Przez lata - dziś osiem kolejnych w jednym klubie to w przypadku obcokrajowców ewenement - Australijczyk był dla toruńskiego żużla priorytetem. Teraz pierwszy raz nim nie jest. Kiedyś od niego rozpoczęto by negocjacje w kontekście nowego sezonu. Dziś musi poczekać na efekty innych rozmów. Nikt nie ma zamiaru stawać do licytacji o usługi Chrisa Holdera. Stało się coś, co jeszcze kilka lat temu trudne było do wyobrażenia - dość realnie można wizualizować sobie toruński żużel pozbawiony Australijczyka. Są dla niego ciekawe alternatywy; coraz częściej też słychać głosy, że i samemu Holderowi przydałaby się zmiana środowiska po tym, jak bardzo wsiąkł w Toruń i jego specyfikę. Tak, jak kiedyś Pomorze było dla niego trampoliną do wielkiej kariery, tak teraz stało się trochę miejscem ciepłej i sowitej emerytury. Trochę zbyt wczesnej jak na 28-latka.Niezależnie od tego, czy tej zimy Australijczyk pożegna się z miastem - a właściwie miasto pożegna jego, bo ruch i karty są po stronie klubu - to jedna z najciekawszych postaci zawodowego sportu, jaka pojawiła się w historii Torunia.
A wszystko zaczęło się od Wrocławia. Był rok 2007. Jason Crump, wtedy gigant światowego żużla traktowany wszędzie niczym wyrocznia, toczył akurat jedną z setek rozmów z trenerem Markiem Cieślakiem. Wspomniał, zupełnie niezobowiązująco, że widział na torze młodego rodaka, który już nabiera szlifów w Anglii. Bez większego doświadczenia, ale sprawiającego wrażenie, jakby urodził się na żużlowym motocyklu. - Jak się nazywa? - zapytał Cieślak. - Chris Holder - odparł Crump. Cieślak to kadrowy ryzykant. Odważny, nie boi się nieszablonowych decyzji. Zaprosił Holdera do Wrocławia. Ten pokazał co potrafi, a Crump w rozmowie z grupą wrocławian skwitował to krótko: - Widzicie go? Zobaczycie, już niedługo będzie mistrzem świata. Miał rację. Holder kilka lat później sięgnął po mistrzostwo.
Jest dobitnym przykładem na to, jak pasja ojca przechodzi na syna. Ojciec - kiedyś też żużlowiec, choć jakże mniejszego formatu - zabierał małego Chrisa, by jak najczęściej nasycał oczy motocyklową fascynacją. Holder junior szybko wsiadł na maszynę do miniżużla. Później zastąpił ją motocyklem do motocrossu, ale ten nie pociągał go jak speedway. Szybko wiedział, że jeśli chce w żużlu osiągnąć coś więcej niż mistrzostwo prowincji w Australii, musi przenieść się do Europy.W tym pomógł mu Crump. Dzięki niemu Holder jako 19-latek podpisał umowę na starty w lidze angielskiej. To Crump znalazł mu dom, mechaników, załatwił sprzęt. Był trampoliną do żużlowej dorosłości. W najlepszym okresie kariery Holder zadziwiał, zachwycał, zaprzeczał czasami prawom żużlowej grawitacji. Na motocyklu pędził tak, jakby nie było dla niego żadnych ograniczeń. Wciskał się w najmniejsze luki, ścinał wiraże wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi, pędził za rywalem jakby był na polowaniu o z góry ustalonym scenariuszu. Szokował wszechstronnością, na co uwagę zwracał jeden z największych światowego żużla, Hans Nielsen. - Zobaczcie, nie ma dla niego różnicy, czy tor jest stały czy jednodniowy - wskazywał. Taki właśnie Holder był w czasach, kiedy rozkochał się w nim Toruń. Australijczyk tylko rok spędził we Wrocławiu. Unibax szukał akurat kogoś, kto zastąpiłby najlepszego juniora, Karola Ząbika. Tak Holder przeszedł w Toruniu drogę od niemal ligowego żółtodzioba po rutyniarza, weterana z wielkim bagażem doświadczeń i równie wielkim zbiorem żelastwa w ciele.
Faszerowano go śrubami kilka lat temu. W 2012 r. w Angli wjechał w bandę tak, że złamał żebro i piszczel, ale przede wszystkim zerwał więzadła w kolanie. W kolejnym sezonie, znów na Wyspach, złamał kość ramienia, pięty, nabawił się poważnych urazów biodra i miednicy. Zdjęcia jakie prezentował na twitterze szokowały. Na jednym z nich pokazał rtg pięty wypełnionej po brzegi żelaznymi śrubami. Później, gdy już je po wielu miesiącach wyjęto, sfotografował je jeszcze raz. Leżały już w pojemniku. Trudno uwierzyć, iż tyle żelastwa mogło pomieścić się w stopie.
Do żużla Holder wrócił, ale już nie taki, jak niegdyś. Stał się bardziej zachowawczy; zaczęto powszechnie mówić o żużlowym 'kablu' - podświadomej obawie przed powtórką groźnej kolizji. Dotknęło to wielu: najwięksi żużlowi ryzykanci tracili nieograniczone wcześniej pokłady odwagi po tym, jak ocierali się na torze o śmierć lub kalectwo. Nałożyła się na to stabilizacja Holdera: ugruntowane życie rodzinne, narodziny dziecka. Do żużla wrócił, ale jakby nieco wolniejszy, jakby bardziej analizujący na torze, czy aby na pewno warto atakować na prostej, gdy rywal zostawia mu minimum wolnego miejsca przy bandzie. Holder sprzed lat by się nie wahał. Holder dziś raczej poczekałby na inną okazję, a gdyby wyprzedzić się nie udało - nie wpadałby w rozpacz.
Taką ewolucję oglądano na Motoarenie. Holderowi wybaczano więcej niż innym - głównie dlatego, że zyskał status ?swojego? człowieka. Nie traktowano go w kategoriach żużlowego najemnika, który nie ma większej styczności z miastem i lokalną społecznością, a wpada tu tylko po to, by odjechać kilka swoich wyścigów, uśmiechnąć się do kamery i zlecić wystawienie klubowi sowitej faktury. Holder wyraźnie skracał ten dystans, związał się przez tych kilka lat z Toruniem. To tu bawił się jeżdżąc fiatem 126p nie wierząc w to, że takim samochodem można rywalizować w jakichkolwiek wyścigach. To tu stał się częstym gościem nocnych klubów na Starówce, gdzie był na wyciągnięcie ręki dla ludzi podziwiających go dotychczas na Motoarenie. To tu - jako miłośnik tzw. plankingu, fotografowania się leżąc z wyciągniętymi rękoma w miejscu publicznym - zrobił sobie słynne zdjęcie, gdy odpoczywa w ten sposób na podstawie pomnika Mikołaja Kopernika. Oczywiście w koszulce wzorowanej na strój toruńskiego klubu. Tej zimy może ją zamienić na inną.
Toruń będzie pamiętać zawsze - choćby z takich chwil w GP na Motoarenie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze