Renée Zellweger wróciła. Brawurowa rola Judy Garland w biograficznej Judy może przynieść aktorce kolejnego Oscara. Na razie przyniosła świetne recenzje i kilkuminutową owację na stojąco.
Jeszcze pięć lat temu media na całym świecie bardziej interesowały się wyglądem Renée Zellweger, a mniej jej rolami. Wystarczyło, że przeszła w 2014 r. po czerwonym dywanie jednego z hollywoodzkich rautów, by internet zalała fala okrutnych nagłówków i spekulacji, że laureatka Oscara, filmowa Bridget Jones i brawurowa Roxie z musicalu Chicago poddała się operacjom plastycznym.
Magazynowi Marie Claire aktorka wyznała w tym roku, że to "międzynarodowe upokorzenie oprowadziło ją do depresji. Teraz Zellweger wraca w Judy, biograficznym filmie opowiadającym o ostatnich latach życia wyczerpanej sławą i uzależnieniami Judy Garland, tragicznej gwiazdy starego Hollywood. Rola ta przyniosła jej kilkuminutową owację na stojąco po pokazie filmu podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto, świetne recenzje i szansę na kolejnego Oscara.
Zellweger to dziewczyna z Teksasu. Karierę zaczęła na początku lat 90., a swój aktorski warsztat szlifowała na planie horroru - a konkretnie czwartej części krwawej Teksańskiej masakry piłą mechaniczną, gdzie doświadczenie zbierał anonimowy wówczas Matthew McConaughey.
Obdarzona wdziękiem i charakterystycznym śmiechem Zellweger szybko jednak wpadła w oko producentom i z nieznanej nikomu aspirującej aktorki stała się gwiazdą. W 1996 r. zagrała u boku Toma Cruise'a w komediodramacie Jerry Maguire (na przesłuchanie jechała przekonana, że roli nie dostanie), a kolejnych 10 lat było dla niej pasmem nieustających sukcesów.
W 2001 r. po raz pierwszy wcieliła się w niepoukładaną Bridget Jones, z dnia na dzień stając się ulubienicą milionów widzów. Rola ta przyniosła jej też pierwszą nominację do Oscara, a drugą zgarnęła już rok później - stepując i śpiewając w Chicago. Statuetkę odebrała wreszcie w 2004 r. - u boku Nicole Kidman była we Wzgórzu nadziei porywczą Ruby, dziewczyną z Północnej Karoliny, która ze strzelbą w garści stawia czoła trudom życia w czasie wojny secesyjnej.
XXI w. przyniósł jej też role w stylizowanej na lata 50. komedii Do diabła z miłością, drugiej części perypetii Bridget Jones, dramacie Człowiek ringu i komedii wyreżyserowanej przez George'a Clooneya Miłosne gierki. Wydawało się jednak, że interesujące role dla Zellweger się wyczerpują, a Hollywood nie ma na aktorkę pomysłu.
Ona też to wyczuła i w 2010 r. zrobiła sobie sześcioletnią przerwę od kina. Guardianowi powiedziała we wrześniu: - Musiałam się sobą zaopiekować. - Byłam znudzona sobą, znudzona moimi rolami, potrzebowałam nowych doświadczeń.
Opłaciło się. W 2016 r. wróciła triumfalnie w Bridget Jones 3, a w tym roku zebrała świetnie recenzje nie tylko za Judy, ale też swoją balansującą na granicy karykatury rolę Anne Montgomery w serialu What/If.
Marta Górna
Był złotą rączką, budował domy za granicą - po sukcesie Jesteś Bogiem Marcin Kowalczyk wolał zbierać doświadczenia i czekać na właściwe projekty niż rozmienić się na drobne. Teraz wraca w głównej roli w filmie Jak zostałem gangsterem. Historia prawdziwa.
Przez siedem lat od premiery opowieści o Paktofonice aktora, który momentalnie został okrzyknięty nadzieją polskiego kina, mogliśmy oglądać zaledwie w kilku produkcjach (m.in. w Hardkor Disko, Córkach dancingu i Helu), zapukał też do drzwi Hollywood (Alfa).
