Polska 2019. Reż. Mariusz Gawryś. Obsada: Piotr Stramowski, Maria Kania, Paweł Królikowski, Zbigniew Stryj
Kino kryminalno-sensacyjne ze śledztwem wokół przekrętu w fundacji transplantologicznej.
Wszystko zaczyna się od zabójstwa cenionego lekarza. Na miejscu pojawia się komisarz Samborski, któremu przydzielona zostaje początkująca policjantka. Będą potrzebowali chwili, żeby się dotrzeć. Jeszcze dłużej zajmie im zrozumienie, że skoro mają do czynienia z robotą profesjonalistów (precyzyjny strzał przez judasza), może chodzić o grubszą sprawę.
Każdy widz, który zna zarys fabuły z trailera (nie wspominając o haśle: Chroń swoje DNA umieszczonym na plakatach), będzie kilka kroków przed bohaterami. Zanim go w końcu dogonią, co następuje mniej więcej w połowie filmu, zdąży się więc trochę wynudzić i zirytować - choćby poziomem dialogów. Obejrzy na przykład scenę kuriozalnego przesłuchania prowadzonego przez Sambora, które komentują jego współpracownicy po drugiej stronie lustra weneckiego. Dziwna rzecz, ale z czasem ten absurdalny humor zaczyna się sprawdzać (a może po prostu człowiek się przyzwyczaja - nie wiem). Trafia się parę w miarę zabawnych puent; żart, który za pierwszym razem nie wypalił, powtórzony wywołuje uśmiech; ulepiony ze schematów wojskowy emeryt w klimacie lat 90. grany przez Pawła Królikowskiego wnosi nieco luzu i kolorytu do policyjnej powagi.
Sługi wojny zapowiadano początkowo jako kontynuację Sług bożych z Bartłomiejem Topą na tropie tajemniczych śmierci we Wrocławiu. Ostatecznie ostało się miejsce akcji, za kamerą stanął ponownie Mariusz Gawryś. Schemat opowieści również wydaje się powtórzony, choć zmieniło się tło oraz bohater (w głównej roli tym razem Piotr Stramowski).
Na pewne niedoróbki realizacyjne można przymknąć oko, w swej rzemieślniczej robocie Sługi wojny nie są jeszcze najgorszą próbą zmierzenia się z kinem gatunkowym w polskim wydaniu. Sceny akcji? Naliczyłem aż dwie, w tym krótki pościg po dachach i poddaszach wśród suszącego się prania. A intryga z bioterroryzmem w tle? Nie urąga inteligencji widza. Natomiast bazuje na obawach o bezpieczeństwo Polski, któremu zagrażają zakusy zachodnich korporacji, obcych wywiadów itd. Brzmi znajomo? Zło ma oczywiście niemieckie korzenie. Dla zachowania pozorów wszystko odbywa się pod płaszczykiem wyśmiania władzy i obsadzania stołków. Czyli krytyki kontrolowanej, w każdym razie niesięgającej wyżej niż gabinet wiceministra.
Piotr Guszkowski
(La paranza dei bambini) Włochy 2019 Reż. Claudio Giovannesi Aktorzy: Francesco Di Napoli, Pasquale Marotta, Viviana Aprea
Dramat kryminalny. Gomorra w wersji młodzieżowej, czyli jak nastolatek z Neapolu zapragnął zostać bossem mafii.
15-letni Nicola, który przewodzi sześcioosobowemu młodzieżowemu gangowi, zaczyna wraz z kolegami pracować dla miejscowej mafii, ale jego ambicje sięgają znacznie wyżej.
Film jest ekranizacją książki włoskiego pisarza i dziennikarza Roberto Saviano, autora słynnej Gomorry, też zresztą przeniesionej na ekran, zarówno duży, jak mały. Znam tylko jej kinową wersję, która wydaje mi od Piranii znacznie lepsza, co nie znaczy, że film Claudio Giovannesi pozbawiony jest zalet. Oglądamy z zaciekawieniem, jak Nicola, zawierając niekiedy dość egzotyczne sojusze i wykorzystując nieoczekiwane okazje (jak aresztowanie starych mafiozów), robi błyskawiczną karierę w kryminalnym półświatku Neapolu. On sam jest chłopaczkiem na swój sposób sympatycznym i niepozbawionym wrażliwości. Ponieważ był wielokrotnie świadkiem, jak jego prowadząca małą pralnię matka była zmuszana do płacenia haraczu, to sam w chwili objęcia władzy nakazuje zaprzestać tego procederu - ludzki z niego pan.
W Piraniach (świetny tytuł, nawiasem mówiąc) znajdziemy też dużo tzw. mięsa, konkretów, drobnych a charakterystycznych detali, co, jak podejrzewam, jest głównie zasługą Saviano - będącego współscenarzystą filmu - który zna temat jak mało kto. Wrażenie ścisłego realizmu wzmacnia też bardzo zręcznie prowadzona z ręki kamera, zaś Neapol, ze swoim nieco dekadenckim pięknem, stanowi zarówno naturalną, jak i bardzo atrakcyjną scenerię do tego rodzaju opowieści.
Sama jednak opowieść jest schematyczna, oklepana i przewidywalna: widzieliśmy ją dziesiątki razy. Właściwie jedynym odejściem od schematu jest brak konfliktu Nicoli z matką, która przyjmuje drogocenne podarki od syna bez zadawania zbędnych pytań i jest z niego w pewnym sensie dumna - zwykle jest odwrotnie, rodzice w takich filmach grają rolę złego sumienia.
Film zostawia też poczucie niedosytu: w pierwszej, znacznie lepszej połowie reżyser napina rozmaite obiecujące wątki, które potem zostają rozwinięte płasko i rozczarowująco.
Piranie są też zadziwiająco łagodne i wygładzone, lightowe. Wiadomo skądinąd, że właśnie młodociani przestępcy są wyjątkowo bezwzględni i brutalni: w kontraście między niewinnością dziecięcych twarzyczek a okrucieństwem czynów kryje się groza bez mała metafizyczna. Tu tego praktycznie nie ma, jakby film ocenzurowano na potrzeby telewizji. Wreszcie brakuje trochę ironii, świadomości, że to wszystko jest trochę niepoważną zabawą w gangsterkę, która niepostrzeżenie stała się rzeczywistością. Że ci wszyscy chłopcy noszą za duże buty, a ich kostiumy są szyte na inną miarę.
I nieprzypadkowo film jest najlepszy (i najzabawniejszy) właśnie wtedy, gdy owa ironia jest dopuszczana do głosu - gdy np. bohaterowie uczą się z YouTube obsługi kałasznikowa. Szkoda, że takich momentów jest tak niewiele.
Paweł Mossakowski
Islandia/Finlandia/Niemcy Reż. Baldvid Zophioniasson Aktorki: Elin Sif Halldorsdóttir, Eyrun Bjork Jakobsdóttir, Kristnora Haraldsdóttir, Lara Johanna Jonsdóttir
Dramat. Historia dwóch przyjaciółek-narkomanek z Reykjaviku.Dramat. Historia dwóch przyjaciółek-narkomanek z Reykjaviku.
15-letnia Magnea zaczyna brać pod wpływem nieco starszej od siebie Stelli i wkrótce obie dziewczyny uzależniają się od twardych narkotyków. Ale są też uzależnione od siebie: w zasadzie to tylko przyjaciółki, jednak wzajemne przyciąganie jest oczywiste. Czy nierozwiązane problemy z własną seksualnością nie są zresztą jedną z przyczyn ich nałogu?
