Na co warto w weekend iść do kina? [RECENZJE FILMOWE]

Meksyk, USA 2018 (Roma). Reż. Alfonso Cuarón. Aktorzy: Yalitza Aparicio, Marina de Tavira, Fernando Grediaga

Odyseja rodzinna na miarę mistrzów włoskiego neorealizmu. Alfonso Cuarón wraca do miejsc znanych z dzieciństwa. Poświęcił ten na wskroś osobisty film doświadczeniom, które go ukształtowały, a przede wszystkim - kobiecie, która go wychowała.

Ukochaną gosposię poznajemy w jednym z domów w tytułowej dzielnicy Mexico City. Cleo to prosta dziewczyna, potomkini indiańskiego ludu. Sprząta, gotuje, matkuje czwórce dzieci. Chociaż przez pracodawców - rodzinę z klasy średniej, jest traktowana serdecznie i z szacunkiem, przynależy do innego świata. Granicę wyznacza pochodzenie, status, wykształcenie, a nawet język. Reżyser wygrywa społeczne podziały, od początku wprowadzając pewną podwójność spojrzenia na domowe sytuacje czy zajęcia. Najlepiej widać to będzie jednak w zderzeniu obrazu chłopców bawiących się w astronautę - jeden w nowiutkim stroju, drugiemu, temu z biednej dzielnicy, za hełm wystarczyć musi stare wiadro.

Lecz wobec dramatów w życiu osobistym pani domu i służąca okazują się skazane właściwie na podobny los. Sprawdza się zdanie: my, kobiety, zawsze jesteśmy same. Do symbolu urasta samochód kupiony przez coraz częściej nieobecnego męża: imponujący, jakby miał wyleczyć z kompleksów, ale zupełnie niepraktyczny ford galaxie z trudem mieści się w bramie, nieustannie obcierając ściany błyszczącą karoserią. Jak kobiety wbite w świat dyktowany przez mężczyzn, przyciasny dla ich marzeń, pragnień, aspiracji.

Wobec życiowych nawałnic podziały stają się nieważne, liczyć się będzie wzajemne wsparcie, iście siostrzana troska. W ten sposób "Roma" staje portretem narodzin wspólnoty budowanym na fundamencie solidarności, co można postrzegać szerzej, jako marzenie do spełnienia również w narodowym kontekście. Bo mimo że emocje po mundialu w Meksyku zdążyły opaść, rok 1971 przyniesie niepokoje - osobiste i społeczne. Nadchodzą burzliwe zmiany, co zwiastują kolejne załamania pogody itd., a kulminacją będzie sekwencja na porodówce.

Cuarón wraca do korzeni i wspomnień we wzruszający, ciepły sposób. Podgląda bohaterów rodzinnej sagi oczami dziecka, które nie wszystko, np. rozpad małżeństwa rodziców, jeszcze rozumie. Odtwarza na ekranie tamten świat zaklęty w zapachach, smakach czy barwach i zostawia widzowi pewne tropy (jak odniesienie do Grawitacji, za którą dostał dwa Oscary), idealizując dzieciństwo z zaskakującym umiarem. W szlachetnej czerni i bieli, z długimi, panoramicznymi ujęciami. Najbardziej prozaiczna czynność zyskuje tu głębię.

Choć reżyser lubuje się w planach ogólnych, zachowuje przy tym wrażliwość na detal. W trakcie sylwestrowego przyjęcia rozegranego na miarę "Fanny i Aleksandra" kamera zatrzyma się na chwilę przy butelce z mlekiem pośrodku martwej natury z popielniczką pełną petów i drinkami, a w fali mydlin zalewających posadzkę podjazdu dostrzeżemy odbicie samolotu.

Gdzie oglądać takie filmy po raz pierwszy, jeśli nie na dużym ekranie? Na szczęście wyprodukowana dla Netflixa Roma trafi do wybranych kin. Film został w tym roku nagrodzony Złotym Lwem na festiwalu w Wenecji, ma trzy nominacje do Złotych Globów - dla filmu, za reżyserię i scenariusz.

Piotr Guszkowski

Od czasu premiery na weneckim festiwalu Roma zachwyca widzów na całym świecie. Kim jest autor jednego z największych filmowych wydarzeń 2018 roku?

Meksykańscy reżyserzy mają dziś w Hollywood świetną passę. Alfonso Cuarón, Alejandro González Inarritu i Guillermo del Toro są uwielbiani przez krytyków i widzów, a producenci szukają okazji, by z nimi pracować. Łącznie mają na koncie osiem Oscarów. Urodzeni na początku lat sześćdziesiątych, doskonale jednak pamiętają czas, gdy kino meksykańskie nie kojarzyło się z mocnym, artystycznym głosem i oryginalną wizją. Cuarón wspomina, że swoją przygodę z filmem zaczynał, mając wyraźną misję zerwania z tym, czym kino z jego ojczyzny stało się na przestrzeni poprzednich dekad. Pulpą bez wyraźnego stylu, z kolejnymi produkcjami powstającymi na kolanie w kilka tygodni, przyciągającymi do kin nie jakością, a nagimi piersiami i pupami. Jak sam mówi, chciał poprzez filmy przekształcać rzeczywistość.

Bardzo wcześnie zaczął to robić po angielsku. Urodzony w 1961 roku, jako dziecko marzył ponoć, by zostać pilotem lub astronautą. Szybko nieodłącznym przedłużeniem jego ręki stała się jednak kamera, którą dostał na dwunaste urodziny. Na krótkich filmach łapał urywki rzeczywistości. Zaraz po liceum był za młody na wymarzoną szkołę filmową, poza tym mama nie wspierała takiego pomysłu na karierę. Studiował więc dziennie filozofię, a popołudniami chodził do Centro Universitario de Estudios Cinematográficos, skąd wyleciał po konflikcie z kadrą - za nakręcenie anglojęzycznego filmu.

Z Meksyku wyjechał na początku lat dziewięćdziesiątych po międzynarodowym sukcesie Tylko ze stałym partnerem (1991), jak sam przyznaje, spaliwszy za sobą większość zawodowych mostów. Był zdeterminowany.

Jego pierwszy syn, Jonas, urodził się, gdy Cuarón miał zaledwie dwadzieścia lat. "Robienie filmów bardzo wcześnie zacząłem traktować poważnie, nie jako fanaberię, ale sposób zarabiania na chleb". Amerykański sen zaczął dzięki pomocy Sydneya Pollacka od odcinka antologii telewizyjnej "Upadłe Anioły". Po wielu perturbacjach jego filmowym debiutem w USA została adaptacja popularnej książki dla najmłodszych, Mała księżniczka (1993). Wyniki finansowe były zadowalające, ale to artystyczny sukces filmu zapewnił bilet do kariery nie tylko Cuarónowi, ale i jego współpracownikowi, Emmanuelowi Lubezkiemu, z którym poznali się, jeszcze gdy byli nastolatkami. Doskonały operator kamery otrzymał za Księżniczkę... swoją pierwszą nominację do Oscara. Dziś ma ich osiem, w tym trzy statuetki.

Wyreżyserowane niedługo potem, na zlecenie dużego studia i z cudzym, nieskończonym scenariuszem, Wielkie nadzieje (1998) okazały się dla Cuaróna zimnym prysznicem. Krytyka była bezlitosna, zresztą sam reżyser dziś nazywa tamten film najniższym punktem swojej kariery. Ale jestem losowi wdzięczny za to doświadczenie - nauczyło mnie, czego nie chcę i nie powinienem robić. Próba ponownego ustalenia artystycznej tożsamości nie była łatwa, ale konieczna. I zakończona spektakularnym sukcesem.

Erotycznie naładowane kino drogi I twoją matkę też (2001) z młodziutkimi Gaelem Garcią Bernalem i Diego Luną dla wielu do dziś pozostaje jego najlepszym filmem. Dzięki międzynarodowemu powodzeniu obrazu możliwości Meksykanina znowu wzrosły. Mógł zmierzyć się z wyzwaniem wyreżyserowania dystopijnego obrazu przyszłości z gwiazdorską obsadą. Ludzkie dzieci spotkały się z bardzo przychylną krytyczną reakcją i scementowały reżyserski wizerunek Cuaróna jako mistrza opowiadania poprzez obraz. Otworzyły też drzwi do współpracy z Warner Bros przy młodzieżowym hicie Harry Potter. Więźnia Azkabanu Cuarón wyreżyserował jeszcze przed wejściem na plan Dzieci... Film pozostaje jedną z najlepszych artystycznie części sagi. Dla Cuaróna był zaś pierwszym spektakularnym hitem w box offisie.

Najchętniej sam pisze swoje scenariusze. Jego filmy to wizualne majstersztyki, ale unika pustego efekciarstwa. Nie ma swoich ogranych tricków, po które machinalnie sięga. Każde ujęcie, każdy nietypowy ruch kamery znajduje uzasadnienie czy to w historii, czy w nastroju danej chwili. W Więźniu Azkabanu często sięgał po steadicam, by chwilę potem w Ludzkich dzieciach postawić na śledzącą każdy krok bohaterów kamerę z ręki. Aby osiągnąć wrażenie zatarcia kierunku, góry i dołu, w "Grawitacji" wykorzystano podnośnik, który pierwotnie był robotem używanym przy produkcji samochodów. W dobie nadmiernego polegania na efekciarskim montażu Cuarón potrafi się odsłonić, wkładając w film kilku-, a nawet kilkunastominutowe fragmenty bez montażowych sklejek. Czas nie jest przeszkodą - jest aktorem.

Po Ludzkich dzieciach długo milczał, ale wrócił z wizją tak charyzmatyczną, że świat oszalał. Pięć lat temu jego Grawitacja była na ustach wszystkich. Ostatecznie (według danych portalu IMDB) skończyła sezon ze 175 nominacjami i 239 zwycięstwami na koncie. Wbrew obawom film doceniono nie tylko za kategorie techniczne, jak montaż dźwięku, ale także w tej najbardziej prestiżowej, reżyserskiej. I znowu dłuższa przerwa, po drodze tylko serial Wybrana. Pięć lat pracy nad opus magnum.

Autobiograficzną, czarno-białą Romę (2018) świat poznał na festiwalu w Wenecji, gdzie wygrała pośród głosów zachwytu, ale i w atmosferze kontrowersji. Film wyprodukowany został przez platformę Netflix i trafi przede wszystkim do dystrybucji internetowej, co przez niektórych wciąż uważane jest za potwarz i zamach na samą ideę kina.

Większość lokacji to miejsca, w których Curaón spędzał dzieciństwo, a pierwowzorem filmowej Cleo była jego opiekunka z lat dziecięcych. Film pozwolił mu spojrzeć na bohaterów dzieciństwa z innej perspektywy. Zobaczyć ich jako ludzi z życiem wewnętrznym, dylematami, uwiązanych przez klasową przynależność, pochodzenie.

Roma otwiera widza na czyste, brzmiące emocje czasu sprzed ery dorosłego cynizmu, ale czyni to bez sentymentalizmu i siłowego naciskania guzików.

Anna Tatarska

Chiny, Rosja, Szwajcaria, Korea, 2018. Reż. Christian Frei, Maxim Arbugayev.

Dokument. Jakuccy myśliwi poszukują mamucich szczątków, za które chińscy kupcy płacą fortunę. Na drugim końcu świata naukowcy idą o krok dalej: po co kopać, skoro tego mamuta można by ożywić?

Punktem wyjścia dla tego filmu jest paradoks. Bohaterowie jednego z wątków, jakuccy myśliwi, wierzą, że znalezienie mamucich szczątków zwiastuje nieszczęście, kusi demona. Jednocześnie na wykopanych spod warstw zamarzniętego błociska ciosach mogą zarobić więcej niż w normalnej pracy w rok. Chińscy kupcy chętnie przerobią je na luksusowe sprzęty domowe. Mężczyźni co roku przemierzają więc Arktykę z ciężkim sprzętem, dzielą się na zespoły i kopią, ryją, kują w poszukiwaniu śladów dawnej obecności.

Jedno spektakularne znalezisko ma moc przemiany ludzkiego losu. Jakuci, by patrzeć w przyszłość, grzebią w przeszłości. Ta niespecjalnie interesuje naukowców, którzy są bohaterami drugiej filmowej opowieści. Z tego, co minione, wysnuli odpowiednie wnioski, wyjęli dane. Teraz patrzą wyłącznie przed siebie. Cios mamuta to dla nich za mało. Marzą im się boskie uczynki. Chcą mamuta wskrzesić. A może i skrzyżować, stwarzając superistotę, powołując do życia własny, hybrydowy gatunek.

Dwie opowieści przynoszą widzom dwaj twórcy. Christian Frei przemyka się z kamerą przez laboratoryjne pomieszczenia, przygląda szkiełkom mikroskopów i podsłuchuje spotkania na salach konferencyjnych. Tu też ważną rolę odgrywa pieniądz. Biologia syntetyczna daje szansę nie tylko na odkrywczość, ale i sowitą sumkę na koncie. Wszak ludzie kochają swoje Fafiki i Azorki tak mocno, że na pewno chętnie dołożą do biznesu, który pozwoli ożywić zmarłych milusińskich.

Daleko od supernowoczesnego sprzętu i sterylnych salek Maxim Abrugayev podąża krok w krok za polegającymi na prostym sprzęcie i sile własnych rąk Jakutami. Na tle pozostałych wyróżnia się Piotr Grigorjew, którego brat Siemion jest dyrektorem jakuckiego muzeum. Marzy o sklonowaniu mamuta, który miałby być perłą w koronie muzealnej kolekcji i turystyczną atrakcją. To chyba bardziej chęć ukojenia ego niż misja.

W tle pobrzmiewa klimatyczna muzyka, raz na jakiś czas odzywa się głos interpretujący tradycyjną poezję. Całość jest bardzo konkretna, mocna, a jednocześnie jest w niej coś onirycznego, niemal abstrakcyjnego. Czasami twórcy wpadają w pretensjonalny ton, ale szybko wracają na właściwe tory.

Po seansie Genesis 2.0. pozostaje zastanowić się, w jakich czasach przyszło nam żyć, skoro symbolem postępu i dobrobytu nie jest już samochód, a własny, genetycznie zmodyfikowany mamut. Świat oszalał? Nie, to my wariujemy, przekraczamy kolejne granice moralno-etyczne, naginamy zasady i, w poszukiwaniu wielkości, stajemy się groteskowi. Film podszeptuje, by rozważyć jeszcze kluczową kwestię: to, ile nam na te fanaberie zostało czasu.

Anna Tatarska

Polska, 2018. Reż. Adam Sikora. Aktorzy: Łukasz Sikora, Dorota Pomykała, Katarzyna Gałązka, Maciej Konopiński

Czasy stanu wojennego oczami młodego chłopaka, który liczył, że będzie niewidzialny dla historii.

Pewnego wieczora Franek zostanie u dziewczyny dłużej, niż powinien. Jest godzina milicyjna. Ślady farby na kurtce studenta malarstwa wzbudzą podejrzenia patrolu MO. Wylegitymowanie, próba ucieczki... Mimo bolesnej wizyty na komisariacie, chłopak do końca będzie przekonany, że sprawa się wyjaśni. W końcu on trzyma się z dala od polityki. Lecz w trakcie przeszukania mieszkania służby znajdą u niego opozycyjne ulotki zostawione na przechowanie przez przyjaciela.

Ceniony autor zdjęć Adam Sikora po raz kolejny bierze się za reżyserię. Zamyka akcję filmu w klaustrofobicznych wnętrzach cel i pokojów przesłuchań. Wraca do własnych wspomnień nie po to, jak mówi, by rozliczyć się z przeszłością, tylko przypomnieć o cenie wolności.

Autsajderowi brak jednak wystarczającej intensywności czy punkowego pazura, żeby porwać młodego odbiorcę. Bohater okazuje się mało wyrazisty. Życie mnie nie interesuje - powie, w młodzieńczej naiwności stawiając ponad wszystko sztukę.

Przy sprawniejszej reżyserii i mniejszych uproszczeniach takie ujęcie pozwoliłoby uwypuklić kafkowski wymiar sytuacji człowieka przypadkowo wplątanego w bezwzględną machinę, mającego poczucie absurdu oskarżeń itd. Tymczasem widz zmuszony do przyjęcia perspektywy Franka powinien się uzbroić w cierpliwość. Trudno nie tyle uwierzyć, co w ogóle dostrzec zmianę zachodzącą w bohaterze pod wpływem wszystkich tych doświadczeń. Dzieje się tak raczej z winy scenariusza, wobec czego odtwórca głównej roli Łukasz Sikora, syn reżysera, niewiele może zdziałać.

Ostatecznie filmowi blisko do pogadanki o PRL-owskim systemie, a chyba nie o to chodziło.

Piotr Guszkowski

Belgia, Francja, Luksemburg 2018. Reż. Thomas Vinterberg. Aktorzy: Léa Seydoux, Matthias Schoenaerts, Colin Firth, Michael Nyqvist, Max Von Sydow.

Film fabularny, oparty na głośnej tragedii rosyjskiego okrętu podwodnego z 2000 roku. Vinterberg, współtwórca manifestu DOGMA 95, wpuszcza w pełen rozmachu film kroplę intymności. Efekt jest ciekawy i dobrze zagrany.

Choć tragedia rosyjskiego okrętu podwodnego wydarzyła się w 2000 roku, na rok przed tym, nim w Polsce 24 godziny na dobę zaczął nadawać pierwszy kanał informacyjny, o sytuacji na morzu Barentsa mówiono w polskich mediach dużo i często. Dramaturgię wzmagało przedłużające się oczekiwanie na akcję ratunkową. Od momentu pierwszych wybuchów, które posadziły statek na dnie i zabiły większą część załogi, do wspomaganej przez Brytyjczyków operacji musiał minąć ponad tydzień. Ważniejsze od życia ludzkiego były polityka, strategia, narodowe sekrety.

Kursk to w pierwszej kolejności opowieść o jednostkach i emocjach, ale także portret postradzieckiej imperialnej mentalności.

Aktorzy mówią po angielsku z rosyjskim akcentem, co jest uzasadnione; wiadomo, że znane twarze mają szansę przyciągnąć widzów na całym świecie, ale znacznie utrudnia osiągnięcie realistycznego efektu. Wciąż żyją spadkobiercy ofiar tragedii, patrzą filmowcom na ręce. Wreszcie wszyscy wiedzą, jaki finał miała ta historia. Kursk nie ma szans na zaskakujący happy end.

Reżyser może liczyć tylko na własną zdolność tkania wciągającej opowieści.

Biorąc pod uwagę liczbę obostrzeń i utrudnień, Vinterberg dobrze poradził sobie z trudnym materiałem. Podstawą był - skonstruowany raczej klasycznie - scenariusz Roberta Rodata (Szeregowiec Ryan) oparty na książce Roberta Moore'a. Vinterberg trzyma się blisko swoich bohaterów, jest ich ciekawy. W umownej językowej konwencji odnajdują się aktorzy - szczególnie Schoenaerts wypada bardzo sugestywnie w roli uczuciowego osiłka z wysokim IQ.

Podobać może się uwaga, jaką reżyser poświęcił kobietom, których na okręcie nie było, ale które także są cichymi bohaterkami tej historii - miały czelność postawić się władzy, zmuszając decydentów do działania.

Reżyser zachowuje rozmach, efekty specjalne i konieczną kroplę patosu, ale odchodzi od sztuczności przyświecającej produkcjom pokroju Polowania na Czerwony Październik. Pamięta, że centrum tego filmu nie są tablice z pokrętłami i wyświetlacze, lecz ludzie w najgłębszym z kryzysów. Ten film naprawdę dobrze się ogląda.

Anna Tatarska

Francja 2016 (Et les mistrals gagnants). Reż. Anne-Dauphine Julliand

Dokument o piątce nieuleczalnie chorych dzieci, które nadzwyczaj dzielnie znoszą swój los.

- To, że jesteś chory, nie znaczy, że nie możesz być szczęśliwy - mówi z poważną miną jedno z nich i słowa te mogłyby posłużyć jako motto filmu. Gdyż wbrew oczekiwaniom nie koncentruje się on na pokazywaniu cierpienia (choć o jego istnieniu nie zapomina), ale na tym, w jaki sposób owi mali bohaterowie sobie z nim radzą. Jest ich pięcioro: czterech chłopców i jedna dziewczynka, w wieku 6-9 lat, każde dotknięte ciężką, zwykle rzadko spotykaną chorobą (np. jeden z chłopców ma skórę cienką jak pergamin i w trakcie zabiegu trzeba go owijać bandażami jak mumię).

Wszyscy są nad wiek dojrzali, bywają nadzwyczaj poważni, ale na co dzień nie pozwalają, aby choroba odebrała im naturalną radość życia czy przeszkodziła w ukochanych zajęciach - czy będzie to uprawa roślin w ogródku, gra w piłkę, występy na scenie, czy choćby bieganie po szpitalnych korytarzach. Potrafią żyć chwilą, tu i teraz - dorośli mogliby się pod tym względem wiele od nich nauczyć.

Oczywiście, zdajemy sobie sprawę, że ich swoista beztroska czy niefrasobliwość biorą się z nieświadomości - co czyni zresztą film tym bardziej przejmującym. Niektórych kwestii - gdy np. jeden z chłopców stwierdza filozoficznie: Gdy umrę, przestanie mnie boleć - słucha się ze ściśniętym sercem. Uderzające jest też, że rodzice młodocianych pacjentów - choć domyślamy się, jakie piekło muszą przeżywać - w ich obecności starają się emocji nie okazywać, są rzeczowi i spokojni. Także lekarze i personel medyczny wykazują się ogromnym taktem i empatią. Czy nie jest to obraz zanadto wyidealizowany?

Wiadomo, że przybycie ekipy filmowej odziera sytuację z naturalności, stwarza pokusę działania na pokaz, coś mi jednak mówi, że bez obecności kamery zachowywaliby się podobnie.

Francuska dziennikarka Anne-Dauphine Julliand, która doświadczyła śmierci dwóch córek, wyreżyserowała film z dużym wyczuciem. Nie jest on nadmiernie czułostkowy ani też przytłaczający, ani z kolei fałszywie optymistyczny. Oczywiście przy takiej tematyce trudno go nazwać pogodnym, ale jest w nim coś dziwnie pokrzepiającego.

Paweł Mossakowski

Szwajcaria/Austria/Polska 2017 (Tiere). Reż. Greg Zglinski. Aktorzy: Birgit Minichmayr, Philipp Hochmair, Mona Petri

Bardzo dziwny i tajemniczy thriller psychologiczny.

Niewiele w filmie Zglinskiego jest naprawdę pewne. Można jednak przyjąć, że małżeństwo Anny (pisarki) i Nicka (szefa kuchni) przechodzi głęboki kryzys i że oboje, aby ratować związek, wyjeżdżają na pół roku do górskiej chaty w Szwajcarii. To, że po drodze przydarza się im wypadek, w trakcie którego Anna doznaje urazu głowy, też raczej nie budzi wątpliwości, ale już jego konsekwencje nie są do końca jasne. Podobnie z całą resztą filmu: co tu jest faktem, a co tylko wersją wydarzeń (i w dodatku czyją)? Realność miesza się z jej wyobrażeniem, a wyobrażenie ze snem. A nawet tak podstawowe parametry naszej orientacji w świecie jak czas i przestrzeń są tu zakłócone.

Mieszkaniem Anny i Nicka podczas ich nieobecności zajmuje się Mischa, która jednak wygląda identycznie (i jest grana przez tę samą aktorkę) jak sąsiadka z góry, z którą Nick miał romans - choć tu też absolutnej pewności nie ma, ze względu na paranoiczną (?) podejrzliwość Anny. W ogóle ten sposób opowiadania, w którym więcej jest pytań niż odpowiedzi, zdaje się wynikać z głębokiej niepewności Anny wobec męża (nie zapominajmy też o wspomnianym urazie głowy) - jest wniknięciem w jej cokolwiek zaburzoną świadomość. A może tylko znajdujemy się w środku pisanej przez nią powieści?

Dla mnie to mnożenie zagadek w pewnym momencie zrobiło się nużące, także niektóre pomysły reżysera, jak kot, który mówi, wydawały się przekraczać nawet bardzo tu umowną granicę między subiektywnym a obiektywnym. Ale film ma nastrój (czasami horrorowaty), są tu momenty zdrowego surrealistycznego humoru, a kto lubi takie ekranowe puzzle ? la David Lynch, powinien czuć się mrocznym dziełem Zglinskiego usatysfakcjonowany.

Tylko proszę nie oczekiwać konkluzywnego i jednoznacznego rozwiązania!

Paweł Mossakowski

USA 2018 (Once Upon a Deadpool). Reż. David Leitch. Aktorzy: Ryan Reynolds, Josh Brolin, Zazie Beetz, Fred Savage

Ocenzurowana wersja Deadpoola 2 na rodzinne święta. Żeby było śmieszniej, niepoprawny bohater opowiada ją w formie bajki na dobranoc Fredowi Savage'owi (grał Kevina z Cudownych lat), parodiując w ten sposób koncept Narzeczonej dla księcia.

pg

Norwegia 2018 (Skjelvet). Reż. John Andreas Andersen. Aktorzy: Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Hang Tran

Kino katastroficzne. Filmowcy uznali, że po zabójczej Fali w norweskim fiordzie pora na powtórkę z wstrząsów, które nawiedziły Oslo w 1904 roku - tym razem o znacznie większej sile.

pg