Zaczęło się od Uwolnić orkę. - To był pierwszy film, który obejrzałem w kinie - wspomina Marcin Kowalczyk. - Wymyśliłem sobie wtedy, że zostanę aktorem, żeby przeżywać fascynujące przygody, i odtąd konsekwentnie do tego dążyłem - dodaje.
W krakowskim XXI LO, do którego poszedł, była klasa o profilu teatralnym oraz scena z prawdziwego zdarzenia. Na PWST dostał się za drugim podejściem. - Po wakacyjnej pracy w Norwegii kupiłem sobie kamerę - mój mroczny przedmiot pożądania. Ale już wcześniej, razem z ludźmi z roku, nagrywaliśmy improwizowane sceny komórkami, bawiliśmy się, twórczo prowokowaliśmy siebie nawzajem - tłumaczy. Mówiąc my, Kowalczyk ma na myśli wyjątkowo zdolne towarzystwo, bo studiował razem z m.in. Dawidem Ogrodnikiem, Jakubem Gierszałem czy Mateuszem Kościukiewiczem.
Mistrza znalazł w osobie Romana Gancarczyka. - Na pierwszych zajęciach przyznał, że nie umie uczyć, jąkał się. Byłem rozczarowany jego nieporadnością. Ale antyautorytarna sztuczka zadziałała: poczułem się swobodniej i odważyłem zagrać - przyznaje Kowalczyk. Właśnie do Gancarczyka zwrócił się nieco później z problemem: - Jestem jakiś taki pozamykany - wyznałem. W odpowiedzi, zamiast rady, usłyszałem: Co mam ci powiedzieć, właściwie to ja też (śmiech). Poczułem wtedy, że wszystko zależy ode mnie.
Jeszcze na trzecim roku krakowskiej PWST zadebiutował w filmie - od razu w głównej roli: wcielił się w legendę polskiego hip-hopu, Piotra Magika Łuszcza, członka składów Kaliber 44 i Paktofonika. - Miał wyjątkową wrażliwość. Dostrzegłem to, oglądając rozmowy z dziewczyną i synem, które nagrywał na wideo. Sposób, w jaki trzymał kamerę, kiedy ją wyłączał - to wiele o nim mówiło. Ponadto dostałem w spadku kawał szczerej, rapowanej poezji i świetny scenariusz Maćka Pisuka. Próbowałem odnaleźć Magika w sobie - przyznaje Kowalczyk. - Korzystam z naturalnego wstydu, na tym buduję bohaterów. Na planie Jesteś Bogiem uciekałem więc od kamery. Operator nie był zachwycony, ale reżyser Leszek Dawid najwyraźniej mnie zrozumiał i uznał, że to właściwa polityka wobec tej postaci.
Potwierdziły to świetne recenzje. Kreację charyzmatycznego 25-latka docenili także krytycy Guardiana czy The Hollywood Reporter. Kowalczyk za debiut aktorski zdobył nagrodę im. Zbyszka Cebulskiego na festiwalu w Gdyni w 2012 roku. Wielu na jego miejscu starałoby się wycisnąć z tych pięciu minut jak najwięcej, podejmując niekoniecznie dobre decyzje, ale Marcin miał inny pomysł na siebie. - Pracowałem raz z reżyserem, który rzucał jakieś uwagi znad gazety, siedząc z nogą założoną na nogę. Trudno to nazwać spotkaniem, a ja szukam właśnie inspirujących spotkań - przyznaje. Dlatego starannie dobiera projekty.
Cierpliwość zaowocowała udziałem w Hardkor Disko: mocnym, przepełnionym buntem i zrealizowanym w pełni niezależnie debiucie Krzysztofa Skoniecznego. Skonieczny - z wykształcenia aktor, kojarzony wówczas głównie jako twórca teledysków (potem odniesie sukces serialem HBO Ślepnąc od świateł) - powierzył Kowalczykowi rolę chłopaka w kapturze skrywającego tajemnicę i plan zemsty. Aktor zbudował postać przy użyciu minimalnych środków. - Marcina poznałem jak był jeszcze świeżynką przed debiutem - wspomina Skonieczny. - Najpierw obserwowałem go w kilku różnych miejskich akcjach i spodobało mi się wtedy to, że to jest taki aktor-nieaktor, ktoś, kto po prostu sobie jest, a nie coś tam gra. Zbiegło się to z odpalaniem Hardkor Disko. Najbardziej zaintrygowała mnie właśnie silna energia jego obecności, którą kamera skwapliwie absorbuje.
W kolejnych latach Kowalczyk był oszpeconym wyrwaniem rogów Trytonem z Córek dancingu Agnieszki Smoczyńskiej oraz snajperem po misji w Afganistanie, który daje się zwerbować mordercy w Anatomii zła Jacka Bromskiego. Ma też za sobą przygodę z Hollywood. Do współpracy zaprosił go Albert Hughes, autor kręconych z bratem Allenem filmów Z piekła rodem, Księga ocalenia czy Zagrożenie dla społeczeństwa i bywalec festiwalu Camerimage (właśnie tam obejrzał Jesteś Bogiem i Hardkor Disko). Zagrał wojownika czasów epoki lodowcowej, na planie survivalowej opowieści spędził trzy miesiące.
Co zainteresowało Kowalczyka w scenariuszu Jak zostałem gangsterem? - Poczucie humoru i barwna historia, która pachniała człowiekiem. Trzeba było tylko popracować nad dramaturgią, mamy w końcu do czynienia z opowieścią gangsterską, bohater musi ponieść konsekwencje swoich wyborów - tłumaczy. Film Macieja Kawulskiego, reżysera Underdoga, jest krwawą kroniką działalności polskiej mafii: ludzi, którzy zaczynali od dowożenia prostytutek do hotelu zagranicznym gościom i wykorzystali czasy transformacji, żeby zamienić kreszowe dresy na garnitury. Ukrywający swoje personalia bohater Kowalczyka z ironią komentuje własne wzloty i upadki, a jeszcze chętniej: te konkurencji.
Piotr Guszkowski
Wielka Brytania/USA 2019. (Cats) Reż. Tom Hooper. Aktorzy: Francesca Hayward, Judi Dench, Idris Elba, Ian McKellen, Taylor Swift
Standardowe filmy musicalowe przeplatają akcję piosenkami, w Kotach akcji i dialogów uzbierałoby się może kilka minut - film składa się niemal w całości z występów wokalno-tanecznych w wykonaniu aktorów i aktorki w kocich futrach. Główną osią fabuły jest bowiem coś w rodzaju konkursu talentów, w którym nagrodą jest dostanie się do kociego nieba i rozpoczęcie nowego życia, jednoosobowym zaś jury - dostojna kocica zwana Wyrocznią (Dench).
Czegoś równie nudnego dawno nie widziałem - tym nudniejszego, że uczestnicy turnieju śpiewają głównie o sobie, przez co lwią część opowieści zajmuje tzw. ekspozycja. Być może oglądając telewizyjne show w rodzaju Mam talent, widz się jakoś angażuje, ma swojego faworyta itd., ale w przypadku filmu fabularnego o takie emocje jest znacznie trudniej. Równie mało wciągające są poboczne kwestie, jak np. czy wygnana z domu młoda koteczka Wiktoria zostanie przyjęta do zaludniającego ekran stada londyńskich kotów zwanych tu Kocurkami.
Gdyby jeszcze wykonywane tu seryjnie piosenki były atrakcyjne... ale niestety: utwory Andrew Lloyda Webbera - może z wyjątkiem najsłynniejszego z nich Wspomnienia - brzmią zadziwiająco staroświecko i nieciekawie. Trudno czepiać się układów choreograficznych, ale te z kolei filmowane są manierycznie, pod przedziwnymi kątami. W obsadzie mamy głośne nazwiska i wspaniałych aktorów, i choć nie zawodzą, to trudno oprzeć się wrażeniu, że ich umiejętności nie są tu wykorzystane, i w zasadzie mogliby zostać zastąpieni przez wykonawców przeciętnych, byle sprawnych technicznie.
Komputerowe dekoracje budujące fantazyjny świat filmu zalatują kiczem, ale już najgorsze ze wszystkiego są kostiumy, też stworzone komputerowo i czyniące z bohaterów hybrydalne, pół-ludzkie, pół-kocie istoty - nie znajduję dla nich innego słowa jak koszmarne. Jest w nich też coś obscenicznego: chwilami ma się wrażenie, że ogląda się np. nagie kobiety porośnięte gęstym włosiem. W sumie jedna z najbardziej spektakularnych katastrof filmowych ostatnich lat, choć jeśli ktoś bardzo kocha - ale podkreślam: bardzo - musicale, może zaryzykować.
PS Czuję się jednak w obowiązku oddać sprawiedliwość tłumaczce filmu, p. Agacie Dece. Teksty piosenek są bardzo udatnie spolszczone: bez napinania się i udawania, że jest się drugim T.S. Eliotem, którego tomik wierszy poświęcony kotom stał się inspiracją musicalu.
Paweł Mossakowski
USA 2019 (The Peanut Butter Falcon). Reż. Tyler Nilson, Michael Schwartz Aktorzy: Shia LaBeouf, Zack Gottsagen, Dakota Johnson
Komediodramat. Młody mężczyzna z zespołem Downa, który zwiał z domu opieki, oraz poławiacz krabów, który naraził się niebezpiecznym ludziom, jednoczą siły podczas wspólnej ucieczki.
Zak ucieka z domu starców, gdzie umieściła go rodzina. Nie chodzi mu tylko o odzyskanie wolności - chce koniecznie poznać swojego idola, legendarnego wrestlera. Po drodze napotyka Tylera (LaBeouf), poławiacza krabów i życiowego rozrabiakę, który ostro zadarł z konkurencją. Zaczynają wspólną podróż.
Pomysł filmu nie jest szczególnie oryginalny. Zwłaszcza kino niezależne, sundance'owe, lubi ten schemat fabularny: oto para bohaterów, bardzo od siebie różnych, a złączonych jedynie jakąś formą życiowego nieprzystosowania, wspólnie jedzie przez Stany, zaś w trakcie podróży wytwarza się między nimi niemal braterska więź.
Fajny i ciekawy jest również dobór bohaterów. Tyler ma bardzo kiepski okres: nie może się pozbierać po niedawnej śmierci brata, a jeszcze do tego stracił zawodową licencję. Zarazem to awanturnik, osobnik destrukcyjny i autodestrukcyjny, łatwo wchodzący w kolizję z prawem. Nie jest oczywiście zachwycony perspektywą zajmowania się Zakiem, ale ich późniejsza współpraca układa się zadziwiająco harmonijnie. Być może dlatego, że traktuje Zaka n o r m a l n i e, nawet szorstko; nie jak duże dziecko, tylko dorosłego człowieka - bez taryfy ulgowej. Zak z kolei jest rozbrajająco naiwny, ale jego entuzjazm i optymizm mają w sobie coś zaraźliwego - jest tym, czego zdołowany Tyler najbardziej teraz potrzebuje. Obaj więc dają sobie coś wzajemnie.
Ponad schematy wznosi też film bardzo dobre aktorstwo. LaBoeuf nie zawodzi (pewne charakterologiczne podobieństwo do granej postaci pomaga), ale prawdziwą rewelacją jest Gottsagen, aktor z zespołem Downa. Jest chodzącym wdziękiem i naturalnością, i w dużej mierze dzięki niemu Sokół z masłem orzechowym (dziwaczny tytuł pochodzi od pseudonimu, jaki by sobie obrał jako zawodowy wrestler) unika pułapki sentymentalizmu.
A tak film jest czuły - ale nie czułostkowy; słodki - ale nie przesłodzony, ciepły - ale nie przegrzany emocjonalnie. Mnie podobało się również to, że właściwie wszystkie pojawiające w nim postacie - włącznie z wolontariuszką z domu opieki i emerytowanym czempionem - mają w sobie jakieś zadry, jakieś wewnętrzne niewygody, jakieś zwichnięte życiorysy. Owszem, niektóre rozwiązania są zbyt łatwe, naciągane i naiwne, ale całość broni się całkiem dobrze.