Film islandzkiego reżysera ma jednak znacznie bardziej uniwersalny charakter: narkomania wszędzie wygląda podobnie, niezależnie od płci, kraju, orientacji seksualnej, a nawet spełnienia uczuciowego bądź jego braku. Pod tym względem Pozwól mi upaść nie jest szczególnie oryginalny: oglądamy powolne, a potem raptownie przyśpieszające obsuwanie się w dół, kłamstwa i fałszywe obietnice, bezradność rodziców itd. Wszystko to jednak przedstawione zostaje bardzo realistycznie i przekonująco - scenariusz jest solidnie udokumentowany, oparty na relacjach rodzin narkomanów. I w związku z tym bardzo pesymistyczny.
Pozwól mi upaść odchodzi od schematu, znanego choćby z niedawno pokazywanego Mojego pięknego syna, który nakazuje, aby w filmach o nałogu pokazywać głównie walkę z nim. A więc próby zerwania z narkotykami, powroty do nich, ponowne podejścia do trzeźwości itd. Tu tej huśtawki rozpaczy i nadziei nie ma. Owszem, Magnea trafia w pewnym momencie na odwyk, ale bardziej z obowiązku i bez przekonania. Sam reżyser też zdaje się nie mieć najlepszego zdania o tego rodzaju instytucjach, a zwłaszcza religijnych podstawach ich działalności.
Zamiast konstrukcji huśtawkowej reżyser buduje swoją opowieść na zasadzie konfrontowania teraźniejszości i przyszłości: oglądamy naprzemiennie Magneę i Stellę jako nastolatki i jako dorosłe kobiety w 20 lat później. Sam pomysł nie jest zły, ale jego realizacja szwankuje wskutek niestarannego i nie zawsze chyba przemyślanego montażu, zabijającego potencjalne napięcie, a niekiedy zwyczajnie dezorientującego widza.
Mimo tych niedoskonałości jest to mocny, niepozostawiający złudzeń film: nawet miłość przestaje się liczyć, gdy musisz wziąć działkę. Jeśli więc, młody człowieku, masz zamiar spróbować narkotyków, obejrzyj najpierw Pozwól mi upaść.
Paweł Mossakowski
USA 2019, sensacyjny.
Nowy Jork, 1978 rok. Żony irlandzkich gangsterów, rządzących dzielnicą Hell's Kitchen, po zamknięciu mężów w więzieniu kontynuują z powodzeniem ich działalność. W rolach głównych Melissa McCarthy, Elisabeth Moss i Tiffany Haddish.
USA 2019, kino akcji.
Agent Mike Banning (Gerard Butler) zostaje oskarżony o próbę zamachu na prezydenta USA. Musi udowodnić swoją niewinność oraz odnaleźć rzeczywistego sprawcę - terrorystę szykującego się do kolejnego ataku.
USA 2019
Horror rozgrywający się na Florydzie zaatakowanej przez potężny huragan. Młoda kobieta jedzie do swojego ojca, aby sprawdzić, czy wszystko u niego w porządku. Ale oprócz niego w podtopionym domu zastaje także nieproszonego gościa: wielkiego, wygłodniałego aligatora.
USA/Australia 2019
Przygodowo-familijny, oparty na animowanej serii telewizyjnej Dora poznaje świat. 16-letnia Dora, wraz z grupą przyjaciół, próbuje odszukać rodziców zaginionych podczas ekspedycji w południowoamerykańskiej dżungli. W tle ratunkowej misji znajduje się legendarne Miasto Złota.
Francja/USA 2019
Animowany, inspirowany produktami firmy Playmobil. Osierocone rodzeństwo, 10letni Charlie i jego nieco starsza siostra Marla, zostają przeniesieni do krainy zabawek (z figurkami Wikingów, rycerzy, jaskiniowców, tajnych agentów, robotów, Rzymian itd.).
Czechosłowacja 1957
Ekranizacja klasycznej powieści Jarosława Haszka, która sama stała się klasyką, tym razem filmową.
pmoss
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze