, zasadnicza matka) są nakreślone żywo i przekonująco - oraz bardzo dobrze zagrane. Film ma też duże wartości pedagogiczne. Choć oczywiście trudno zaliczyć go do "kina familijnego", jak najbardziej nadaje się do oglądania przez starsze dzieci i ich rodziców - będzie o czym po seansie rozmawiać.

Nie tylko zresztą o tym, co stanowi jego główną zawartość tematyczną, ale i o kwestiach, które pojawiają się w nim niejako przy okazji np. społecznej solidarności. Postawa mieszkańców małej afrykańskiej wioski jest pod tym względem imponująca.

Paweł Mossakowski

USA 2019

Komedia. Frank (Alec Baldwin) i Nancy (Salma Hayek) znajdują się w fatalnej sytuacji finansowej, co starają się usilnie ukryć, tak przed córką studentką, jak najbliższym otoczeniem. Gdy okazuje się to już niemożliwe, postanawiają wynająć dom nieobecnego sąsiada - niestety, niewłaściwej osobie.

pmoss