Paweł Mossakowski
Polska 2019. Reż. Małgorzata Imielska. Aktorzy: Zofia Domalik, Maria Sobocińska, Magdalena Celmer, Halina Rasiakówna, Dobromir Dymecki
W fabularnym debiucie uznana dokumentalistka Małgorzata Imielska ukazuje losy siedemnastolatki z poprawczaka, która za wszelką cenę próbuje odnaleźć matkę.
Ola ma blizny po samookaleczeniach, obgryza paznokcie. Skryta, jakby przykulona, przypomina zlęknione zwierzę, które ktoś skrzywdził. Za ciągłe ucieczki z domu dziecka wylądowała w poprawczaku. Myślami jest jednak gdzie indziej, odtwarza na kamerze nagrania z dzieciństwa, idealizuje wspomnienie matki. Trenuje lekkoatletykę tak jak ona.
Bieganie staje się metaforą. Inaczej niż w Samotności długodystansowca Tony;ego Richardsona, gdzie bohater w trakcie godzin spędzanych poza murami zakładu rozpoznawał siebie i dojrzewał do buntu, Ola zwykle trenuje na ciasnej przestrzeni, patrzymy na nią przez siatkę. Jednak najpoważniejsze ograniczenia tkwią w głowie. W biegu dziewczyny zamiast wyciszenia bólu więcej jest zawziętości. Wciąż powtarza pytanie: A mama się dowie? To dla niej chce wygrać zawody.
Dokumentalne doświadczenie Małgorzaty Imielskiej jest wyczuwalne w podejściu do postaci, tematu, nawet przestrzeni. Naturalizm udaje się wydobyć za sprawą zdjęć Tomasza Naumiuka. Przekonująco wypadają młode aktorki: oprócz nagrodzonej na festiwalu w Gdyni za debiut Zofii Domalik w głównej roli, także Maria Sobocińska znana z Pana T. Lecz ostatecznie zaangażowane w zamyśle kino rozbija się o programowy fatalizm wpisany w historię dziewczyn z poprawczaka. Nawet jeśli wynika on ze środowiskowej obserwacji, to przynosi scenariuszowe schematy. Uderza sposób, w jaki pokazano prowincję oraz pozbawionych empatii wychowawców. Wszyscy są tu źli, wykorzystują słabość i położenie bohaterek, grzeszą zaniechaniem, odwracają oczy - wolą nie widzieć. Nawet sympatyczny trener grany przez Dobromira Dymeckiego okazuje się działać z egoistycznych pobudek (liczy na to, że nogi podopiecznej zaprowadzą go na lepiej płatną posadę). Jedyną nadzieją pozostaje dziewczęca solidarność.
Piotr Guszkowski
Francja 2019
Komedia absurdu o czarnym zabarwieniu. Georges (Jean Dujardin) po przyjeździe do górskiego hotelu kupuje kurtkę ze skóry jelenia, a następnie postanawia, że będzie jedynym człowiekiem na świecie, który nosi kurtkę. Zaczyna też kręcić o tym amatorski film wciągając do współpracy hotelową barmankę. Wydziwaczone i niezabawne.
USA 2020
Horror, tzw. reboot filmu z 2004 pod tym samym tytułem, rozgrywający się w tym samym czasie, tyle, że nie w Japonii, a małomiasteczkowej Ameryce. Zwyczajnie wyglądający dom jest ogarnięty klątwą: ktokolwiek przekroczy jego próg ginie gwałtowną śmiercią. Śledztwo w tej tajemniczej sprawie prowadzi młoda policjantka.
Kanada/USA 2019
Animowany.
ies bogatej baronowej, Urwis, chowany jest w cieplarnianych warunkach: wspaniała willa, wielkie łoże, stek na obiad itp. Ale po śmierci swojej właścicielki i konflikcie z jej spadkobiercami, będzie musiał zmierzyć się z prawdziwym życiem.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze